Να μιλήσω για το παιχνίδι; Καλύτερα όχι. Ας το πάρει το ποτάμι. Αλλωστε οι … φιέστες σχεδόν πάντα, τελειώνουν αγωνιστικά κάπως έτσι. Την ήττα ποιος να τη θυμάται; Ηταν τόση η χαρά. Και σκέφτομαι. Επειδή στα τόσα χρόνια της ζωής μου και κυρίως της δημοσιογραφικής, πέραν εκείνης της σύντομης πτώσης του Ημιθέου από τον … Ολυμπο το ΄81, νοιώθω την ανάγκη να φιλοσοφήσω, γιατί δεν ξανάζησα τόση μεγάλη περίοδο περιπλάνησης της ομάδας σε κάμπους, βουνά ραχούλες. Οπου αναγκασμένη να αποδείξει δυστυχώς πως δεν είναι ελέφαντας, έπαιζε σε γήπεδα βούρκου μιας αγωνιστικής σαβάνας, «Φιλοσοφώ», σε τελευταία ανάλυση, σημαίνει γυρίζω συνεχώς πίσω, για να ξαναπάρω τον δρόμο από την αρχή .
Η επιστροφή, η δικαιωματική επιστροφή του Ηρακλή, στην κορυφαία κατηγορία, όσο κι αν στους κόλπους της θα βρίσκουν πάντοτε την ευκαιρία να επανακάμπτουν τα ανθρωπάκια και να επανεμφανίζονται δυσάρεστα και οδυνηρά γεγονότα, αποτελεί, τη διαδικασία εκείνη χάρη στην οποία ο κόσμος, η ιστορία και ο πολιτισμός, του Ημιθέου στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνεχίζουν να υπάρχουν και -μπορούμε να ελπίζουμε- θα εξακολουθούν να υφίστανται ανέγγιχτοι από νοσηρότητες και ριψασπισμούς στο μέλλον. Ειδικά, όμως, για τη φιλοσοφία, το παιχνίδι της αέναης επιστροφής επί παντός επιπέδου δεν είναι απλώς ένα μέσο επιβίωσης, αλλά συνιστά το ίδιο το είναι της.
Μέρα γιορτής λοιπόν η χθεσινή για τους κυανόλευκους και μέρα ελπίδας για όλα τα παραπάνω. Περιδιαβαίνοντας το στάδιο ένοιωθες παντού την αλλαγή. Κι ήταν αλήθεια πως απλά η μαύρη τετραετία, ήταν μονάχα ένα χθες. Όπως τότε. Κι έλαχε το άνοιγμα της μπουτίκ να συμπέσει με την πρώτη μέρα στα… σαλόνια. Πολλοί ήταν εκείνοι που την… τίμησαν, είτε για να προμηθευτούν προϊόντα της ομάδας, είτε για να εγγραφούν στη λίστα με τα διαρκείας για τη νέα περίοδο. Κι έβλεπες κάποιες καινούριες φάτσες, παλιές μεν, αλλά απούσες δε, για μια τετραετία και πλέον. Αλλα τ΄ αλώνια βλέπεις κι άλλα τα… σαλόνια. Ο χαμός όμως και η ειλικρινής λατρεία από τους πιστούς του Ημιθέου διαδραματιζόταν μέσα.
Στον ναό και τον βωμό. Στον χώρο όπου γράφτηκε το έπος του φετινού κατορθώματος από χιλιάδες των χιλιάδων ραψωδών, οι οποίοι μετέφεραν τους θρύλους του και πέραν των οικείων κερκίδων. Σε κάμπους, βουνά ραχούλες, όπως έγραψα. Προσωπικά τους ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας, όπως και όσους συνέβαλαν καθοριστικά και κυρίως Παπαθανασάκη, Παπαδόπουλο, παίκτες, στην άνοδο του Ηρακλή. Τους ευχαριστώ γιατί στα υστερνά της μακρόχρονης καριέρας μου, θα έχω να λέω. Ημουν κι εγώ εκεί και άρα τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα υπόλοιπα χαρούμενα πλέον βράδια μου.
