Κόιρα: «Έδινε ηρεμία ο Κίκε, λυπάμαι που δεν έμεινα, οι καλύτεροι οπαδοί του Άρη»
Δείτε το φωτογραφικό υλικό
Σταμάτησε να κλωτσά την μπάλα και, πλέον, δίνει οδηγίες από την άκρη του πάγκου. Ο Πάμπλο Κόιρα αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο της προπονητικής και μετέβη στο Ντουμπάι. Άρχισε από τις ακαδημίες και πλέον, προπονεί την Fursan Hispania.
Έμεινε στον Άρη για μικρό χρονικό διάστημα αλλά αγάπησε το σύλλογο και τους φιλάθλους του. Άνοιξε την πόρτα του με ευκολία στο metrosport.gr και αναφέρθηκε στο πέρασμα του από την Ελλάδα και τους «κιτρινόμαυρους».
Θυμήθηκε την εκρηκτική ατμόσφαιρα και τα χαρτάκια που έριχναν οι οπαδοί σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι, τη συνοδεία των φιλάθλων στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ενώ αναφέρθηκε στους λόγους που ήρθε χωρίς δεύτερη σκέψη στη Θεσσαλονίκη, τη συνεργασία του με τον Κίκε Ερνάντεθ, τη φιλία του με τον Κόκε ενώ εξέφρασε τη λύπη του που δεν έμεινε περισσότερο.
Τέλος, ζήτησε από τους οπαδούς του Άρη να μην σταματήσουν ποτέ να στηρίζουν την ομάδα καθώς εκείνοι είναι η ασπίδα του.
«Έγινα προπονητής για να παραμείνω συνδεδεμένος με το ποδόσφαιρο»
Με τι ασχολείσαι τώρα;
«Έχω σχεδόν εννέα χρόνια που βρίσκομαι στο Ντουμπάι ως προπονητής ποδοσφαίρου. Αρχικά, δούλεψα ως προπονητής στις ακαδημίες και τη χρονιά που πέρασε ήμουν προπονητής στην πρώτη ομάδα της Fursan Hispania, που βρίσκεται στη δεύτερη κατηγορία στο Ντουμπάι. Χρειάστηκε να αγωνιστώ και πάλι γιατί δημιουργήσαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα την ομάδα και οι παίκτες ήταν λίγοι. Ήταν μια όμορφη και αστεία εμπειρία. Τώρα έχω αφοσιωθεί στο να προπονώ».
Είναι κάτι που σου αρέσει;
«Ναι. Η αλήθεια είναι ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνεχίσεις να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο. Έρχεται η στιγμή, η ηλικία, που θα πρέπει να σταματήσεις να παίζεις και να αφήσεις χώρο για τους νέους. Έτσι, επέλεξα αυτόν τον τρόπο για να παραμείνω συνδεδεμένος με το άθλημα. Η τελευταία ομάδα που αγωνίστηκα ήταν στη Βουδαπέστη. Όταν αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο, αφιέρωσα τον εαυτό μου στις σπουδές, πήρα τα πτυχία μου και τώρα είμαι στο Ντουμπάι».
Σκέφτεται να μείνεις μόνιμα στο Ντουμπάι;
«Έχουν περάσει ήδη 9 χρόνια (γέλια). Είμαι χαρούμενος εδώ. Είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι. Σιγά σιγά, βήμα βήμα θα το δούμε. Έχω μάθει πολλά εδώ και συνεχίζω να μαθαίνω. Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο καθώς η κύρια γλώσσα εδώ είναι τα αγγλικά. Όλα γίνονται στα αγγλικά εδώ. Έτσι, μπορούν να μου ανοίξουν πόρτες σε όλο τον κόσμο στο μέλλον».
