Μαγκούλια: «Όταν έχασα τον μπαμπά μου, έχασα και εμένα - Να ξεπεράσω τα 16μ»

Είναι ένα κορίτσι που έχει πιάσει το νόημα της ζωής. Εστιάζει στον εαυτό της και φροντίζει να του δίνει το καλύτερο την κατάλληλη στιγμή. Προτιμά την ηρεμία, αγαπά τα βιβλία και έχει κοντά της ανθρώπους λίγους και καλούς. 

Η Μαρία Μαγκούλια άρχισε το ταξίδι της στη σφαίρα από την Κάλυμνο, βρήκε «σειρήνες» και έχασε τον εαυτό της αλλά άλλαξε τη ζωή της και βρέθηκε στη δική της Ιθάκη, τη βαλβίδα. Η Ελληνίδα αθλήτρια μίλησε στο Metrosport.gr για το στόχο των 16 μέτρων που θέλει να ξεπεράσει φέτος, την επίδοση της στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του ΣΕΦ και την αλλαγή κατηγορίας. 

Επιπλέον, θυμήθηκε την πρώτη της συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Τιφλίδα, το Παγκόσμιο στη Φιλανδία και τον καλύτερο αγώνα της ζωής της πέρυσι στο Πανελλήνιο. Διηγήθηκε το πώς βίωσε την απώλεια του μπαμπά της, την κακή ψυχολογική της κατάσταση εκείνη την περίοδο και την επιθυμία να τα παρατήσει όλα και το πόσο περήφανη νιώθει για τον εαυτό της που στάθηκε ξανά στα πόδια της και κυνηγά το όνειρο της.

Τέλος, αναφέρθηκε στη μετακόμιση από τους ξενώνες του Αγίου Κοσμά, στο μεγαλύτερο έρεισμα, τη μαμά της, τη βοήθεια που της δίνει ο Δήμος Καλύμνου και τη συμβολή του προπονητή της στη εξέλιξη της.

«Να ξεπεράσω τα 16 μέτρα – Νιώθω περίεργα στην κατηγορία των γυναικών»

Στο Πανελλήνιο έριξες 15.25μ. Είναι μια επίδοση που σε ικανοποιεί; 

«Δεν είμαι ευχαριστημένη. Το 15.25μ δεν είναι επίδοση... Φέτος, στον πρώτο μου αγώνα έκανα 15.51μ και περίμενα ένα 15.70μ. Όμως, δεν τα παρατάμε. Συνεχίζουμε δυναμικά για το Κύπελλο ρίψεων».

Μια εβδομάδα νωρίτερα βρέθηκες στην ημερίδα στο ΣΕΦ, όπου δεν άφησες περιθώρια αντίδρασης στις υπόλοιπες κοπέλες. Είσαι ικανοποιημένη με την επίδοση σου;

«Όχι. Το 15 δεν είναι επίδοση που με αντιπροσωπεύει. Στην ημερίδα του Αγίου Κοσμά έριξα 15.51 και έπειτα, ανέβασα τον πήχη. Περίμενα μια καλύτερη βολή. Ήταν μια κακή μέρα για εμένα αλλά συνεχίζουμε».

Πώς εξελίχθηκε η προετοιμασία σου;

«Πήγαμε για προετοιμασία στην Κύπρο τον Ιανουάριο. Βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος με το γκρουπ του Παπαμαρκάρη. Ήταν πολύ ωραία. Ήμασταν όλοι ρίπτες και βοηθούσε ο ένας τον άλλον, γινόμασταν πιο ανταγωνιστικοί και ψάχναμε το καλύτερο. Θα ήθελα να είμαι λίγο καλύτερη σε κάποια τεχνικά κομμάτια αλλά είμαι ικανοποιημένη σε μεγάλο βαθμό».

Ποιοι οι στόχοι σου για τη φετινή σεζόν;

«Στόχος μου είναι το Ευρωπαϊκό Ρίψεων, θα κυνηγήσω μια καλή επίδοση. Θέλω να έχω σταθερές βολές και σε καμία περίπτωση να μη ρίξω 14 και κάτι».

