Ηρθε με φόρα ο Φερέϊρα και δοκίμασε να παίξει στον ΠΑΟΚ το αγαπημένο του 4-4-2. Μου θύμισε τον Τούντορ που είχε αχρηστέψει τον Κλάους, τον Κουλούρη και τον Μπερμπάτοφ (αν είχε κάτι να δώσει), επιμένοντας να παίζει μπροστά με Μακ και Ροντρίγκες και να περιμένει από αυτούς να πετυχαίνουν όλα τα γκολ. Είχε… ξεχάσει, όμως, ο άσχετος Κροάτης ότι κάποιοι έπρεπε να τους αξιοποιούν τους δύο επιθετικούς και μέχρι να πάρει χαμπάρι ότι δεν υπήρχαν στην ομάδα αξιόλογοι χαφ, τον έστειλαν από εκεί που ήρθε.
Η διαφορά με τον Πορτογάλο είναι ότι αυτός δεν είναι άσχετος. Είδε από τα πρώτα φιλικά ότι δεν “τσουλάει” το 4-4-2, διότι στα χαφ, απόντος και του Μαουρίσιο, υπάρχει έλλειμμα, γι’ αυτό και επιμένει στην απόκτηση ενός ποιοτικού μέσου. Του βγάζω το καπέλο. Διότι, ανεξάρτητα με το αν επιμείνει να ακολουθήσει ή όχι το 4-4-2, ένας δεξιοτέχνης, ταχύς και με οργανωτικές ικανότητες χαφ χρειάζεται έτσι κι αλλιώς. Ούτε ο Μαουρίσιο, που είναι ένα κλασικό “8άρι”, ούτε ο Πέλκας, που είναι ένας κλασικός δεύτερος φορ, ούτε ο Ελ Καντουρί, που ποτέ δεν πρόσφερε κάτι παίζοντας στο κέντρο, είναι αυτού του τύπου ο παίκτης. Ενας Μπίσεσβαρ υπάρχει μόνο κι εκείνος θα “τρέχει” αυτή τη σεζόν στα 32 του.
Δεν μπορώ να ξέρω τι είδους ακριβώς μέσο αναζητεί ο Φερέϊρα, φαντάζομαι, όμως, ότι θέλει να προσθέσει στην ομάδα ποιοτικά χαρακτηριστικά που δεν διαθέτουν οι άλλοι μέσοι. Ούτε βέβαια και ο Μίσιτς, ή ο Βέρνμπλουμ, ή ο Κάτσε, που είναι καθαρόαιμα “6άρια”.
(Αφήνω έξω από τη συζήτηση τον Αουγκούστο, ο οποίος πιστεύω ότι έχει πολλά να δώσει και σε ρόλο “6” και σε ρόλο “8”, ακόμη και σε ρόλο “10”. Ο Βραζιλιάνος δείχνει ότι “το έχει” και στα τρεξίματα και στις μεταβιβάσεις και στο σκοράρισμα).
Επειδή, όμως, το να βρεις ένα καλό “10άρι” και να το πείσεις να έρθει να παίξει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν είναι τόσο εύκολο, όσα χρήματα και να ξοδέψεις, πιστεύω ότι τελικά θα προστεθεί στο ρόστερ του ΠΑΟΚ ένας ακόμη μέσος που θα είναι κι αυτός λίγο “8” και λίγο “6”, έτσι ώστε να διαθέτει ο Πορτογάλος ποικιλία επιλογών, ανάλογα με τον αντίπαλο και ανάλογα με τη διάταξη που θα αποφασίζει να ακολουθήσει σε κάθε αγώνα.
Κι αν όντως τέτοιος παίκτης αποκτηθεί, τότε θα πρέπει να αναδειχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία στη μεσαία γραμμή, ανεξάρτητα από συστήματα και διατάξεις, ένας από τους Μπίσεσβαρ, Πέλκα, Μαουρίσιο, Ελ Καντουρί, Αουγκούστο. Μακάρι και περισσότεροι από ένας. Γιατί η μεγάλη δύναμη μιας μεγάλης ομάδας βρίσκεται πάντα στα χαφ.
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport
