Οπως πολύ σωστά είπε ο Μασούρας, η Εθνική έκανε το αυτονόητο. Νίκησε κατώτερους αντιπάλους, πήρε την πρωτιά στον όμιλό της και κέρδισε την άνοδό της στη Β’ κατηγορία του Nations League. Εννοείται ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για θαύμα, ούτε καν για κάποιο σπουδαίο επίτευγμα. Το δείγμα, όμως, είναι ενθαρρυντικό για το μέλλον.
Πρώτα-πρώτα, η Εθνική είχε καταντήσει, σχετικά πρόσφατα, να μην είναι αυτονόητο ότι θα νικήσει τα Νησιά Φερόε, το Λιχτενστάιν, τη Μάλτα και άλλες… ανύπαρκτες ευρωπαικές ποδοσφαιρικές δυνάμεις. Επομένως, το να μπορεί να ανταποκρίνεται στο αυτονόητο είναι το πρώτο θετικό βήμα. Σ’ αυτή τη διοργάνωση πέτυχε τον στόχο της με τέσσερις νίκες στα τέσσερα ματς και χωρίς να δεχτεί ούτε ένα γκολ.
Εκτός, όμως, από το γεγονός ότι η ομάδα πήρε τα αποτελέσματα που ήθελε, μας ικανοποίησε με αρκετές αρετές. Ολοι οι παίκτες είχαν μεγάλη διάθεση. Εβγαλαν ενέργεια. Τα έδωσαν όλα, κόντρα στις θερμοκρασίες της εποχής και την κούραση από τη σεζόν που προηγήθηκε. Αυτή η θέληση είχε χαθεί. Οχι επί Φαν’τ Σιπ για να είμαστε δίκαιοι, αλλά νωρίτερα. Τότε που σερνόταν από διασυρμό σε διασυρμό.
Υστερα, φαίνεται ότι αυτοί οι παίκτες μεταξύ τους έχουν κάνει “χημεία”. Εχουν “δέσει” ως σύνολο και συνεργάζονται άψογα. Ναι, οι αντίπαλοι δεν ήταν σπουδαίοι, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει να διακρίνουμε την αγωνιστική συμπεριφορά κάθε παίκτη ξεχωριστά και όλης της ομάδας.
Ακόμη, ο Πογέτ δείχνει ότι θα στηριχθεί σε ένα συγκεκριμένο γκρουπ ποδοσφαιριστών, στο οποίο, ανάλογα με τις ανάγκες, τις συνθήκες και τα προβλήματα απουσιών, θα γίνονται προσθαφαιρέσεις, αλλά θα είναι ελάχιστες. Ομάδα ομοιογενής χωρίς σταθερό κορμό δεν μπορεί να υπάρξει. Πόσο μάλλον Εθνική ομάδα, καθώς οι διεθνείς δεν βρίσκονται κάθε μέρα όλοι μαζί, αλλά συγκεντρώνονται μόνο εν όψει αγώνων. Το είχε εφαρμόσει ο Ρεχάγκελ, το είχε εφαρμόσει ο Σάντος, θα το εφάρμοζε κάθε σοβαρός προπονητής.
Η συζήτηση για την ποιότητα των παικτών μας και το αν αυτή η ποιότητα είναι ικανή να ανταποκριθεί στην επίτευξη στόχων, όπως η συμμετοχή σε τελικούς Mundial και Euro, είναι πολύ μεγάλη. Προσωπικά, κρατάω μικρό καλάθι για την εποχή που θα έρθουν τα δύσκολα, αλλά μικρό καλάθι δεν κρατούσαμε πριν πάμε και στην Πορτογαλία το 2004;
Εκεί καταλάβαμε πόσο ικανά ήταν εκείνα τα παιδιά, πόσο πολύ είχαν ωριμάσει και πόσο σφιχτή γροθιά ήταν η ομάδα που δημιούργησαν, υπό την καθοδήγηση φυσικά του Οτο Ρεχάγκελ. Με σοβαρές προσωπικότητες και με… γάτα προπονητή όλα είναι πιθανά. Ολα μπορούν να συμβούν. Ακόμη και τα θεωρητικά αδύνατα. Το απέδειξε η Ελλάδα το 2004. Γιατί, λοιπόν, να αποκλείσουμε ένα ακόμη θαύμα; Δεν λέμε βέβαια να κατακτήσουμε το Euro ή το Mundial, αλλά να παίξουμε σε τελικά και να κάνουμε μια αξιοπρεπή πορεία ανάμεσα στα μεγαθήρια.