Πρώτη χρονιά στην κατηγορία των γυναικών. Πώς αισθάνεσαι; Πώς σου φαίνεται;

«Είναι λίγο περίεργο. Μπήκα στη μεγάλη κατηγορία και μου έκατσε λίγο βαρύ (γέλια). Δεν έχει αλλάξει κάτι. Είναι ότι έχεις στο μυαλό σου ότι είσαι ακόμη παιδί αλλά, πλέον, μεγαλώνεις και σοβαρεύουν τα πράγματα».

«Η απλότητα κάνει το άθλημα πιο δύσκολο»

Γιατί επέλεξες τη σφαίρα; Υπήρχε κάποιο ερέθισμα;

«Όταν ήμουν 5-6 χρονών, η γιαγιά μου (μαμά της μαμάς μου) είχε πάθει εγκεφαλικό και αφού το ξεπέρασε, ερχόταν ένα κύριος να της κάνει φυσιοθεραπείες. Αυτός ήταν και ο πρώτος μου προπονητής. Ρώτησε τη μαμά μου γιατί δεν είχα αρχίσει κάποιο άθλημα και εκείνη του εξήγησε ότι ήμουν μικρή ακόμη. Στα 10 μου άρχισα να πηγαίνω στην ακαδημία και καταλάβαμε σύντομα ότι οι ρίψεις ήταν μονόδρομος για εμένα».

Δοκίμασες και άλλα αγωνίσματα;

«Στην Κάλυμνο δεν είχαμε σφύρα και το ακόντιο δεν μου άρεσε. Έκανα δίσκο μέχρι τα 17 μου για να βοηθήσω το σύλλογο αλλά εν τέλει, επέλεξα τη σφαίρα. Μικρότερη η μαμά μου με έστειλε μπαλέτο αλλά άντεξα μόνο έξι μήνες (γέλια). Είχα κάνει και μπάσκετ».

Τι σε εντυπωσιάζει στο άθλημα;

«Απλά κόλλησα με τη σφαίρα, δεν υπάρχει κάτι. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και τελείωνα τις προπονήσεις με το δίσκο, πήγαινα στον προπονητή μου και του ζητούσα να ρίξω και εγώ σφαίρα με τα μεγαλύτερα παιδιά. Με μια απλή κίνηση, μπορείς να κάνεις πολλά. Η απλότητα αυτή κάνει το άθλημα πιο δύσκολο. Αυτό με εντυπωσιάζει».

«Έχω ένα χάος στο κεφάλι – Αν χρειαστεί θα ζητήσω βοήθεια»

Η σφαίρα τι βάρος έχει; Αλλάζει στην κατηγορία των γυναικών;

«Η σφαίρα είναι τέσσερα κιλά. Διαφέρει από τους άνδρες καθώς εκείνοι ρίχνουν με 7.260. Στις γυναίκες από τα 18 και μετά ρίχνεις με τη σφαίρα των τεσσάρων κιλών».

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που θα σου επιτρέψουν μια καλή βολή;

«Χρειάζεται έκρηξη, ταχυδύναμη και γρήγορα υπομονετικά βήματα. Πρέπει να έχεις γρήγορη αντίδραση από τα πόδια και παράλληλα, την υπομονή να περιμένεις να ολοκληρωθεί η κίνηση στο πάνω μέρος του σώματος και μετά να ξεκινήσεις η διαδικασία με το κάτω μέρος. Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι το κομμάτι που κάνω λάθος πολλές φορές γιατί βιάζομαι».

Σκέφτεται κάτι πριν πετάξεις τη σφαίρα;

«Έχω διάσπαση προσοχής και στο κεφάλι μου υπάρχει μόνιμα ένα χάος. Για αυτό, όταν μπαίνω στη βαλβίδα, προσπαθώ να μην σκέφτομαι».

