Το «Μουντιάλ» δίνει την ευκαιρία σε αρκετές ομάδες να «ψαχθούν» και να επιχειρήσουν απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Το ίδιο δίνει ευκαιρία και στους παίκτες, που επιβάλλεται να μην εκλάβουν την μεγάλη αποχή σαν δεύτερες καλοκαιρινές διακοπές.
Το νόμισμα από ότι έχει αποδειχθεί με τις μέχρι τώρα εμπειρίες από τις μικρές διακοπές πρωταθλήματος, έχει δύο όψεις. Η μία αφορά την περίπτωση της έξυπνης «εκμετάλλευσης» του ενδιάμεσου χρόνου ανάπαυσης (;) που δίνεται και η δεύτερη το ακριβώς αντίθετο. Οτι δηλαδή η διακοπή πήγε στράφι και αποδείχθηκε μπούμερανγκ. Η διαφορά στη συγκεκριμένη διακοπή αφορά τον χρόνο που έχει μεγάλη διάρκεια και ως εκ τούτου δεν υπήρχε κάποια προηγούμενη παρόμοια περίπτωση για συγκρίσεις ή για στέρεες πιθανολογήσεις. Αν πάρουμε σαν μέτρο τις συνηθισμένες – τις τακτικές δηλαδή – διακοπές, το ότι η συγκεκριμένη είναι μεγαλύτερης διάρκειας, αυτόματα σημαίνει ότι υπάρχει χρόνος αρκετός ώστε να επικεντρωθείς με άνεση σε ότι έχεις εντοπίσει σαν πρόβλημα.
Έτσι κι αλλιώς όμως, είτε μικρή είτε μεγάλη είναι μια διακοπή, πάντοτε αποτελεί ένα μικρό προβληματισμό το πως θα επιστρέψεις από αυτήν. Θα είσαι ο ίδιος όπως όταν σταμάτησες; Θα ακολουθήσεις τη ρότα σου ή θα παρουσιαστείς αγνώριστος; Αναφερθήκαμε εισαγωγικά στις εμπειρίες του παρελθόντος, από διακοπές μικρότερης διάρκειας. Και από αυτές τις εμπειρίες οι περισσότερες θα έλεγα μιλάνε για αρνητικές μεταμορφώσεις, οι οποίες έχουν πλέον επιβάλλει στην ποδοσφαιρική ορολογία σαν συνηθισμένη την έκφραση των οπαδών για την ομάδα τους: «Μετά από καθε επιστροφή, η ομάδα μας γυρίζει αγνώριστη».
Είναι αλήθεια πως μια διακοπή κουβαλάει στο δισάκι της αρκετά θετικά, αλλά και πάρα πολλά αρνητικά στοιχεία. Το να πατήσεις φρένο έτσι ξαφνικά, δεν αποφεύγεις τον κίνδυνο να χάσεις την ισορροπία σου, με ότι σημαίνει αυτό αγωνιστικά και ψυχολογικά. Η διακοπή επίσης σημαίνει αλλαγή συναισθημάτων. Διαταραχή - κάποιες φορές - λόγω απομάκρυνσης από τα στρωτά, βατά και συνηθισμένα. Βέβαια στα θετικά της αυτή η διακοπή θεωρείται και είναι ευεργετική σε πολλά. Παρέχει χρόνο περισυλλογής και ανασυγκρότησης για εκείνους που έχασαν την πυξίδα τους. Τους δίνει ευκαιρίες να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, να φροντίσουν τους τραυματίες τους και να απαλλαγούν από αρκετά βασσανιστικά προβλήματα. Σαφέστατα στη «γωνιά» παραφυλάει το κακό.
Ο χρόνος δεν θα πρέπει να περάσει χωρίς να εκμεταλλευτούν εκείνοι που το έχουν ανάγκη, τις ευκαιρίες που τους δίνονται. Γιατί υπάρχει κίνδυνος να αυτοπαγιδευτούν σε έναν αυτοκαταστροφικό εφησυχασμό και σε μία μακαριότητα που οδηγεί μοιραία στην άρνηση και στον μηδενισμό. Αυτή τη στιγμή οι περισσότερες ομάδες σχεδόν έχουν «διαλύσει» (με την καλή έννοια βέβαια), δίνοντας απλόχερα άδειες για να επισκεφτούν τις πατρίδες τους οι ξένοι, οι οποίοι αποτελούν και την πλειονότητα τους. Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που έχουν επιστρατευτεί από τις εθνικές τους ομάδες για το Μουντιάλ. Ότι λοιπόν μένει προσπαθούν οι κόουτς να το μαζέψουν σαν την κλώσσα με τα κλωσσόπουλα, επιχειρώντας ή προαναγγέλοντας μικρές προετοιμασίες, ακόμη και εκτός συνόρων. Είναι αλήθεια πως γίνεται μια προσπάθεια από μέρους των περισσότερων να μην χαθεί η μπάλα, δηλαδή η συνοχή, η διάρκεια και ο προσανατολισμός.
Είναι δύσκολο το έργο τους ομολογουμένως και γίνεται ακόμη δυσκολότερο, αν έχουν επιπρόσθετα και άλλα προβλήματα που πρέπει να λυσουν. Τέλος, μείζον το θέμα είναι και για τους παίκτες, οι οποίοι επιβάλλεται να αποδείξουν ότι είναι υπεύθυνοι, καλοί επαγγελματίες και να μην εκλάβουν την μεγάλη αυτή αποχή σαν ευκαιρία να κάνουν δεύτερες καλοκαιρινές διακοπές.
ΥΓ: Μάλλον ο συμπαθέστατος Μίτσελ δεν ήταν στο Φάληρο την Κυριακή το βράδυ που έπαιζε η ομάδα του. Πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι στις... δεύτερες δηλώσεις του (υπήρξαν και πρώτες) τόνισε χωρίς να το πολυσκεφτεί, πως η ομάδα του έπρεπε και μπορούσε να κερδίσει. Ήμαρτον Θεέ μου τι άλλο θα ακούσουμε!