Πώς αποφάσισες να φύγεις από την Ισπανία;
«Η καριέρα μου ως παίκτης άρχισε καλά αλλά είχε και μια εποχή που ήταν περιπετειώδης. Μου άρεσε αυτό γιατί έζησα πολλά πράγματα και είχα πολλές εμπειρίες. Αφού τερμάτισα την καριέρα μου ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, επέστρεψα στην Ισπανία, έκανα μαθήματα προπονητικής και όταν τελείωσα, έψαξα μια νέα εμπειρία διεθνή. Μου πρότειναν να έρθω στο Ντουμπάι. Έκανα τις βαλίτσες μου και ήρθα. Είμαι χαρούμενος εδώ. Η Ισπανία πάντα θα είναι το σπίτι μου».
«Ήταν εύκολο να πω ναι, με εντυπωσίασε η ατμόσφαιρα»
Πώς προέκυψε η μεταγραφή σου στον Άρη;
«Μου έγινε μια πρόταση και ήρθα. Ήταν ένας σύλλογος γνωστός σε εμένα καθώς είχα παίξει εναντίον του με τη Θέλτα σε ένα ματς για το Κύπελλο UEFA. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε η πόλη, το γήπεδο, η ατμόσφαιρα των οπαδών. Αυτό ήταν που τράβηξε περισσότερο την προσοχή μου και όταν μου έγινε η πρόταση δε δίστασα να πω το ναι γιατί ήξερα ότι ο Άρης είναι ένα μεγάλο κλαμπ».
Είχες και άλλες προτάσεις; Ήταν εύκολη απόφαση;
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι είχα προτάσεις και από άλλες ομάδες της Ισπανίας, κυρίως της δεύτερης κατηγορίας, αλλά μου φάνηκε πιο εύκολο να έρθω στην Ελλάδα και στον Άρη. Είναι ένας ιστορικός σύλλογος στην Ελλάδα και τον γνώριζα από το ματς με τη Θέλτα. Η εμπειρία μου στην Ελλάδα ήταν απίστευτη».
Ερχόμενος στον Άρη, έγινε αλλαγή προπονητή…
«Η αλήθεια είναι ότι όταν έφτασα προπονητής της ομάδας ήταν ο Όγιος. Υπήρχαν προβλήματα και τον έδιωξαν. Μαζί του δύσκολα μπορούσα να το απολαύσω».
Η συνεργασία σου με τον Κίκε Ερνάντεθ κύλησε ομαλά;
«Ναι. Είχαμε συνεργαστεί και στην Ουέλβα. Είχα πολύ καλή σχέση μαζί. Έπαιξα κάποια παιχνίδια. Ήταν ένας καλός προπονητής που έδινε ηρεμία στην ομάδα. Υπήρχαν στιγμές δύσκολες και νευρικές αλλά ήταν εκεί και έδωσε ηρεμία όταν χρειαζόταν. Η εμπειρία μου μαζί ήταν πολύ καλή».
«Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να μείνω περισσότερο»
Έμεινες μόνο έξι μήνες. Γιατί δεν συνεχίστηκε η συνεργασία;
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι έμεινα στον Άρη για έξι μήνες. Ήταν μια εμπειρία πολύ καλή. Στεναχωρήθηκα που έμεινα μόνο για τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να μείνω για ακόμη ένα χρόνο αλλά στο τέλος εκείνης της χρονιάς, ο σύλλογος αποφάσισε να κάνει αλλαγές και αποφασίσαμε από κοινού ότι δεν μπορούσα να μείνω περισσότερο.
Απόλαυσα την περίοδο που ήμουν εκεί. Έχω πολλές και καλές αναμνήσεις από την ομάδα, την πόλη, τους οπαδούς. Ήταν μια καλή περίοδος για μένα. Είμαι ευχαριστημένος και ευγνώμων για το χρόνο που έμεινα εκεί. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να μείνω περισσότερο. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο όμως και πρέπει να προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις».
Έχεις κρατήσει επαφές με κάποιους από τους συμπαίκτες του τότε;
«Η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει επαφή με τους παίκτες που παίξαμε τότε. Στην αρχή είχα επικοινωνία με τον Κόκε και τον Χαβίτο αλλά μετά υπήρχαν παιχνίδια και τελείωσα και την καριέρα μου και ήρθα στο Ντουμπάι. Χάνεις επαφή. Έχω φίλους στη Θεσσαλονίκη, όμως, και επικοινωνούμε μέσω facebook ή Instagram».
Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης σου;
«Τα πήγαινα καλά με όλους. Περισσότερο κόλλησα με τους Ισπανούς και ήμουν με εκείνους καθημερινά. Με τον Κόκε ήρθαμε πιο κοντά καθώς πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο, στην προπόνηση αλλά βρισκόμασταν και εκτός γηπέδου. Η αλήθεια είναι ότι μαζί του είχα μια καλή σχέση και επικοινωνούσα και το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα».
«Αν δεν με έβγαζε, μπορεί να έβλαπτα την ομάδα»
Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη σου;
«Η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι έντονα τα παιχνίδια που παίζαμε στην έδρα μας και το παιχνίδι που παίξαμε στο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Εκείνη την ημέρα, οι οπαδοί είχαν έρθει και φώναζαν συνθήματα κατά την αναχώρηση του λεωφορείου και μας ακολούθησαν μέχρι ένα σημείο. Ήταν κάτι που με εντυπωσίασε. Κάθε φορά που έμπαινα στο γήπεδο οι οπαδοί, και ο Super 3, πετούσαν κορδέλες και χαρτάκια πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Θυμάμαι το παιχνίδι καθυστερούσε περίπου για 10 λεπτά ώστε να καθαριστούν τα χαρτάκια. Ήταν κάτι εντυπωσιακό».
Ο λόγος;
«Η αλήθεια είναι ότι έχω παίξει σε πολλούς συλλόγους αλλά οι οπαδοί στην Ελλάδα είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι σε άλλο επίπεδο. Το πάθος τους είναι απίθανο. Όταν μιλάω για την Ελλάδα, συνήθως τους βάζω να βλέπουν βιντεάκια στο Youtube από την είσοδο της ομάδας στο γήπεδο και τη συμπεριφορά τους στα παιχνίδια στο μπάσκετ. Είναι κάτι απίθανο! Θεωρώ ότι είναι οι καλύτεροι οπαδοί που έχω δει!».
Στο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης είχε παίξει μόλις 37 λεπτά. Θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι; Ποιος ήταν ο λόγος που βγήκες τόσο νωρίς;
«Το θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι. Παίζαμε εκτός έδρας και είχα δεχθεί μια κίτρινη κάρτα. Ξέρεις αυτά τα παιχνίδια έχουν μεγάλη ένταση και σκεφτήκαμε ότι ήταν καλό να μην περιμένω άλλα οχτώ λεπτά για να βγω γιατί είχα ήδη μια κίτρινη κάρτα. Αυτός ήταν ο λόγος.
Δεν είχα κουραστεί απλά το παιχνίδι είχε ένταση και πολλές μονομαχίες και είχα ήδη κίτρινη κάρτα. Και εγώ αν ήμουν στη θέση του προπονητή, το ίδιο θα έκανα. Ξέρεις ως παίκτης δεν σου αρέσει να γίνεσαι αλλαγή και θέλεις να παίξεις περισσότερο. Με την πάροδο του χρόνου, καταλαβαίνεις γιατί σε είχαν κάνει αλλαγή. Αν συνέχιζα να παίζω και δεχόμουν και δεύτερη κίτρινη, θα έβλαπτα την ομάδα».
«Ο καφές στην Ελλάδα είναι διαφορετική εμπειρία»
Ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σε εντυπωσίασε;
«Όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη με τη Θέλτα για το παιχνίδι στο Κύπελλο UEFA, γνώρισα την πόλη. Επισκεφθήκαμε διάφορους χώρους αλλά η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε περισσότερο η θάλασσα. Και στην Ισπανία ζω κοντά στη θάλασσα και έχει πολλές παραλίες.