Έχεις απευθυνθεί για συμβουλές σε κάποιον ειδικό;

«Όχι, το ψάχνω μόνη μου. Πιστεύω θα με αγχώσει. Το δουλεύω μόνη μου καθημερινά και ο προπονητής μου με βοηθά πολύ σε αυτό το κομμάτι. Βέβαια, δεν είμαι αρνητική στο να ζητήσω τη βοήθεια ενός ειδικού. Θα το κάνω όταν δω ότι δεν μπορώ να το ελέγξω».

«Έχασα την πίστη στον εαυτό μου – Ήθελα να σταματήσω»

Έχεις συμμετάσχει σε τέσσερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Το πρώτο ήταν στην Τιφλίδα και βγήκες έκτη με βολή στα 16.57. Πώς ήταν η εμπειρία αυτή;

«Στον προκριματικό είχα ρίξει 17.32 και είχα σημειώσει πανελλήνιο ρεκόρ. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με την επίδοση αυτή. Στον τελικό, τα πήγα καλά. Μου έμεινε ένα παράπονο, όμως, γιατί θα μπορούσα να κερδίσω. Ήθελα ένα μετάλλιο. Ήταν μια από τις καλύτερες διοργανώσεις που αγωνίσθηκα».

Ακολούθησε η συμμετοχή στο Γκροσέτο και η απουσία του 2018. Τι συνέβη;

«Δεν έκανα καλό αγώνα στο Γκροσέτο και η χρονιά δεν ήταν και η καλύτερη. Έχασα τον μπαμπά μου τον Φεβρουάριου του 2017 και αυτό με επηρέασε πολύ ψυχολογικά, έχασα τον εαυτό μου. Ήμουν η πρώτη κόρη και ένιωθα ότι έπρεπε να φροντίζω εγώ τη μαμά και τη μαμά του μπαμπά μου, τη γιαγιά μου δηλαδή, και την αδερφή μου. Κλείστηκα στον εαυτό μου, τον πίεσα πολύ και σταμάτησα να πιστεύω σε αυτόν. Περιόρισα αρκετά και τις προπονήσεις».

Είναι λογικό να επηρεαστείς από την απώλεια και όντας στα 17 σου. Πώς την αντιμετώπισες;

«Ζήτησα τη βοήθεια ενός ψυχολόγου. Μίλησα μαζί του γιατί ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω. Πιεζόμουν πολύ. Δεν πίστευα τον εαυτό μου. Με βοήθησε πολύ. Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου καθώς τα τελευταία 2.5 χρόνια έχω ξεπεράσει τη «μαύρη πέτρα» αυτή και πλέον, μιλάω για το θάνατο του μπαμπά μου πιο εύκολα. Έχω αφοσιωθεί στη Μαρία γιατί στο τέλος της ημέρας υπάρχω εγώ και ο εαυτός μου και οφείλω να με φροντίσω».

Συμμετείχες και σε Παγκόσμιο στη Φιλανδία. Πώς ήταν η εμπειρία και τι κρατάς από αυτή;

«Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή και αγωνιστικά ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες. Δεν τα πήγα καλά καθώς δεν κατάφερα να πάρω την πρόκριση για τον τελικό αλλά θα μου μείνει αξέχαστο το ταξίδι. Ήταν τέλεια η ατμόσφαιρα και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι συμμετέχω στο Παγκόσμιο. Ήταν τρελό! Θα ήθελα να συμμετέχω ξανά σε ένα Παγκόσμιο».

Ξεχωρίζεις κάποιον αγώνα σου και γιατί;

«Το Πανελλήνιο Κλειστού πέρυσι γιατί ήταν ο καλύτερος αγώνας της ζωής μου. Ήμουν πορωμένη, είχα ανεβασμένη ψυχολογία και έτρεμα. Έκανα ατομικό με την πρώτη βολή και απλά είπα ουάου (γέλια). Είχα τρελαθεί, το θυμάμαι και ανατριχιάζω».

Είχες έναν τραυματισμό; Έχεις κάποιο θέμα ή τον ξεπέρασες πλήρως;

«Πριν από τρία χρόνια είχα πάθει θλάση δευτέρου βαθμού στον μείζον θωρακικό και με δυσκόλεψε αρκετά. Ακόμη και τώρα με ταλαιπωρεί. Δεν μπορώ να τεντώσω τόσο εύκολα το αριστερό μου χέρι σε σύγκριση με το δεξί. Δεν με πονάει, με ζορίζει όμως. Δεν είχα υπολογίζει σωστά τη ζημιά».

