Ο ΠΑΟΚ έχασε στη Λεωφόρο το αήττητο σερί του στο Πρωτάθλημα, μαζί ίσως και τις λιγοστές ελπίδες που είχε για το Πρωτάθλημα. Τώρα, αρκεί να κρατήσει, για λόγους γοήτρου, τη δεύτερη θέση, καθώς άλλοι στόχοι είναι πλέον πιο σημαντικοί. Της πρόκρισης στους 4 του Κόνφερενς Λιγκ και της κατάκτησης του Κυπέλλου.
Στη χθεσινή ήττα οδήγησαν τρεις παράγοντες. Ο πρώτος: Μία από τις συνηθισμένες ολιγωρίες στο κέντρο της άμυνας, όπου υπάρχει η κακή συνήθεια σε αρκετές σέντρες να μην επεμβαίνει κανείς. Ετσι δέχτηκε ο ΠΑΟΚ το πρώτο γκολ από τον Αιτόρ, ενώ ο Παναθηναικός μόνο σέντρες μπορούσε να επιχειρήσει και ο Πασχαλάκης είχε γίνει σε όλο το πρώτο ημίχρονο απλός θεατής του αγώνα.
Ο δεύτερος: Οι τρεις χαμένες πολύ καλές ευκαιρίες. Το σουτ του Ζίβκοβιτς από πολύ καλή θέση που βρήκε πόδι αμυνόμενου, το απελπισιτικά άτοχο σουτ του Ακπομ, το σουτ άουτ από πολύ κοντά του Τσιγγάρα και το άχαστο, στην κυριολεξία, που χάνει ο -”δεν το έχω βρε παιδιά το γκολ”- Ελ Καντουρί.
Ο τρίτος: Η ατυχία. Ο ΠΑΟΚ στάθηκε διπλά άτυχος. Από τη μία πλευρά ο Παναθηναικός πετυχαίνει το δεύτερο γκολ με έναν παίκτη που σκόραρε μετά από... τέσσερα χρόνια και θα σκοράρει πάλι μ' αυτόν τον απίθανο τρόπο μόνο... στον ύπνο του. Από την άλλη, είχε ο ΠΑΟΚ απέναντί του έναν διαιτητή VAR που δεν είναι της άποψης ότι κάθε χέρι εντός μεγάλης περιοχής πρέπει να δίνεται πέναλτι, πράγμα που ισχύει κατά 50% παγκοσμίως. Το άλλο 50% πάει με την άποψη ότι πρέπει να εξετάζεται βασικά αν υπάρχει πρόθεση κι αν πάει η μπάλα στο χέρι ή το χέρι στην μπάλα. Σ' αυτό το δεύτερο 50% ανήκει ο χθεσινός VARίστας κι έτσι ο ΠΑΟΚ στερήθηκε τη δυνατότητα να εκτελέσει δύο πέναλτι. Θα μπορούσε να κάνει το 0-1 με το χέρι του Βέλεθ, οπότε θα μιλούσαμε για άλλο ματς, θα μπορούσε να κάνει και το 2-2 με το χέρι του Χουανκάρ, οπότε δεν θα μιλούσαμε για ήττα.
Κατά τα άλλα, παρά τα πολλά τρεξίματα και την καλή διάθεση, ο ΠΑΟΚ έπαιξε χθες χωρίς τους δύο εξτρέμ του στην επίθεση. Ο Ζίβκοβιτς βοήθησε μόνο αμυντικά, όπως κάνει πάντα άλλωστε, αλλά επιθετικά φάνηκε μόνο όταν μείωσε σε 2-1. Ο Ζαμπά, ενώ είχε καλές ενέργειες στο ένας προς έναν, πάντα έκανε την λανθασμένη τελική επιλογή. Μετά την έξοδο του Ελ Καντουρί ο ΠΑΟΚ δεν είχε ούτε οργανωτή. Ο Μπίσεσβαρ δεν πρόσφερε απολύτως τίποτε. Δεν είχε ούτε δεξιό μπακ, καθώς ο Σάστρε έκανε μια πολύ υποτονική εμφάνιση και τον μιμήθηκε και ο αντικαταστάτης του, ο Τέιλορ, όσο έπαιξε. Δεν ήταν, λοιπόν, λίγοι οι παίκτες που υστέρησαν.
Παρ' όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι κόντρα στην υπερβολική ένταση που “έβγαλε” ο Παναθηναικός στο πρώτο ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος σε όλο το ματς. Ειδικά στο δεύτερο “έπνιξε” τον Παναθηναικό, τον κράτησε στα καρέ του, τον πίεσε, αλλά δεν πέτυχε τα γκολ που θα δικαίωναν τη συντριπτική ανωτερότητά του. Αντίθετα, δέχτηκε από το πουθενά το δεύτερο γκολ, ενώ ο ίδιος κλωτσούσε άδοξα τις καλές ευκαιρίες που δημιούργησε.
Με λίγα λόγια, όλα πήγαν χθες στραβά για τον ΠΑΟΚ. Αλλά, ουσιαστικά, αυτή η ήττα δεν σημαίνει πολλά. Ούτε κοστίζει πολύ, ούτε πονάει πολύ. Αντίθετα, επειδή ήταν μια περίφημη πρόβα τζενεράλε πριν από το πρώτο μεγάλο ματς με τη Μαρσέιγ, πρέπει να αποτελέσει αφορμή για εξαγωγή συμπερασμάτων ως προς το ποιοι τομείς πρέπει να προσεχθούν, μια που σαφώς η γαλλική ομάδα είναι ανώτερη από τον Παναθηναικό και το βράδυ της Πέμπτης στο Βελοντρόμ προβλέπεται πολύ δύσκολο.