Έμεινα έκπληκτος από την ποσότητα του καφέ που έπιναν! Στην Ισπανία, πηγαίνεις για ένα ήρεμο καφέ και συζητάς. Εκεί, ο καφές είναι διαφορετική εμπειρία. Είναι πιο ζωηρός και διαρκεί αρκετά (γέλια). Το επίπεδο ζωής είναι υψηλό και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να έρθω. Πάντα σκεφτόμουν να έρθω στην Ελλάδα, να επισκεφθώ τη Θεσσαλονίκη και να δω ένα παιχνίδι του Άρη».
Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος;
«Εκείνη την εποχή, ο πιο δυνατός αντίπαλος ήταν ο Ολυμπιακός. Αν θυμάμαι καλά είχε τον Ζιοβάνι αλλά και τον Ριβάλντο. Νομίζω έπαιζαν εκείνη τη χρονιά. Δεν είμαι σίγουρος για τον Ζιοβάνι. Είχε καλούς παίκτες και κέρδισε και το πρωτάθλημα».
«Έχει κάνει καλή δουλειά ο Μπούργος, οι καλύτεροι οπαδοί που έχω συναντήσει του Άρη»
Παρακολουθείς παιχνίδια του Άρη;
«Όχι, δεν έχω τη δυνατότητα να βλέπω παιχνίδια του Άρη αλλά ρωτάω και διαβάζω ειδήσεις για την ομάδα. Μαθαίνω τα νέα της. Ξέρω ότι άλλαξε προπονητή, ήρθε ο Μπούργος και τώρα βρίσκεται στα πλέι οφ. Έπαιζε και με τον Παναθηναϊκό πρόσφατα. Ελπίζω να τερματίσει όσο πιο ψηλά γίνεται».
Ποια είναι η γνώμη σου για τον Μπούργος; Τον γνωρίζεις;
«Ο Μπούργος έχει κάνει καλή δουλειά και νομίζω ότι είναι σημαντικό για εκείνον που η ομάδα βρίσκεται στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος. Δεν τον ξέρω προσωπικά αλλά έχω παίξει εναντίον του όταν ήταν τερματοφύλακας στην Ατλέτικο. Μια φορά είχαμε δειπνήσει μαζί λόγω του συνεργάτη μου, τον Γκουστάβο Λόπες, που ήξερε και εκείνος. Αυτό μπορεί να συνέβη πριν από περίπου 20 χρόνια αλλά έγινε τυχαία».
Πώς θα περιέγραφες τους οπαδούς του Άρη;
«Δεν έχω λέξεις για να τους περιγράψω. Είναι οι καλύτεροι οπαδοί που έχω συναντήσει. Έχω παίξει σε αρκετές μονάδες και με όλο το σεβασμό προς τους υπόλοιπους φιλάθλους, θεωρώ ότι οι οπαδοί του Άρη είναι κάτι το ξεχωριστό. Η πιο όμορφη ανάμνηση που έχω είναι οι οπαδοί όταν παίζαμε στα εντός έδρας παιχνίδια. Εμψύχωναν την ομάδα από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Είναι κάτι που αξίζεις να θαυμάσεις. Είναι ένας από τους λόγους που αξίζει να παίξεις στην Ελλάδα και στην ομάδα του Άρη».
Θα ήθελες να στείλεις κάποιο μήνυμα σε εκείνους;
«Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για την υποστήριξη τους στο μικρό διάστημα που βρέθηκα στην ομάδα. Να τους πω ότι θα ήθελα να μείνω περισσότερο και να αφήσω το σημάδι μου. Μου έδωσαν αρκετά. Να συνεχίσουν να ζητωκραυγάζουν για την ομάδα. Φαίνεται ότι είναι κάτι δυνατό για εκείνους, σαν θρησκεία. Πολλοί παίκτες, προπονητές και ιδιοκτήτες θα περάσουν αλλά εκείνοι θα είναι πάντα η ασπίδα για την ομάδα. Εκείνοι θα είναι πάντα εκεί. Εύχομαι κάθε επιτυχία».
