Η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι πρωταγωνιστές δεν αλλάζουν μετά από κάθε αποτυχία της Εθνικής ομάδας. «Θέλουμε σχέδιο. Χρειάζεται full time προπονητής», φωνάζουν όλοι, μήπως και ακούσει η ομοσπονδία. Τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, η ίδια ιστορία. Κι όπου σχέδιο… Παναγιώτης Γιαννάκης. Στην ομοσπονδία όμως δεν θέλουν να ακούνε για τον «Δράκο». Αναγνωρίζουν ότι στοιχειοθετεί την ασφαλέστερη και φυσικά πιο λογική επιλογή διότι και σχέδιο θα έχουμε και η δεξαμενή παραγωγής παικτών θα μεγαλώσει όπως τις προηγούμενες δύο δεκαετίες.
Και αναρωτιόμαστε, «δεν πρέπει κάποια στιγμή να λειτουργήσουμε με βάση το εθνικό συμφέρον;». Ο Γιαννάκης είναι ο μοναδικός που ανταποκρίνεται σε όλα τα κριτήρια. Εμπνέει τους παίκτες, τον περίγυρο, μιλούν για τον ίδιο τα έργα και οι μέρες του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Κι αν μέχρι πρότινος η ομοσπονδία επιδιδόταν σε πειράγματα, αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει πλέον με τη διεξαγωγή προκριματικής φάσης για τις μεγάλες διοργανώσεις. Και το θέμα του προπονητή θα εξελιχθεί στο ευκολότερο που θα πρέπει να λύσει. Πρωτίστως χρειάζεται σχέδιο διότι θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 24 ετοιμοπόλεμους παίκτες. Αυτούς που θα παίζουν για να εξασφαλιστεί η πρόκριση (π.χ.) στο Ευρωμπάσκετ και τους αντίστοιχους που θα αγωνίζονται στην τελική φάση. Κι επειδή θα απαιτείται ένας άνθρωπος ο οποίος θα έχει την προσωπικότητα για τη διατήρηση των ισορροπιών, η απόφαση για τον επόμενο προπονητή είναι εξαιρετικά σημαντική. Όπως διαμορφώθηκαν οι καταστάσεις, ψευτοεγωισμοί δε χωρούν. Η υπόθεση είναι σοβαρή και απαιτεί εξίσου σοβαρές αναλύσεις και κατ’ επέκταση επιλογές.
Συγνώμη αλλά δεν το χωράει ο νους μου, ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής παικτών όπως είναι το ελληνικό μπάσκετ να μην έχει σούτινγκ γκαρντ. Και δεν αναφέρομαι τόσο στο Προολυμπιακό Τουρνουά, όπου ο αποκλεισμός ήταν η φυσιολογική εξέλιξη βάσει των δεδομένων. Η Εθνική δεν έχει την πολυτέλεια στέρησης των υπηρεσιών των Σλούκα, Παπανικολάου, Πρίντεζη, πέραν του ότι ουδέποτε κατάφερε να ξεπεράσει τις αποχωρήσεις των Διαμαντίδη, Παπαλουκά (αρχικά) και Σπανούλη, Ζήση.
Εν τέλει, δε χάθηκε ο κόσμος που αποκλειστήκαμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μεγαλύτερη αξία έχουν οι ενέργειες που θα (πρέπει) να γίνουν για να είμαστε παρόντες στα επόμενα μεγάλα ραντεβού.
