Στο Metropolis 95,5 και στην εκπομπή «Τρίτο Ημίχρονο» με τους Κώστα Πετρωτό και Βασίλη Βλαχόπουλου φιλοξενήθηκε ο Σπύρος Δέδες, ο εκφωνητής των Λέικερς από το 2005 έως το 2011 και μίλησε για την απώλεια του Κόμπι Μπράιαντ, την εμπειρία του στις αποστολές της ομάδας μαζί με τον θρύλο του μπάσκετ αλλά και τις πιο δυνατές του αναμνήσεις.
Ο Σπύρος Δέδες, περιέγραψε τη σχέση του με τον Κόμπι Μπράιαντ, μίλησε περισσότερο για τον άνθρωπο και λιγότερο για τον αθλητή, στάθηκε επίσης στην αγάπη του άλλοτε superstar των Λέικερς στην Ελλάδα. Αρχικά περιέγραψε το κλίμα στο Λος Άντζελες, σημειώνοντας ότι η απώλεια του Κόμπι δεν επηρέασε τη ζωή μόνο των κατοίκων της πόλης.
«Από τη στιγμή που μάθαμε το τραγικό νέο, όλοι έπαθαν σοκ. Πολύ έντονα συναισθήματα για όλους. Σοκ, έντονο καρδιοχτύπι, στεναχώρια, απελπισία. Για να καταλάβει κανείς θα πρέπει να ζει στο Λος Άντζελες ή στην Καλιφόρνια γενικότερα. Προσωπικά δεν έχω ξαναζήσει παρόμοια εμπειρία στη ζωή μου, να επηρεάζεται η καθημερινότητα τόσων ανθρώπων από μια τραγωδία. Είτε με μιλάμε για φιλάθλους, είτε για αθλητές ή ακόμη και ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με το μπάσκετ. Ο Κόμπι υπήρξε κύριος εκφραστής του αθλητισμού, του μπάσκετ και σήμαινε τόσα πολλά για πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Ειλικρινά, δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη, νομίζω ότι δεν είναι αλήθεια. Υπάρχει ένα τεράστιο κενό στο ΝΒΑ και στις ψυχές των ανθρώπων. Νομίζω ότι δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ».
Αναφέρθηκε στα σημεία μνήμης που βρίσκονται σε όλη την Πολιτεία. «Σημεία μνήμης δεν έχουν δημιουργηθεί μόνο έξω από το Staples Center αλλά σε κάθε γωνιά του Λος Άντζελες και της Καλιφόρνια, σε όλη τη χώρα. Τα συναισθήματα είναι πολύ άσχημα, είδαμε τις αντιδράσεις παλιών συναθλητών του, παικτών του ΝΒΑ, προπονητών αλλά και απλών ανθρώπων. Ακόμη και προσώπων οι οποίοι δεν τον γνώριζαν επί του προσωπικού. Είναι πραγματικό τραγικό. Όλος ο κόσμος του αθλητισμού έχει σοκαριστεί».
Ο Σπύρος Δέδες μίλησε για την εμπειρία του στις αποστολές με τους Λος Άντζελες Λέικερς αλλά και για το πώς αναπτύχθηκε η σχέση του με τον Κόμπι Μπράιαντ. «Σαν εκφωνητής της ομάδας είχα την ευκαιρία να είμαι μαζί με την ομάδα. Να ταξιδεύω μαζί τους στο αεροπλάνο, να είμαστε στο ξενοδοχείο μαζί, στο γήπεδο… σ’ ένα γκρουπ το οποίο ήταν μικρό. Δηλαδή 25-30 άτομα. Ήταν σα να ήσουν σε μια οικογένεια. Έμπαινα στο αεροπλάνο και περνούσα μπροστά από τον Φιλ Τζάκσον, τον Κόμπι, τον Πάου Γκασόλ… ήταν για μένα ένα όνειρο, ήμουν 26-27 χρονών. Και όταν είσαι μεταξύ αυτών των ανθρώπων, τέτοιους superstar είναι σα να ζεις όνειρο»,, είπε και αναφέρθηκε στην αγάπη του Κόμπι Μπράιαντ για την Ελλάδα.
«Είναι πολλές οι στιγμές που μπορούσα να συζητήσω μαζί με τον Κόμπι στο αεροπλάνο. Ερχόταν πίσω στο αεροπλάνο να συζητήσει μαζί μας. Καθόταν μαζί μας και μιλούσαμε για μπάσκετ, γι’ άλλες ομάδες, για τη ζωή. Προσωπικά με τον Κόμπι είχαμε ένα κοινό γιατί είμαι Έλληνας και ο Κόμπι έχει το κονέ με την Ευρώπη γιατί έζησε πολλά χρόνια στην Ιταλία. Μιλάγαμε για την Ελλάδα και αγαπούσε πολύ την Ελλάδα, είχε πάρα πολλούς φίλους Έλληνες στην Καλιφόρνια. Ένας κολλητός μου ο οποίος έχει ελληνικό εστιατόριο στην Καλιφόρνια στο Manhattan Beach, στο οποίο ο Κόμπι πήγαινε πάρα πολλές φορές. Του άρεσαν τα φαγητά και όταν είχε έρθει στην Ελλάδα 2-3 φορές με την οικογένειά του, μου έλεγε πόσο λάτρευε την κουλτούρα στην Ελλάδα και γενικώς τους Έλληνες. Ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος. Πανέξυπνος, διαβασμένος, μπορούσες να του μιλήσεις για τα πολιτικά της ημέρας, για πολλά θέματα. Μου φαίνεται απίστευτο που δεν υπάρχει πλέον».
