Το να είσαι τυφλός δεν είναι περιοριστικό. Μπορείς να κάνεις ό,τι και όσοι έχουν όραση, απλά χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή και βοήθεια σε κάποιες περιπτώσεις. Σίγουρα, όμως, το ότι ένας τυφλός θα μπορούσε να κάνει skate και να κερδίζει βραβεία, δεν περνούσε από το μυαλό σου.
Ο Μαρσέλο Λουσάντρι διαγνώσθηκε με κληρονομική οπτική νευροπάθεια (LHON), μια ανίατη γενετική διαταραχή που προκαλείται από μεταλλάξεις στο μιτοχονδριακό DNA, και πριν επτά χρόνια έμεινε τυφλός. Έχασε την όραση του σταδιακά. Αρχικά άρχισε να βλέπει ένα είδος λεκέ στο δεξί του μάτι και μετά από μικρό διάστημα, δεν έβλεπε καθόλου. Το ίδιο συνέβη και με το αριστερό. Σταμάτησε να βλέπει τόσο γρήγορα που δυσκολεύτηκε πολύ για να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα.
Κλείστηκε στον εαυτό του, δεν ήθελα να μιλήσει και να δει τα οικεία του πρόσωπα και τους φίλους του, κλείστηκε στο δωμάτιο του. Όσο περνούσε ο καιρός, η κατάσταση χειροτέρευε και η κατάθλιψη του χτύπησε την πόρτα. Οι δικοί του πέρασαν πολλές ώρες και μέρες προσπαθώντας να του δείξουν ότι ακόμη είναι ζωντανός και μπορεί να αρχίσει από το μηδέν αλλά δεν μπόρεσαν να τον σηκώσουν από το κρεβάτι του.
Ευτυχώς, ένας φίλος του πατέρα του τον βοήθησε να αποδεχθεί την κατάσταση και να συνεχίσει τη ζωή του γνωρίζοντας τον εαυτό του υπό νέους όρους. Χάρη σε εκείνο άρχισε να βρίσκει σιγά σιγά τον εαυτό του και να πιστεύει στις δυνάμεις του. Βγήκε από το σπίτι και επισκέφθηκε ξανά τα μέρη, όπου σύχναζε πριν χάσει την όραση του. Η βόλτα στο skate park ήταν καθοριστική. Μπορεί να έφτασε εκεί χρησιμοποιώντας ένα μπαστούνι για να μην χάσει το δρόμο ή χτυπήσει πουθενά αλλά το αίσθημα της ελευθερίας που ένιωθε κάθε φορά που ανέβαινε στο skate, έκανε την καρδιά του να χτυπά ξανά δυνατά.
Οι φίλοι του τον υποδέχθηκαν με μια ζεστή αγκαλιά και με επιφωνήματα και τον προέτρεπαν να επιστρέψει στο skateboard. Το σκέφτηκε πολλές φορές αλλά ο ήχος του skate που άκουγε κάθε φορά που πήγαινε στο μέρος αυτό, φαινόταν να τον καλεί. Ρώτησε το γιατρό του, βρήκε τον κατάλληλο δάσκαλο και έμαθε και τι πρέπει να προσέχει. Ήταν ένα διαφορετικό άθλημα χωρίς την όραση του.
«Πέρασα έξι μήνες περιμένοντας να δω τι θα πουν οι γιατροί. Και, η τόση σκέψη, με βοήθησε να χάσω αυτό που πραγματικά μου άρεσε . Όταν έχασα την όρασή μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν το skate και ότι οι πραγματικοί μου φίλοι ήταν αυτοί, αυτοί που κάνουν skate. Εκεί, συνειδητοποίησα ότι το μέλλον για μένα ήταν το skate, μέλλον από την άποψη του να περνάω καλά και να μπορώ να προχωρήσω με αυτή τη μεγάλη αλλαγή συνέβη στη ζωή μου. Οι φίλοι μου μου έδωσαν αυτή την ηθική υποστήριξη που χρειαζόμουν. Μου είπαν να το πετάξω και να κάνω skate!», τόνισε σε συνέντευξη του στο surferrule.
Έπιασε το skate στα χέρια του και δοκίμασε. Επιθεώρησε το χώρο σπιθαμή προς σπιθαμή, συνήθισε το περιβάλλον και άκουσε τον ήχο του skate στις διαφορετικές επιφάνειες. Έπεσε πολλές φορές αλλά όπως αποκάλυψε σε συνέντευξη του, βρήκε το μυστικό. Έπρεπε να τοποθετεί τον εαυτό του ακριβώς με το σωστό τρόπο πριν την εκτέλεση κάποιου κόλπου. Ο ήχος των επιφανειών, οι άνθρωποι που του μιλούσαν αλλά και εκείνοι που τον χειροκροτούσαν, αποτελούσαν μια πηγή πληροφοριών. Τον βοηθούσαν να γνωρίζει που βρίσκεται σε σχέση με τις ράμπες και το γύρω χώρο.
«Το να πιάσεις ξανά το πατίνι αφού έχασες την όρασή σου ήταν κάτι που, εκείνη τη στιγμή, έμοιαζε αδιανόητο. Στην αρχή, δεν σχεδίαζα να ξανακάνω skat αλλά τελικά με την υποστήριξη των φίλων μου τα κατάφερα . Την πρώτη μέρα που κατέβηκα στην πλατεία με το μπαστούνι, όλοι έμειναν έκπληκτοι αλλά, αμέσως, μου είπαν: «Φίλε, κάνε πάλι skate. Αν είναι αυτό που σας αρέσει, κάντε το!», είχε υποστηρίξει στη ίδια συνέντευξη του.
Κατάλαβε ότι μπορεί να μην έβλεπε αλλά οι υπόλοιπες αισθήσεις του είχαν δυναμώσει. Χρησιμοποιούσε το λευκό του μπαστούνι για να μπορεί να μετριάζει τη φόρα στην πίστα και σιγά σιγά έβλεπε τον εαυτό του να γίνεται καλύτερος. Του άρεσε πολύ. Το χαμόγελο είχε επιστρέψει και το πρωινό ξύπνημα είχε νόημα πια. Πήγαινε κάθε μέρα για προπόνηση και όχι μόνο έμαθε να οδηγεί ξανά το skateboard αλλά να εκτελεί και κόλπα, που μη σας φανεί περίεργο, είναι δύσκολα ακόμη και για ανθρώπους που έχουν την όραση τους. Όταν αισθάνθηκε σίγουρος για τον εαυτό και τις ικανότητες του, δοκίμασε και σε άλλες πίστες. Ακολουθεί πάντα το ίδιο μοτίβο. Τσεκάρει κάθε επιφάνεια βήμα βήμα, ακούει τον ήχο και ανεβαίνει στο skate.
Ο Μαρσέλο πίστευε ότι η ζωή του τελείωσε, όταν έχασε την όραση του. Του φαινόταν βουνό να αρχίσει ξανά από το μηδέν και μέσα στο σκοτάδι. Γνώρισε, όμως, τον εαυτό του καλύτερα, συνειδητοποίησε ποιος είναι και τι θέλει να κάνει. Πλέον, απολαμβάνει τη ζωή και κάθε φορά που κάποιος από τους φίλους του έχει κάποιο πρόβλημα και στεναχωριέται, του χτυπά την πλάτη και του εξηγεί ότι όλα έχουν μια λύση στη ζωή, αρκεί να το πιστέψεις.
