Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου με το κέφι, το μπρίο, το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό που διαθέτει, κάνει αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι διαφορετικό. Έρχεται και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
Όχι, δεν ήταν πάντοτε το γελαστό και χαρούμενο κορίτσι που βλέπαμε στα νούμερα της επιθεώρησης με την Ελεύθερη Σκηνή. Τι συνέβη και η μητέρα της τής έδωσε το όνομα μιας τσιγγάνας αλλά και γιατί δεν έγινε τελικά αεροσυνοδός όπως ήθελε, παρότι φοβόταν τα αεροπλάνα;
Τι συνέβη και έβαλε τα κλάματα όταν έδινε εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης; Η αγαπημένη ηθοποιός με τις δεκάδες επιτυχίες στο θεατρικό σανίδι και στη μικρή οθόνη, «επιστρέφει» στα μέρη που μεγάλωσε και φέρνει στη μνήμη της εικόνες, ήχους και αρώματα που έχει κρατήσει για να της θυμίζουν τους δικούς της ανθρώπους. Τον πατέρα της που θαύμαζε για τον αυτοσαρκασμό και την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισε ακόμα και την καταδίκη του, πέντε φορές σε θάνατο όταν ήταν αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, σε δύσκολες εποχές για όποιον είχε διαφορετικά πολιτικά πιστεύω από αυτά που επιβάλλονταν.
Τη μητέρα της που, παρά τη λατρεία που είχε στην κόρη της, φρόντιζε με κάθε τρόπο να την προσγειώνει. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έφευγε στο μέσο μιας παράστασης, επειδή δεν της άρεσε ο τρόπος που έπαιζε. Επίσης θυμάται τις φωνές που είχε ξεχωρίσει στο ραδιόφωνο για να τη συντροφεύουν στα πρώτα της ταξίδια στον μαγικό κόσμο του θεάτρου αλλά και όσοι την επηρέασαν στο ξεκίνημα της καριέρας της. Μαζί της θα ταξιδέψουμε και θα θυμηθούμε στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης που έχουν γράψει ιστορία.
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου μιλά για τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής της και τις πιο ξεχωριστές στιγμές και συνεργασίες της στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και στο θέατρο: «Στη διάρκεια των χρόνων υπάρχουν στιγμές, υπάρχει μια χρυσή στιγμή και κλωστή, μπορεί να ‘ναι δικιά σου, που ενώνεσαι με τον θεατή και ο θεατής μαζί σου και νομίζεις ότι πετάς. Νομίζεις ότι όλος ο κόσμος, γι’ αυτό λέω ότι είμαστε εγωπαθή πλάσματα, είναι για σένα. Στιγμές είναι. Αλλά είναι υπέροχες και πολύτιμες οι στιγμές που νομίζεις ότι έχεις πλησιάσει».