«Ηταν σαν όνειρο η συναναστροφή με τον Κόμπι»
Στις πιο δυνατές αναμνήσεις του ήταν η συνομιλία που είχε με τον Κόμπι Μπράιαντ έπειτα από το πρώτο του παιχνίδι ως εκφωνητής των Λέικερς. «Έχω πολλές μνήμες με τον Κόμπι, μικρές στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Τώρα σας μιλάω από το Ντένβερ Κολοράντο και το πρώτο που σκέφτομαι τώρα είναι ότι το πρώτο μου ματς που έκανα ως εκφωνητής της ομάδας των Λέικερς ήταν εδώ, τον Νοέμβριο του 2005. Οι Λέικερς εκείνη την περίοδο ανέβαιναν, δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση αλλά είχαν καλούτσικη ομάδα. Κι εκείνο το βράδυ κέρδισαν στην τελευταία στιγμή και το καλάθι στο τέλος το έβαλε ο Κόμπι. Κερδίζει η ομάδα και ξέρεις όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Φύγαμε από το γήπεδο, πήγαμε στο αεροδρόμιο για να επιστρέψουμε στο Λος Άντζελες κι εγώ ήμουν ενθουσιασμένος. Πρώτο μου ματς με το L.A., πρώτο στο ΝΒΑ, δεν μπορώ να περιγράψω το πώς αισθανόμουν. Ήταν ένα όνειρο. Απογειωθήκαμε με το αεροπλάνο και αφού έφυγε η πίεση, με πήρε ο ύπνος. Καθόμουν πίσω στο αεροπλάνο μαζί με την ομάδα media της ομάδας κι εκεί που μ’ έπαιρνε ο ύπνος αισθάνθηκα κάποιος να με ακουμπάει στην πλάτη και ήταν ο Κόμπι. Μου είπε με χαμόγελο ‘μικρέ, πώς πήγε το πρώτο σου ματς με τους Λέικερς; Σου άρεσε;’ Πριν του απαντήσω γέλασε γιατί ήξερε ότι είχα πάθει σοκ, μ’ έβλεπε πώς ήμουν. Ήταν η πρώτη στιγμή μεταξύ μας. Είχαμε μια ωραία σχέση, εγώ ως εκφωνητής και ο Κόμπι ως super star. Ήταν σαν ένα όνειρο».
Μίλησε επίσης και για τον άνθρωπο Κόμπι Μπράιαντ, για το πώς είχε διαμορφώσει την καθημερινότητά του. «Όλοι ξέρουμε τι παίκτης ήταν, από τους κορυφαίους όλων των εποχών μαζί με τον Τζόρνταν, τον Έρβινγκ, τον Μπερντ, τον Μάτζικ. Θέλω όμως να πω και σκέφτομαι είναι ότι, ο άνθρωπος Κόμπι είχε φτάσει σ’ ένα σημείο στα τελευταία χρόνια, όταν είχε φύγει από το ΝΒΑ όπου είχε βρει μια γαλήνη, μια ευτυχία με την οικογένειά του. Σαν πατέρας που επιτέλους μπορούσε να δώσει χρόνο στα κοριτσάκια του, στη γυναίκα του και στην οικογένειά του γενικά. Τόσα χρόνια που δούλεψε πολύ σκληρά ως παίκτης για να γίνει ο super star που έγινε… Κι εγώ που τον έβλεπα, χαιρόμουν πολύ γιατί έβλεπες μια ευτυχία στο πρόσωπό του. Όταν τον άκουγες να μιλάει και ξεκίναγε μια άλλη ζωή σαν πατέρας και οικογενειάρχης. Και το να το χάσει η οικογένειά του αυτή τη στιγμή είναι για μένα τόσο τραγικό και μόνο αυτό σκέφτομαι αυτές τις ημέρες. Οι άλλες οικογένειες που χάσανε μάνα, πατέρα, παιδιά… δεν θα συνέλθουν ποτέ. Σκέφτομαι τα κοριτσάκια του Κόμπι που θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα, οι γονείς του που ζουν ακόμη, οι δύο αδερφές του, είναι τόσο τραγικό κι ελπίζω ο Θεός να τους φωτίσει και να τους βοηθήσει».
