Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, εκεί, όπου 17 χρόνια πριν, η καρδιά των Ελλήνων χτυπούσε στο «Ντα Λουζ» και η Εθνική ομάδα ήταν έτοιμη να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο κάθε πιστού ακολούθου της.
Εάν κάποιος σου έλεγε ότι στο τέλος η Ελλάδα θα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και θα κέρδιζε την οικοδέσποινα, Πορτογαλία, στην έδρα της θα τον έλεγες τρελό. Και, όμως, το έκανε! Ήταν εκείνη που το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004 έβαψε το τρόπαιο στα γαλανόλευκα και το πήρε σφιχτά στην αγκαλιά της.
Τα συναισθήματα έμοιαζαν με πηγή που δεν σταματά να αναβλύζει, μικροί και μεγάλοι ήταν στους δρόμους και φώναζαν δυνατά για την αρμάδα του Ότο Ρεχάγκελ που γέμισε με δάκρυα τα μάτια ενός έθνους.
Η ελληνική σημαία κυμάτιζε σε κάθε πόλη, νησί και χωριό, σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου που έβλεπε τους «μεγάλους» να μιλούν με θαυμασμό και υπερηφάνεια για τους πολεμιστές του Γερμανού.
Και στην αρχή ακούγοντας το «σήκωσε το» γέλασες και είπες δεν μπορεί…
Οι Πορτογάλοι παραδέχθηκαν ότι έχασαν δίκαια
Το ταξίδι άρχισε στις 12 Ιουνίου, όταν η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με την οικοδέσποινα της διοργάνωσης. Η Πορτογαλία του Λουίς Φελίπε Σκολάρι είδε τον Γιώργο Καραγκούνη με ένα δεξί σουτ έξω από την περιοχή να την αφήνει πίσω στο σκορ και τον Άγγελο Μπασινά να ευστοχεί από την άσπρη βούλα και να κάνει το 2-0.
Η Εθνική ήταν τόσο καλά οργανωμένη, έμοιαζε να κάνει το… τέλειο παιχνίδι περιορίζοντας τις ενέργειες των Πορτογάλων. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο μείωσε στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων αλλά δεν κατάφερε να χαλάσει την καλή εντύπωση που άφησε η γαλανόλευκη. Το μήνυμα είχε σταλθεί αλλά ακόμη έμοιαζε εξωπραγματικό.
Τέσσερις ημέρες αργότερα η Ισπανία σφυροκόπησε για 90 λεπτά την άμυνα της Εθνικής αλλά δεν κατάφερε να πάρει τους τρεις βαθμούς. Ο Μοριέντες εκμεταλλεύτηκε τα διαδοχικά λάθη της άμυνας και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Νικοπολίδη αλλά ο Τσιάρτας, που είχε μπει αλλαγή, έβγαλε διαγώνια μπαλιά 40 μέτρων για τον Χαριστέα, που νίκησε τον Κασίγιας και ισοφάρισε (1-1) καθιστώντας την γαλανόλευκη φαβορί για την πρόκριση.
Το τελευταίο ματς του ομίλου δεν ήταν για καρδιακούς. Η αδιάφορη Ρωσία κατάφερε να προηγηθεί με 2-0 στα πρώτα 20 λεπτά με τέρματα των Κιριτσένκο και Μπουλίκιν και το εισιτήριο για την επόμενη φάση έδειχνε να βγάζει φτερά. Ο Ζήσης Βρύζας ήταν εκεί, όμως, για να βρει δίχτυα και σε συνδυασμό με τη νίκη της Πορτογαλίας επί της Ισπανίας με 1-0 να στείλει την Ελλάδα στα προημιτελικά.
«Au revoir France»
Στο «Ζοσέ Αλβαλάδε» Ζιντάν, Ανρί, Βιεϊρά, Μπαρτάζ, Λιζαραζού, Τρεζεγκέ είχαν πάρει τα όπλα τους και ήταν έτοιμοι να πετάξουν για την τετράδα. Ήταν το φαβορί, η ομάδα που θα προκρινόταν σίγουρα κατά πολλούς.
Οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ έδειξαν να μην φοβούνται τους «τρικολόρ» και ανέτρεψαν τα δεδομένα. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης απέφυγε με εξαιρετική ντρίμπλα τον Λιζαραζού από τα δεξιά, έβγαλε μια σέντρα την κατάλληλη στιγμή και ο Χαριστέας με μια ασύλληπτη κεφαλιά παραβίασε την εστία του Φαμπιάν Μπαρτέζ.
Ο οδοστρωτήρας «Τσεχία» υπέκυψε
Έμοιαζε με εμπόδιο που δεν ξεπερνιέται. Οι Τσέχοι προερχόταν από τέσσερα νικηφόρα αποτελέσματα σε ισάριθμα παιχνίδια. Ο τραυματισμός του Νέντβεντ στο πρώτο ημίχρονο και οι ευκαιρίες που έχασαν οι Μπάρος και Κόλερ στο δεύτερο έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα.
Η κανονική διάρκεια βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες χωρίς τέρματα και έδωσε την ευκαιρία στη γαλανόλευκη να πατήσει στα πόδια της και να εκμεταλλευτεί την καλή της τύχη και ένα κόρνερ.
Στο τελευταίο λεπτό του πρώτου μέρους του έξτρα χρόνου, ο Τσιάρτας εκτέλεσε από τη γωνία, βρήκε το κεφάλι του Τραϊανού Δέλλα που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και την Εθνική στον τελικό! Το σφύριγμα της λήξης βρήκε τους Τσέχους να πέφτουν στο χορτάρι μη μπορώντας να πιστέψουν αυτό που είχε συμβεί και τους Έλληνες να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά.
Το θαύμα έγινε
Κανείς δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. Η Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της θα βρισκόταν σε ένα τελικό. Τα προγνωστικά δεν ήταν υπέρ της, όπως και σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.
Η χαρά, ο ενθουσιασμός και ένα «μωρέ λες» είχε κατακλύσει την καρδιά των Ελλήνων που φιλοδοξούσαν ότι εκείνο το βράδυ θα έβλεπαν τη γαλανόλευκη να σηκώνει την πρώτης της μεγάλη κούπα.
Οι Πορτογάλοι προσπάθησαν να διασπάσουν την σκληροτράχηλη άμυνα της Ελλάδας. Δυσκολευόταν αρκετά και ο Σκολάρι αναγκάστηκε να κάνει αλλαγή στο 43ο λεπτό αντικαθιστώντας τον Μιγκέλ με τον Πάουλο Φερέιρα. Το πρώτο ημίχρονο βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες χωρίς τέρματα.
Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια η Πορτογαλία έψαξε το γκολ αλλά είδε στο 57 τη γαλανόλευκη να παίρνει το προβάδισμα. Ο Άγγελος Μπασινάς έστησε την μπάλα στο κόρνερ, εκτέλεσε και ο Άγγελος Χαριστέας την έστειλε στα δίχτυα δίνοντας το προβάδισμα στην Ελλάδα και προκαλώντας χαμό στους Έλληνες που βρισκόταν στο «Ντα Λουζ».
Ο Σκολάρι έριξε όλα του τα χαρτιά στο παιχνίδι και είδε τους παίκτες του να πιέζουν, να δημιουργούν ευκαιρίες αλλά να μην καταφέρνουν να νικήσουν τον Αντώνη Νικοπολίδη. Ούτε το σουτ του Λουίς Φίγκο που έγλειψε το δοκάρι δεν μπορούσε να χαλάσει αυτό που ετοιμαζόταν να συμβεί.
Το τελευταίο σφύριγμα του Μάρκους Μερκ έκανε αληθινό, έδωσε σάρκα και οστά σε ένα όνειρο τρελό. Οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ έτρεχαν στον αγωνιστικό χώρο μη μπορώντας να καταλάβουν τι είχαν πετύχει, οι Έλληνες στην κερκίδα ξέσπασαν σε απίστευτους πανηγυρισμούς ενώ η Ελλάδα έμοιαζε με καζάνι που έσκασε από υπερηφάνεια.
Το ημερολόγιο έγραφε 4 Ιουλίου 2004 και η Εθνική Ελλάδος είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης!!
