Οσο ρηχό κι αν ακούγεται, το πρώτο πράγμα που, θες-δε θες, παρατηρείς στη Mary Vitinaros είναι το ύψος της. Αλλά, ευτυχώς, δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό της που κερδίζει τις εντυπώσεις. Μπορείς, για παράδειγμα, να συμπεράνεις ότι η 30χρονη Ελληνοαυστραλή είναι μια γυναίκα που διαπνέεται από τόλμη -έχει ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο από τα 20 της, αρχίζοντας σε κάθε νέα πόλη τη ζωή της από την αρχή-, διακατέχεται από πίστη στα όνειρά της -βαθιά μέσα της ήξερε ότι κάποια μέρα θα συμμετείχε στο GNTM και θα εγκαθίστατο στην πατρίδα των παππούδων της- και χαρακτηρίζεται από απαράμιλλη επιμονή.
Για το τελευταίο δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη από τη γλώσσα της που πηγαίνει ροδάνι στα ελληνικά, μολονότι άρχισε να τα φρεσκάρει μόλις τους τρεις τελευταίους μήνες. Οσο δηλαδή βρίσκεται στην Ελλάδα. Η Mary Vitinaros, που μέχρι σήμερα έχει ζήσει και έχει δουλέψει στο Σίδνεϊ, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Μαϊάμι και το Λος Αντζελες και μόλις ολοκλήρωσε μια νέα παγκόσμια καμπάνια για την Guess στο Λας Βέγκας, δεν είχε ονειρευτεί ποτέ τον εαυτό της μοντέλο. Εκείνο που ονειρευόταν ήταν να γίνει τενίστρια, όμως οι απανωτοί τραυματισμοί της λόγω ύψους και μυϊκότητας την ανάγκασαν να αναθεωρήσει το πλάνο της ζωής της.
Το μόντελινγκ και κυρίως οι φωτογραφήσεις λειτούργησαν απελευθερωτικά για εκείνο το μικρό κορίτσι που ασχολούνταν επιμελώς με τα μαθήματά του και κοκκίνιζε από ντροπή όταν οι άλλοι του απηύθυναν τον λόγο. Στις φωτογραφήσεις η Mary Vitinaros λέει ότι ανακάλυψε την εξωστρέφειά της, ενώ κοιτώντας τις φωτογραφίες της έμαθε να αποδέχεται και τελικά να αγαπά τον εαυτό της.
Δεν ήταν ούτε αυτονόητο, ούτε εύκολο σε έναν επαγγελματικό στίβο όπου η απόρριψη σερβίρεται για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό γεύμα - η Vitinaros γνωρίζει τη γεύση της από πρώτο χέρι. Και μπορεί η εξωτερική εμφάνισή της να προκαταβάλλει κάποιον ότι η model instructor του πέμπτου κύκλου του GNTM που προβάλλεται στο STAR δεν έχει τίποτα το diverse επάνω της (ψηλή, ξανθιά, με αλφαδιασμένες αναλογίες), όμως στ’ αλήθεια δεν υπάρχει καλύτερος συνήγορος για την περιλάλητη διαφορετικότητα από τη φράση της «Είμαι η Mary Vitinaros και είμαι ΟΚ με αυτό». Δεν ήταν εύκολο να το αρθρώσει, αλλά ποιος είπε ότι εκείνη γεννήθηκε για τα εύκολα;
GALA: Τι σε έφερε στην Ελλάδα; Mary Vitinaros: Ηρθα για το GNTM. Προηγούμενως είχα επισκεφτεί άλλες πέντε φορές την Ελλάδα για διακοπές. Είχα φανταστεί πολλές φορές ότι θα ήθελα να ζήσω εδώ. Από μικρή. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι μέσα μου έλεγε ότι κάποτε θα το καταφέρω. Εστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Βρισκόμουν λοιπόν στο Λος Αντζελες και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό στην καριέρα μου. Ηθελα να δοκιμάσω κάτι νέο, ίσως να δοκιμαστώ σε μια νέα αγορά. Το είπα σε δυο-τρεις φίλες μου, ότι το GNTM θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία και το καινούριο challenge που αναζητούσα. Και λίγες μέρες μετά έλαβα ένα μήνυμα με την πρόταση να συμμετέχω. Είναι κάτι που έχει γίνει πολλές φορές στη ζωή μου. Να σκέφτομαι κάτι και να μου συμβαίνει.