«Ήταν ψυχολογικά δύσκολη η διαδικασία μετακόμισης από τον Άγιο Κοσμά»

Ήταν εύκολη η προσαρμογή στην Αθήνα;

«Όχι, δεν μου αρέσει η Αθήνα. Έχω ένα χάος στο κεφάλι και θέλω να υπάρχει ηρεμία γύρω μου. Δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή αλλά ήταν καλύτερη σε σχέση με αυτό που είχα στο μυαλό μου. Πίστευα ότι θα ξέρω μόνο τη διαδρομή από το σπίτι στην προπόνηση και τίποτα άλλο. Μετά από πέντε χρόνια, είμαι ικανοποιημένη και μου φαίνεται παιχνιδάκι».

Πόσες ώρες προπονείσαι; Τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;

«Στην προετοιμασία κάνουμε διπλές προπονήσεις ενώ κατά τη διάρκεια της χρονιάς μια καθημερινά. Στην προπόνηση κάνουμε βάρη, ρίψεις, άλματα, βολές».

Υπάρχει κάποιο κομμάτι που σε δυσκολεύει;

«Τα εμπόδια».

Ακολουθείς κάποια διατροφή λόγω αθλήματος;

«Ναι. Προσέχω τη διατροφή μου και θέλω να χάσω κιλά γιατί νιώθω καλύτερα και αγωνιστικά. Είμαι πιο γρήγορη και πιο εκρηκτική στη βαλβίδα».

Πού προπονείσαι; Είσαι ικανοποιημένη με τις εγκαταστάσεις;

«Κάνω προπόνηση στον Άγιο Κοσμά. Θα μπορούσαν να είναι σε καλύτερη αλλά και σε χειρότερη κατάσταση οι εγκαταστάσεις. Ωστόσο, είμαι ευχαριστημένη με όσα έχω και μαθαίνω να πορεύομαι με αυτά».

Πώς βίωσες την εμπειρία της έξωσης από τον Άγιο Κοσμά; Είναι σε καλή κατάσταση τα σπίτια που σας μετέφεραν;

«Ήταν δύσκολη ψυχολογικά η διαδικασία αυτή. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, έπρεπε να πακετάρουμε τα πράγματα μας και να μετακομίσουμε. Τις δύο εβδομάδες που κράτησε όλο αυτό, δεν ήμουν και τόσο καλά. Δεν πήγαινα καλά στις προπονήσεις και η ψυχολογία μου δεν ήταν καλή. Ήταν περίεργο και ευτυχώς τελείωσε. Μας έστειλαν σε κάποια διαμερίσματα. Είναι σε καλή κατάσταση. Δεν ξέρουμε πόσο θα μείνουμε και αν θα χρειαστεί να φύγουμε. Προς το παρόν, ξέρω ότι μένω εδώ».

Στην Κάλυμνο υπήρχε χώρος για να προπονηθείς κατάλληλα;

«Είχαμε ένα ανοιχτό γήπεδο και τις ρίψεις τις κάναμε στο προαύλιο του Λυκείου. Κάναμε προπόνηση μια με δυο φορές στη βαλβίδα την εβδομάδα και στο γήπεδο χρησιμοποιούσα το σκάμμα. Υπάρχει θέληση να γίνει ένα γήπεδο ρίψεων».

Η χρηματοδότηση είναι επαρκής;

«Από πέρυσι έχω χορηγό τον Δήμο Καλύμνου, που με βοηθάει, και τη μαμά μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δήμο γιατί μου έλυσαν τα χέρια και τη μαμά μου, φυσικά, που έχει σταθεί βράχος δίπλα μου. Αν δεν είχα χορηγό, θα έπρεπε να βρω δουλειά και οι προπονήσεις θα ήταν λιγότερες».

