Δεν έχει περάσει πολύς χρόνος. Και ίσως για αυτό είναι και μεγαλύτερος ο πόνος και η απογοήτευση. Πρόσφατα, μόλις πριν μια σεζόν η αήττητη ασπρόμαυρη «αρμάδα» συγκλόνιζε το πανελλήνιο αποτελώντας σημείο αναφοράς και σεβασμού, εντός κι εκτός ελληνικής επικράτειας.
Ένα διάστημα μικρό για να διαγραφούν οι εντυπώσεις και να σβήσουν οι μνήμες από την ανεπανάληπτη χολιγουντιανή γιορτή των νταμπλούχων. Άθελα του ο ΠΑΟΚτσής υποχρεώνεται να γυρίσει λίγο (ελάχιστα)… «πίσω» και να αναζητήσει βάλσαμο για τις πληγές του. Συγχρόνως όμως να αναζητήσει και ευθύνες για αυτούς που τις προκάλεσαν.
Το νωπό «χθες» και το θλιβερό «σήμερα» συγκρούονται και συγκρίνονται αυτόματα, αφήνοντας πικρή γεύση, μεγάλο καημό κι ένα σωρό αναπάντητα ερωτηματικά. Αναρωτιέται λοιπόν ο κόσμος του ΠΑΟΚ: Αλήθεια τι ήταν αυτό το τόσο συγκλονιστικό που μεσολάβησε και ήρθε αυτή η σκοτεινή περίοδος; Μερικοί υποστηρίζουν ότι στο ποδόσφαιρο αυτά τα πράγματα συμβαίνουν (όχι βέβαια τόσο τακτικά και τόσο αδικαιολόγητα). Τέτοιες εντυπωσιακές ανατροπές, έχουν σοβαρή αιτία. Κατά κύριο λόγο συμβαίνουν όταν υπάρχει οικονομική αδυναμία.
Στον ΠΑΟΚ αναντίρρητα ο προαναφερθείς βασικός λόγος της οικονομικής αδυναμίας, εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Έτσι, η σταδιακή κατάρρευση μπορεί να αποδοθεί σε διαφορετικές αιτίες. Η οικονομική ευρωστία των νταμπλούχων αποδεικνύεται παντοιοτρόπως και καταδεικνύεται επί σειρά ετών ακόμη και σήμερα.
Είναι επιτρεπτό και λογικό λοιπόν αυτή η θεαματική οπισθοδρόμηση να ακουμπάει και να αφορά ευθύνες προσώπων. Κατά καιρούς έχουν γίνει αναφορές και αντίστοιχες προειδοποιήσεις από αυτήν εδώ τη στήλη και από ελάχιστους – δυστυχώς - θαρραλέους του χώρου για τους κινδύνους ενός ενδεχόμενου εκφυλισμού, εξαιτίας της ανεμπόδιστης δράσης συγκεκριμένων παρασιτικών κυκλωμάτων, εντός και εκτός των τειχών της Τούμπας.
Όπως επίσης και για το λαθεμένο τρόπο αντιμετώπισης της διαβόητης και διαβρωτικής προπαγάνδας σε βάρος του ΠΑΟΚ. Οι αδίστακτοι και πανίσχυροι παρασκηνιακά εχθροί αλώνιζαν επικοινωνιακά, με τον τρόπο λειτουργίας του όλου οργανισμού ΠΑΟΚ να δείχνει αδύναμος να αντιμετωπίσει με επιτυχία το πρόβλημα. Ύστερα από μεγάλη πίεση του κόσμου υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις και αυτές όμως ήταν τόσο ρηχές που ήταν αδύνατον να τρομάξουν τα παχύδερμα που βρισκόντουσαν απέναντι.
Οι νταμπλούχοι πλαγιοκοπήθηκαν άγρια και υπέστησαν σοβαρά πλήγματα. Με μεγαλύτερο αυτό που μεθόδευσε η περιβόητη επιτροπή ενός ανεκδιήγητου Υφυπουργού. Παράλληλα όμως με όλα αυτά τα χτυπήματα, είχαμε και τις οβιδιακές απαράδεκτες μεταμορφώσεις της ομάδας. Μετά την «απόδραση» του Λουτσέσκου η αποτυχημένη και βίαιη προσαρμογή από τον διάδοχο του, σταθερά και ανησυχητικά οδήγησαν την ανίκητη αρμάδα στην απαξίωση, μεταμορφώνοντας τον μεγάλο ΠΑΟΚ των υψηλών διακρίσεων, σε ένα άβουλο, άνευρο και ψυχοβγαλτικό ποδοσφαιρικό μόρφωμα.
Το οποίο με κάποιες ελάχιστες αναλαμπές, διατηρώντας κάπως τα προσχήματα, ανατροφοδοτούσε τις λίγες και χλωμές ελπίδες των καταθορυβημένων από τις εξελίξεις φίλων της ομάδας. Οι οποίοι πίστευαν ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα. Κρίνοντας – και όχι κανιβαλίζοντας – και μια τελική κι επιτομική κριτική άποψη, δίνουμε πολύ μεγάλες ευθύνες στον Φερέιρα και στους παίκτες του.
Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι απαλλάσσονται και όλοι οι άλλοι «υπόλοιποι» από τον μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο. Όλοι τους έχουν μερτικό σε ενοχές και ευθύνες. Γιατί είναι και έργο δικό τους, αυτός ο «κατεψυγμένος» ΠΑΟΚ που έχει φέρει στα όρια του, τους οπαδούς του. Αναμένονται εξελίξεις…
ΥΓ: Θα μπορούσε κανείς και να τις χαρακτηρίσει ισοπεδωτικές, ρεαλιστικές (γιατί όχι και ψυχρές και κυνικές) τις καταθέσεις του Γιάννη Αλαφούζου και του Δημήτρη Μελισσανίδη:
«Λειτουργούσαν σαν μαφία», «Ήταν στημένο το Ολυμπιακός – Βέροια», «Ξεφτίλιζαν κάθε Κυριακή το ποδόσφαιρο», «Μιλάμε για μια συμμορία», «Ο Μαρινάκης ακολούθησε τα χνάρια του Κόκκαλη που κατέστρεψε το ποδόσφαιρο», «Είπα ότι ο Μαρινάκης είναι κατίνα. Δεν πήγε στρατό, κανείς δεν ξέρει γιατί δεν πήγε», «Μαμά είπε στα 20 του, τα βρήκε όλα έτοιμα. Θα πεταχτούν τα κόκαλα του Λαμπράκη από τον τάφο. Οι κασέτες της ΕΥΠ μιλάνε, εγώ τι εμπάθεια να έχω;».