G.: Γεννήθηκες στην Αυστραλία, σωστά; M.V.: Γεννήθηκα στη Μελβούρνη. Ολη μου η οικογένεια ζει εκεί. Η μαμά μου είναι Ιταλίδα και ο πατέρας μου Ελληνας, αλλά και οι δύο είναι γεννημένοι εκεί. Η γιαγιά μου είναι από την Καλαμάτα και ο παππούς μου από ένα χωριό λίγο πιο έξω. Εφυγαν για την Αυστραλία όταν ήταν και οι δύο περίπου 20 χρόνων. Δεν γνωρίζονταν προηγουμένως. Παρότι κατάγονται από κοντινά μέρη, έπρεπε να πάνε στην Αυστραλία για να γνωριστούν.
G.: Οπότε μεγάλωσες σε ένα σπίτι με ελληνικές, ιταλικές και αυστραλιανές επιρροές. M.V.: Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου βασική γλώσσα ήταν τα αγγλικά.
G.: Και πού έμαθες ελληνικά; M.V.: Πήγα σε ελληνικό σχολείο. Ομως η αλήθεια είναι πως όταν ήρθα στην Ελλάδα δεν μπορούσα να ανοίξω μια συζήτηση. Γι’ αυτό στην αρχή του GNTM μιλούσα αγγλικά. Ξέρεις, το να μιλάω είναι μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες και τώρα που έχω μάθει λίγο καλύτερα ελληνικά, νιώθω πιο σίγουρη. Οταν ήρθα στην Ελλάδα μπορούσα να πω μόνο τα βασικά. Να ζητήσω ένα ποτήρι νερό ή να ρωτήσω πού είναι η τουαλέτα. Αισθάνομαι πάντως ότι μιλάω πολύ καλύτερα μέρα με τη μέρα.
G.: Πότε ήρθες πρώτη φορά στην Ελλάδα; M.V.: Oταν ήμουν 22 ετών. Hρθαμε μαζί με τον αδελφό μου, που είναι έναν χρόνο μικρότερος από μένα, για να γιορτάσουμε τα 21α γενέθλιά του. Είμαστε τέσσερα αδέλφια, εγώ, ο Γιώργος, ο Ιάκωβος και η Σαββίνα. Είμαστε μεγάλη οικογένεια. Η μητέρα μου έχει οκτώ αδέλφια. Μόνο από την πλευρά της έχω περίπου τριάντα ξαδέλφια.
G.: Ακούγεται σαν το «My Big Fat Greek Wedding». M.V.: Ακριβώς. Αυτή η ταινία είναι η ζωή μου. Οταν το είδα είπα wow! Ποτέ δεν είχα ταυτιστεί ξανά τόσο με ένα φιλμ.
G.: Είσαι μισή Ιταλίδα, μισή Ελληνίδα. Αγαπάς το ίδιο και την Ιταλία; M.V.: Ξέρεις κάτι; Δεν έχω πάει ποτέ στην Ιταλία.
G.: Αρα το ελληνικό στοιχείο επικράτησε στην οικογένεια; M.V.: Ναι, και η μητέρα μου πια έχει γίνει Ελληνίδα. Ξέρει να μιλάει, μαγειρεύει ελληνικά, όλοι τη ρωτούν αν είναι Ελληνίδα. Τη μεταμορφώσαμε σε Ελληνίδα.
G.: Μικρή τι ήθελες να γίνεις; M.V.: Τενίστρια.
G.: Θα σου πήγαινε. M.V.: Το ξέρω. Επαιζα τένις από τα 9 μου. Φοίτησα και σε ακαδημία. Εκανα τένις 20 ώρες την εβδομάδα. Επαιξα σε πολλά τουρνουά στην Αυστραλία, ήμουν καλή, είχα φτάσει να μπω και στην κατάταξη των γυναικών, αλλά τραυματιζόμουν συνέχεια, λόγω του ύψους μου. Στα 14 μου ήμουν ελάχιστα πιο κοντή απ’ όσο είμαι σήμερα. Ετσι κάποια στιγμή έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στο τένις και στο σχολείο. Και επέλεξα το σχολείο, γιατί ήταν πιο ασφαλές για την υγεία μου.