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου (Γιάννης Μπαρλής) στην εξέλιξη σου;

«Έχουμε καλή σχέση. Με βοηθά πολύ και με στηρίζει. Με κάνει να θέλω να γίνομαι καλύτερη και να πηγαίνω με όρεξη στην προπόνηση».

Σου έχει δώσει κάποια ιδιαίτερη συμβουλή;

«Να πιστεύω στις δυνατότητες μου».

«Να βελτιώσω το πείσμα μου – Η μαμά είναι το μεγαλύτερο στήριγμα μου»

Τι θα ήθελες να βελτιώσεις;

«Το πείσμα και την τεχνική μου. Η τεχνική διορθώνεται αλλά θα πρέπει να μάθω να είμαι πιο ανταγωνιστική, να πεισμώνω περισσότερο και ίσως, να θολώνει το μάτι μου όταν μπαίνω στον αγώνα (γέλια)».

Ποιο το μεγαλύτερο σου όνειρο;

«Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν καταφέρω να πάω, είναι μια διάκριση. Αν περάσω και στον τελικό θα πιστέψω ότι έχω καταφέρει τα πάντα».

Ποια η στάση της οικογένειας σου;

«Η μαμά μου είναι η νούμερο 1 θαυμάστρια μου. Είναι δίπλα μου σε όλα, με στηρίζει. Με ώθησε να συνεχίσω όταν ήθελα να τα παρατήσω. Είναι τα πάντα μου»

Σπουδάζεις φυσιοθεραπεία; Πώς προέκυψε; Θα το εξασκήσεις;

«Από το δημοτικό έλεγα ότι ήθελα να γίνω φυσιοθεραπεύτρια. Θα προσπαθήσω να το εξασκήσω αλλά έχω και άλλες σκέψεις».

Ήταν εύκολο να συνδυάσεις τις σπουδές με τον πρωταθλητισμό;

«Ναι, είχα πρόγραμμα. Ήμουν από τα σπασικλάκια που κάθονται στο πρώτο θρανίο, δεν λείπουν ποτέ και πάντα κρατούν σημειώσεις (γέλια). Μου αρέσει να δίνω το 100% σε ό,τι μου αρέσει».

Γνωρίζοντας καλύτερα τη Μαρία

Πρότυπο: «Η Βάλερι Άνταμς είναι σφαιροβόλος και μαμά. Τη θαυμάζω και ως αθλήτρια και ως μητέρα. Θα ήθελα να έχω την αγωνιστικότητα της. Έμπαινε μέσα στον αγώνα και είχε έντονη την επιθυμία να ρίξει».

Αγαπημένο φαγητό: «Παστίτσιο της μαμάς».

Αγαπημένη ταινία/ σειρά: «Η αγαπημένη μου ταινία είναι το «Περηφάνεια και Προκατάληψη» και σειρά θα επέλεγα το «Heartstopper» του Netflix».

Αγαπημένο τραγούδι: «To Bohemian Rhapsody των Queen».

Αγαπημένο χρώμα: «Μπλε».

Αγαπημένο βιβλίο: «Το Άτλας Έξι».

Κατοικίδιο: «Έχω ένα σκυλάκι, τον Μαξ, στην Κάλυμνο και μια γάτα, την Αχάστ. Η αδερφή μου την ονόμασε έτσι γιατί ήταν αχάριστη (γέλια). Προσπαθούσαμε πολύ για εκείνη, την ταϊζαμε αλλά όταν πηγαίναμε να την χαϊδέψουμε έφευγε και την έλεγε αχάριστη. Έτσι, έμεινε το Αχαστ αλλά δυστυχώς, τη χάσαμε πριν λίγο καιρό από φόλα».

Γούρι: «Όχι».

Ελεύθερος χρόνος: «Διαβάζω, ακούω μουσική, βλέπω ταινίες, μένω σπίτι ή κάνω βόλτες με τις φίλες και την αδερφή μου».

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη/ φράση: «Οι φίλοι μου λένε ότι δεν ταράζομαι εύκολα, είμαι ζεν. Είμαι βιβλιοφάγος και δεν το αρνούμαι».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook