Στο ποδόσφαιρο έχει αξία το αποτέλεσμα. Με όποιο τρόπο κι αν το πετύχει μία ομάδα, αυτό είναι που μετράει. Ακόμη και με… «μισό μηδέν». Αυτό είναι που δίνει πόντους πού γεμίζουν ενθουσιασμό τους οπαδούς. Όλα τ’ άλλα είναι για συζητήσεις στο καφενείο. Μπορεί να αναλύονται επί ημέρες, αλλά όταν κάποιος βλέπει τη βαθμολογία, τελειώνει κάθε συζήτηση.
Ο Άρης με ένα καλό δεκάλεπτο κατάφερε να νικήσει τον Ιωνικό και να βάλει φρένο στην γκρίνια. Οι περισσότεροι πάντως υποστηρίζουν ότι καλύτερα οι «κίτρινοι» να ξεχάσουν εκείνον τον αγώνα γιατί δεν υπάρχει κάτι καλό, πλην της νίκης, για να θυμούνται. Οι βαθμοί όμως κράτησαν τον Άρη σε απόσταση βολής από τις πρώτες θέσεις κι αυτό «χαμήλωσε» τον θυμό του κόσμου. Συγχρόνως η νίκη γέννησε και την αισιοδοξία ότι ο Άρης θα πετύχει κάτι καλό κόντρα στον Παναθηναϊκό. Οι προσδοκίες διαψεύστηκαν για τους λόγους που ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα μου.
Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν ο Άρης θα είναι καλύτερος στους επόμενους τέσσερεις αγώνες μέχρι τη διακοπή (ΟΦΗ και Λαμία μέσα, ΠΑΣ Γιάννινα και Ατρόμητο έξω) ή αν θα συνεχίσει να πελαγοδρομεί. Θεωρητικά είναι αντίπαλοι τους οποίους θα πρέπει να νικήσει. Με ποια προϋπόθεση; Ότι οι παίκτες του θα κάνουν μέσα στο γήπεδο αυτά που μπορούν και δεν θα αδιαφορήσουν λόγω του ονόματος του αντιπάλου.
Αυτό είναι ένα ζητούμενο. Το δεύτερο, κι αυτό αφορά τη διαχείριση από τον Πάρντιου, θα πρέπει κάποια στιγμή και πιστεύω ότι δεν πάει άλλο παρακάτω, να καταλάβουν όσοι αγωνίζονται στον Άρη ότι η ομάδα δεν είναι… πασαρέλα για να δείξουν τις ικανότητες τους. Μπορεί η ΠΑΕ να τους έδωσε ένα καλό συμβόλαιο και το δικαίωμα να αποδείξουν ότι έχουν ακόμη ποδοσφαιρική ζωή, ποντάροντας σ’ αυτά που έκαναν στο παρελθόν, αλλά η σχέση θα πρέπει να είναι αμφίδρομη. Ούτε ο Άρης χρωστάει κάτι παραπάνω απ’ αυτά που γράφει το συμβόλαιο τους σε κανέναν ούτε ο ποδοσφαιριστής.
Ο Άρης ήταν μία ομάδα που τα τελευταία χρόνια στηρίχθηκε στη συλλογικότητα. Μπορεί να μην είχε μεγάλα ποδοσφαιρικά αστέρια στο ρόστερ, αλλά είχε τίμιους εργάτες οι οποίοι δικαιολογούσαν τα λεφτά που έπαιρναν. Ποδοσφαιριστές οι οποίοι έβαζαν την ομάδα πάνω από τον εαυτό τους, κι αυτό ήταν το μεγάλο ατού του Άρη. Όλοι αμύνονταν κι όλοι επιτίθονταν, με αποτέλεσμα να παίρνει γκολ και από τους μέσους και από τους αμυντικούς. Λίγα μεν, καθοριστικά δε.
Αυτό δεν συμβαίνει φέτος. Είτε γιατί κάποιοι έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους, είτε από υπέρμετρο επαγγελματικό εγωισμό. Αποτέλεσμα; Ο Άρης να σπαταλάει επιθέσεις και ευκαιρίες για γκολ. Οι δύο φάσεις του Ιτούρμπε στην «Λ. Αλεξάνδρας», τα τελειώματα του Πάλμα και κάποια του Γκρέι είναι εξόφθαλμες ατομικές συμπεριφορές.
FOCUS
Το deal έγινε άλλα έχει δρόμο ακόμη μέχρι να πάρει σάρκα και οστά. Από τη μία η αναμενόμενη απόφαση της ΕΕΑ, από την άλλη τα χρήματα που πρέπει να δώσει τον Δεκέμβριο, ανεβάζουν τον πήχη της δυσκολίας.