G.: Σου στοίχισε; M.V.: Οχι. Μου αρέσει η ζωή που επέλεξα. Το τένις είναι ακόμα ένα μεγάλο πάθος μου, συνεχίζω να παίζω και να μαθαίνω πράγματα. Οπως ότι όταν δουλεύεις σκληρά και έχεις επιμονή μπορείς να πετύχεις πράγματα. Κάθε φορά που έπαιζα σε έναν αγώνα, κέρδιζα ή έχανα, η ευθύνη ήταν δική μου. Αυτό είναι ένα σπουδαίο μάθημα ζωής.
G.: Στο μόντελινγκ πώς μπήκες; M.V.: Απ’ όταν ήμουν 14 ετών ατζέντηδες προσέγγιζαν τη μητέρα μου και της έλεγαν πως έπρεπε να δουλέψω ως μοντέλο. Ομολογώ ότι τότε μας φαινόταν αρκετά περίεργο. Παρ’ όλα αυτά, έκανα περίπου δέκα δουλειές. Στα 17 μου το ξανασκέφτηκα, πήγα σε ένα από τα πρακτορεία που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον και τελικά είδα ότι το να ποζάρω είναι κάτι πολύ φυσικό για μένα. Μ’ αρέσει να είμαι μπροστά στον φακό.
G.: Υπήρξες κοινωνικό παιδί δηλαδή; M.V.: Καθόλου. Ημουν πολύ ήσυχη, ντροπαλή, επιμελής με τα μαθήματα, σχεδόν nerd. Ολη την ώρα κοκκίνιζα από ντροπή. Αλλά τώρα είμαι αλλιώς. Και νομίζω ότι το μόντελινγκ με βοήθησε να γίνω εξωστρεφής. Αναγκάστηκα. Εφυγα μικρή από την Αυστραλία και βρέθηκα μόνη να ταξιδεύω στον κόσμο. Πήγα στο Λονδίνο, στη Γερμανία, στο Μαϊάμι, στη Νέα Υόρκη και κατέληξα για ένα χρόνο στο Λος Αντζελες.
G.: Είναι δύσκολο για μια αρχετυπικά ωραία γυναίκα, ψηλή, αδύνατη, ξανθιά, να υπάρχει στο μόντελινγκ σε μια εποχή που όλοι αναζητούν το diversity; M.V.: Αν το καλοσκεφτείς, σε καθέναν μας υπάρχει το στοιχείο του diversity. Σε μένα, ας πούμε, το diverse στοιχείο θα μπορούσε να είναι η ηλικία μου. Είμαι 30 χρόνων και ακόμα συνεχίζω να δουλεύω, κόντρα στην πεποίθηση ότι το μόντελινγκ έχει ημερομηνία λήξης. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα να μου λένε ότι είχα καμπύλες, ότι είχα μεγάλο στήθος, μεγάλους γοφούς. Τώρα βλέπω πως η αποδοχή στους διαφορετικούς σωματότυπους είναι μεγαλύτερη. Και χαίρομαι που πηγαίνουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
G.: Θα άλλαζες πράγματα πάνω σου επειδή σου το ζήτησαν για να πάρεις μια δουλειά; M.V.: Οχι, ποτέ δεν θα το έκανα. Είμαι η Mary Vitinaros και είμαι εντάξει με αυτό. Και ακόμα κι αν δεν με θέλει κάποιος για μια δουλειά, είναι ΟΚ και αυτό. Ολα είναι στο πρόγραμμα.
G.: Είναι δύσκολη δουλειά το μόντελινγκ; M.V.: Eχει τα πολύ ωραία κομμάτια. Τα ταξίδια, τα πάρτυ, την επικοινωνία με τους ανθρώπους. Αλλά υπάρχουν και τα δύσκολα. Oταν έμενα στη Νέα Υόρκη δούλευα το λιγότερο 4 ημέρες την εβδομάδα. Μερικές φορές στο τέλος της ημέρας τα πόδια μου ήταν απίστευτα πρησμένα γιατί κάναμε 80 λήψεις χωρίς σταματημό. Θυμάμαι μια φορά πήγα από τη Νέα Υόρκη στο Σίδνεϊ για μια καμπάνια μαγιό, δούλεψα εκεί τρεις μέρες, επέστρεψα στις ΗΠΑ, δούλεψα άλλες δύο ημέρες, γύρισα για λίγες ώρες σπίτι για να αλλάξω βαλίτσες και έφυγα για το Τελ Αβίβ. Στο αεροπλάνο ανέβασα πυρετό. Hμουν άρρωστη για 4 ημέρες. Παρ’ όλα αυτά, δούλευα. Το μόντελινγκ θέλει γερό στομάχι. Ούτως ή άλλως, ακούς συνέχεια αρνητικά πράγματα για τον εαυτό σου.
G.: Και πώς μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι; M.V.: Το συνηθίζεις. Αρκεί να έχεις αυτοπεποίθηση. Η απόρριψη υπάρχει παντού στη ζωή. Το μόντελινγκ είναι μια καλή προπόνηση.
G.: Σου ’χει λείψει να έχεις μια σταθερή βάση, τους φίλους σου, μια εστία; M.V.: Το καλό είναι ότι έχω φίλους σε όλο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι όμως ότι μου λείπουν οι φίλες μου και η οικογένειά μου. Με την κολλητή μου στη Νέα Υόρκη μέναμε μαζί έξι χρόνια. Είναι κι εκείνη μοντέλο. Μιλάμε κάθε μέρα. Την έχω σαν αδελφή μου. Γνωριστήκαμε στο Μαϊάμι. Εμενα με την booker μου κι εκείνη μου πρότεινε να μείνω μαζί με μια άλλη κοπέλα. Από την πρώτη στιγμή δέσαμε πολύ με την Ελιάνα. Λίγο καιρό μετά βρήκα πρακτορείο στη Νέα Υόρκη κι έπρεπε να μετακομίσω εκεί μέσα σε λίγες ημέρες. Τότε η Ελιάνα μού πρότεινε να μείνω με εκείνη και τον φίλο της για μια-δυο εβδομάδες. Τελικά έμεινα έξι χρόνια. Η φίλη μου χώρισε με το αγόρι της και το σπίτι έμεινε τελικά σε εμάς.
G.: Πού θα ήθελες να ζεις; M.V.: Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα της ζωής μου. Δεν ξέρω. Αλλά νομίζω ότι τώρα μπορώ να μείνω στην Ελλάδα.
G.: Εχεις κάποια πολύ ελληνική συνήθεια; M.V.: Δεν νομίζω. Δεν πίνω ούτε καφέ. Αυτή την εποχή βέβαια που έχω τα βραδινά γυρίσματα του GNTM έχω πιει όσο καφέ δεν έχω πιει σε όλη τη ζωή μου.
G.: Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη δουλειά σου; M.V.: Η καμπάνια της Guess υπήρχε πάντα στο μυαλό μου. Οταν το κατάφερα ήμουν πολύ χαρούμενη. Και η συνεργασία συνεχίζεται. Μόλις τελειώσαμε μια νέα παγκόσμια καμπάνια στο Λας Βέγκας. Ηταν σαν όνειρο, παρότι οι μέρες ήταν πολύ κουραστικές.
G.: Εχει νόημα το GNTM για μια γυναίκα που φιλοδοξεί να γίνει μοντέλο; M.V.: Πάρα πολύ. Στο παιχνίδι θα ζήσεις εμπειρίες που δεν μπορείς να τις ζήσεις πουθενά αλλού. Κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα, αντιμετωπίζεις διαρκώς ένα νέο challenge και έτσι αναγκαστικά μαθαίνεις πιο γρήγορα. Εννοείται ότι μέσω της τηλεόρασης σε βλέπουν και υποψήφιοι πελάτες. Μια εβδομάδα στο σπίτι είναι σαν έξι μήνες στην αληθινή αγορά.
G.: Οι διαγωνιζόμενες σ’ αγαπάνε; M.V.: Νομίζω πως ναι. Αλλά τις αγαπώ κι εγώ. Πιστεύω πως για να εισπράξεις το καλύτερο από τους ανθρώπους πρέπει να τους δώσεις κι εσύ το καλύτερό σου .
