Τι ψάχνεις;

Ο… άρτζι-μπούρτζι ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου στη Λιβαδειά μακάρι να αποδειχθεί απλώς κακή νοοτροπία και όχι έλλειψη ποιότητας και κολοβό (πάλι) ρόστερ

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου για τον ΠΑΟΚ με την ήττα στη Λιβαδειά. Ενοχλεί πολύ, όμως, η κάκιστη εικόνα της ομάδας και προσβάλλει την ιστορία, τη φανέλα και το γόητρό της ο διασυρμός μ’ αυτό το βαρύ και ασήκωτο 4-1.

Αυτή τη φορά, θα βάλω τον προπονητή σε ίσο μερίδιο ευθύνης με τους παίκτες. Σε ποσοστό 90% οι παίκτες κερδίζουν και οι παίκτες χάνουν, λέω πάντα, αλλά όταν μιλάμε για ακραίο rotation όπως της Λιβαδειάς, ο προπονητής ελέγχεται αυστηρά για την άρτζι-μπούρτζι σύνθεση που “κατεβάζει” στο γήπεδο.

Ο ΠΑΟΚ που “κατόρθωσε” σε 55 λεπτά να δεχτεί τέσσερα γκολ από τον Λεβαδειακό δεν είναι μια ομάδα που είχαμε ξαναδεί, ούτε πρόκειται να ξαναδούμε. Παρατάχθηκε με εντελώς πειραματική ενδεκάδα, όχι όμως γιατί το επέβαλαν αυτό οι δύο μόνο αναγκαστικές απουσίες (του Κωνσταντέλια και του Ντεσπόντοφ), αλλά γιατί ο Λουτσέσκου ήθελε να τεστάρει όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες που δεν είχαν μέχρι τώρα πολύ χρόνο συμμετοχής, συν έναν νεαρό, που ήταν υποχρεωτικό να χρησιμοποιήσει. Είδαμε, λοιπόν, ξαφνικά Γκουγκεσασβίλι, Μπέρδο, Μπιάνκο, Ιβανούσετς, Σάστρε και Τέιλορ, μαζί με Καμαρά, που παλεύει ακόμη να συνέλθει από τον τραυματισμό του, αλλά και με Τσάλοφ, που παλεύει ακόμη να αποδείξει ότι είναι όχι φορ αλλά ποδοσφαιριστής. Με λίγα λόγια, οι μόνοι του βασικού σχήματος που υπήρχαν στην αρχική ενδεκάδα ήταν ο (δυστυχώς ντεφορμέ ακόμη) Ζίβκοβιτς, ο Μιχαηλίδης και ο Κεντζιόρα.

100% αποτυχημένο το πείραμα του Λουτσέσκου, διότι δεν ήταν δυνατό να λειτουργήσει η ομάδα με ένα σύνολο 11 παικτών χωρίς ίχνος “χημείας” μεταξύ τους. Κανείς φυσικά δεν μπορούσε να φανταστεί τόσο μεγάλο χάλι, αλλά όλοι υποψιαστήκαμε με το άκουσμα της ενδεκάδας ότι θα υποστούμε... βασανιστήρια, βλέποντας τον πιτσιρικά Μπέρδο να προσπαθεί ουσιαστικά να συστηθεί στον κόσμο πνιγμένος στο άγχος, τον Μπιάνκο, που προχθές κατέβηκε από το αεροπλάνο, να προσπαθεί να δείξει ότι πρόλαβε να καταλάβει πού βρίσκεται, τον Τέιλορ να προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι δίκιο είχαν όσοι τον αξιολόγησαν ως ασφαλή εναλλακτική για τον Μπάμπα, τον Γκουγκεσασβίλι να προσπαθεί να επιβεβαιώσει ότι καλώς τον απέκτησε ο ΠΑΟΚ μόνο και μόνο επειδή πέρσι είχε αποκρούσει στις Σέρρες τρία σουτ του Κωνσταντέλια και όλους τους υπόλοιπους να βολοδέρνουν μέσα σε ένα ανεπανάληπτο αλαλούμ, που μόνο σε ανημποριά και τραγικά σφάλματα οδηγούσε. Κι όλα αυτά, με αντίπαλο μια ομάδα αξιόλογη, που ένιωσε ότι είχε κίνητρο να “χτυπήσει” τον μεγάλο ΠΑΟΚ, με παίκτες που δεν είδαν το ματς ως περιττή αγγαρεία και τα έδωσαν όλα για τη νίκη.

Το έχει πάθει κι άλλες φορές ο Λουτσέσκου, έκανε το ίδιο σφάλμα και στη Λιβαδειά. Υπερεκτίμησε τις δυνατότητες κάποιων παικτών, υπερεκτίμησε τη… μαγκιά τη δικιά του και υποτίμησε την αξία του αντιπάλου, αλλά και τη σημασία του αγώνα. Μπορεί ο ΠΑΟΚ να αποκλειστεί όταν μετέχουν στην κύρια φάση του Κυπέλλου 20 ομάδες και προκρίνονται οι τέσσερις πρώτες, συν τέσσερις ακόμη από τις οκτώ που θα τερματίσουν από την 5η έως τη 12η θέση; Δύσκολα. Αλλά με μία ακόμη ήττα (από τον Αρη, ας πούμε, στο “Κλ. Βικελίδης) ή μια ισοπαλία και άλλη μία ας πούμε με τη Λάρισα στην Τούμπα, η τετράδα αποκλείεται και θα μπλέξει στην περιπέτεια των πλέι οφ. Υπάρχει λόγος; κι ύστερα, δεν είναι το μόνο θέμα η πρόκριση. Είναι και το πρεστίζ. Απαγορεύεται να γράφει η ιστορία αποτελέσματα σαν το Λεβαδειακός-ΠΑΟΚ 4-1. Α-πα-γο-ρεύ-ε-ται…

Από την άλλη πλευρά, για να τα λέμε όλα, μπορεί να τα έκανε θάλασσα ο Λουτσέσκου, αλλά κι αυτοί που αγωνίστηκαν παίκτες του ΠΑΟΚ είναι διάολε. Ηταν αυτή εικόνα που χαρακτηρίζει τον Κεντζιόρα; Καλά το αυτογκόλ, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αλλά έχοντας τόση εμπειρία και τόσο σταθερά καλή απόδοση από τότε που φόρεσε τη φανέλα του ΠΑΟΚ, είναι δυνατό να κάνει αυτό το βλακώδες πέναλτι με ένα άγαρμπο σπρώξιμο αντιπάλου που βρίσκεται σε εντελώς ακίνδυνο για την εστία του ΠΑΟΚ σημείο; Είναι δυνατό να μην μπορεί να αλλάξει κάτι από την τραγωδία ο Ζίβκοβιτς; Η ο Καμαρά; Αλλά και οι “βασικοί”, που, μετά το 55’, μετά το 4-1 δηλαδή, ήρθαν από τον πάγκο, τι κατάφεραν; Τίποτε. Εκαναν τον ΠΑΟΚ κυρίαρχο στο παιχνίδι, δημιούργησαν ευκαιρίες, αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να μη δεχτούν κι άλλα γκολ…

Tώρα πια, ο γέγονε, γέγονε. Το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα είναι το αυτονόητο. Το είπε και η ΠΑΕ ΠΑΟΚ: “Να πάρουμε το μάθημά μας και να προχωρήσουμε”. Σωστά. Δεν επιτρέπεται παίκτες που φορούν αυτή τη φανέλα να παρουσιάσουν ξανά αυτή την άθλια, θλιβερή, τραγική, απαράδεκτη εικόνα. Αλλά, έχω και ένα ερώτημα: Είναι για πολλούς μόνο θέμα νοοτροπίας; Μήπως είναι και θέμα ποιότητας; Την απάντηση την ξέρω, πιστεύω την ξέρουν και οι περισσότεροι από τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ. Αλλά… ας είμαστε δίκαιοι και αισιόδοξοι, ίσως και περισσότερο από όσο επιβάλλει η κοινή λογική.

Ας περιμένουμε λίγο για να δούμε αν καλώς διατηρήθηκαν και φέτος στο ρόστερ κάποιοι παίκτες και, το κυριότερο, πόσες και πόσο αξιόλογες μεταγραφές έγιναν για να ενισχυθεί αληθινά ο ΠΑΟΚ στη σεζόν που γιορτάζει τα 100 χρόνια του και θέλει να στεφθεί πρωταθλητής.

Ας δώσουμε κι άλλη πίστωση χρόνου πριν καταλήξουμε πάλι στο ίδιο συμπέρασμα των τελευταίων χρόνων, ότι δηλαδή το ρόστερ είναι… κολοβό και έχει πολλές και τεράστιες τρύπες. Και μακάρι να μη χρειαστεί να το πούμε ποτέ.

ΥΓ 1. Κατέληγα προχθές γράφοντας ότι τα δύσκολα είναι μπροστά στο Πρωτάθλημα και το Γιουρόπα Λιγκ. Πού να φανταζόμουν ότι η πρώτη μεγάλη δυσκολία θα ερχόταν αμέσως και θα ήταν ο Λεβαδειακός στο Κύπελλο…

ΥΓ 2. Ο τρόπος που πανηγυρίζει ο Τσάλοφ το γκολ δείχνει ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποβάλει το άγχος και την… αυτοαμφισβήτηση. Επίσης δείχνει ότι ακόμη δεν έχει καταλάβει ότι παίζει σε μια ομάδα που δεν καταδέχεται να πανηγυρίζει όταν κερδίζει τους Λεβαδειακούς και τις Κηφισιές. Σουτάρει πέναλτι με αντίπαλο τον Λεβαδειακό στο πρώτο ματς Κυπέλλου. Η μπάλα με τα χίλια ζόρια περνάει τη γραμμή αφού πρώτα την ακουμπάει ο τερματοφύλακας και χτυπάει στο δοκάρι κι εκείνος ξεσπάει πανηγυρίζοντας σαν τρελός λες και σκόραρε καμιά γκολάρα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Τον έβλεπα και ντρεπόμουν για πάρτη του...