Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, 1,5 χρόνο περίπου από την ημέρα που ανέλαβε ο Φαντ’ Σχιπ προσπαθεί να βρει την αγωνιστική της ταυτότητα. Είχε αρχίσει να δείχνει δείγματα προόδου πριν σταματήσουν όλα λόγω κορωνοϊού, αλλά η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Η προσπάθεια της στο Nations League έχει αξία, περισσότερο για την προετοιμασία της ενόψει της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου και λιγότερο για οτιδήποτε άλλο.
Γράφω αυτές τις γραμμές πριν από το τέλος του χθεσινού αγώνα με το Κόσσοβο. Γιατί το αποτέλεσμα, δεν θα επηρεάσει την άποψη μου για τον τρόπο που λειτουργεί ο Ολλανδός προπονητής στην Εθνική ομάδα.
Ιστορικά στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πέτυχαν προπονητές οι οποίοι έκαναν αυτό που πίστευαν οι ίδιοι ότι είναι σωστό. Αρχής γενομένης από τον αείμνηστο Αλκέτα Παναγούλια μέχρι τον Φερνάντο Σάντος κατάφεραν ό,τι κατάφεραν γιατί ήταν ισχυρές προσωπικότητες και «πέρασαν» τη δική τους γραμμή.
Ο Αλκέτας Παναγούλιας στην προσπάθεια της Εθνικής να προκριθεί στο Κύπελλο Εθνών (σημερινό Euro) της Ιταλίας το 1980, στήριξε» την Εθνική σε παίκτες από ομάδες της Θεσσαλονίκης, χωρίς αναστολές μήπως και κατηγορηθεί ότι έχει τοπικιστικά κίνητρα, γιατί πίστεψε ότι άξιζαν να φορούν την φανέλα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Κανόνες ισονομίας ακολούθησε και στην προκριματική φάση του Μουντιάλ του 1994.
Ο Ρεχάγκελ περιχαράκωσε την Εθνική ομάδα που πριν έρθει ο Γερμανός ήταν ξέφραγο αμπέλι. Εβαλε τους δικούς του κανόνες, έκοψε τα θρυλικά τσάρτερ της χαράς, όπως αποκαλούνταν οι αποστολές της Εθνικής ομάδας, και πέτυχε τον μεγάλο άθλο με την Εθνική το 2004. Ο Σάντος κινήθηκε περίπου στην ίδια γραμμή και κράτησε την Εθνική ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Κοινό χαρακτηριστικό και των τριών προπονητών με τους οποίους η Εθνική ομάδα έκανε διακρίσεις ήταν ότι επένδυσαν στους ποδοσφαιριστές και πουθενά αλλού. Υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό επιχειρεί να κάνει και ο Φαντ’ Σχιπ, με τελευταία απόδειξη η διαχείριση του θέματος Σιόβα.
Είχε δώσει κι άλλα δείγματα νωρίτερα, όπως πιστεύω ότι θα επιβεβαιώσει την άποψη ότι θέλει να κρατάει τα κλειδιά της Εθνικής, και στο μέλλον. Κι αν κάποιος ερμηνεύσει τις δηλώσεις των διεθνών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι έχουν πεισθεί και οι διεθνείς ότι θα αγωνίζονται πάντα οι καλύτεροι κι όχι εκείνοι οι οποίοι έχουν μεγάλα συμβόλαια. Ισως αυτό να είναι το μεγαλύτερο όπλο για να δούμε μία αγωνιστικά αξιόπιστη Εθνική με τον Ολλανδό στον πάγκο.
