Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Άρη των επτά αγωνιστικών είναι η αστάθεια. Απανωτά ups & downs, εκτός προγράμματος «στραβές», που έχουν όμως εξήγηση, και προσπάθεια σταθεροποίησης της αγωνιστικής συμπεριφοράς. Όταν η μπάλα κυλάει στο χορτάρι, όλα τα υπόλοιπα μένουν... πίσω. Ελάχιστοι (μετρημένοι θα έλεγα) έχουν κατανοήσει ότι όλο το πλαίσιο, μέχρι να μπούμε στις άσπρες γραμμές, είναι το ιδανικότερο που θα μπορούσε να έχει η φετινή ομάδα και που ίσως κανένας... Άρης των προηγούμενων ετών δεν διέθετε.
Τι θέλουμε να πούμε;
Πολύ απλά, ό,τι περιβάλλει το αγωνιστικό τμήμα λειτουργεί έτσι, όπως θα έπρεπε, ώστε η ομάδα -αυτή καθ' αυτή- να μείνει ανεπηρέαστη. Επομένως, όσοι ασχολούνται με το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, φέρουν και μεγαλύτερη ευθύνη στους ώμους.
Η 5άρα επί του Παναιτωλικού ήρθε να μπερδέψει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Γιατί ναι μεν ο Άρης έπαιξε... μπαλάρα για 45 λεπτά σκοράροντας τέσσερα τέρματα, ωστόσο τα συμπεράσματα θα βγουν με μεγαλύτερη ασφάλεια στα επόμενα δύο ματς με ΑΕΚ και Βόλο. Κοινώς, βρήκε την άκρη του ή τον βόλεψαν οι συγκυρίες;
Οι Θεσσαλονικείς -επιτέλους- φαίνεται ότι πατούν γερά πίσω από τον άξονα, σταθεροποιώντας την εικόνα τους στα μετόπισθεν. Απομένει να βρεθούν και οι σταθερές από τη μέση και μπροστά, ώστε η συνολική εικόνα να θυμίζει αθλητικό δελτίο και όχι... καιρού με συνεχείς μεταπτώσεις.
Οι μέρες με τα πυκνά σύννεφα, τα ξεσπάσματα εντός ομάδας και τη ζωγραφισμένη απορία στα πρόσωπα του κόσμου «πότε θα βγει ο... ήλιος;» τείνουμε να πιστέψουμε ότι ανήκουν σε κάποια άλλη εποχή.
Aπό τις 13 Σεπτεμβρίου, όταν ο Θεός του Πολέμου υποδέχθηκε στην πρεμιέρα τον ΟΦΗ, μέχρι και τις 24 Οκτωβρίου, όταν «έριξε» πέντε γκολ στον Παναιτωλικό, έχουμε δει και τις τέσσερις εποχές του χρόνου.
Λίγο πριν μπούμε στον Νοέμβριο, ο Άρης εμφάνισε το καλύτερο πρόσωπο, εκείνο που οι περισσότεροι περίμεναν να δουν από την αρχή. Ο Μάντζιος δείχνει να καταλαβαίνει προς τα πού κατευθύνεται η ιδέα της επιτυχίας.
Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε «θα βλέπουμε τον Άρη που θέλουμε», για να δανειστώ τη φράση του ίδιου.
Υ.Γ: Δεν χωνεύεται η απώλεια του Νίκου Τσουμάνη, ούτε ο τρόπος με τον οποίο έλαβε τέλος η ζωή του. Η μνήμη του τιμήθηκε εκεί που και ο ίδιος θα ήθελε, γιατί όσο μακριά κι αν βρισκόταν από τη Θεσσαλονίκη, ό,τι κι αν τον απασχολούσε, πάντα έλεγε... Για την αρειανάρα, μίλα μου».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook
