Ο λόγος για τον Παναγιώτη Παράσχου από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος μίλησε στην εκπομπή «Τι Λέει» και την Ελένη Τσολάκη για το πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με τον χορό, την πορεία του, αλλά και τα σχέδιά του. Μάλιστα, πρόκειται να διεκδικήσει μία θέση στην κρατική σχολή ορχηστικής τέχνης.
Όλα ξεκίνησαν σε μικρή ηλικία, περίπου στα 7, όταν έβλεπε με την αδερφή του βίντεο κλιπ. Έβλεπε την αδερφή του να χορεύει αυθόρμητα, σχεδόν κάθε μέρα, μέχρι που κάποια ημέρα αποφάσισε να κάνει και εκείνος το ίδιο και να μιμηθεί τη χορογραφία που έβλεπε στην τηλεόραση. Τότε συνειδητοποίησε πόσο πολύ του αρέσει ο χορός.
«Δε μου έδειξαν οι γονείς μου ότι σοκαρίστηκαν για τον χορό. Αρχικά μου είπαν για παραδοσιακούς χορούς. Αφού πήγα εκεί, απογοητεύτηκα, έκανα υπομονή δύο χρόνια… Τελείωσα και τους είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με τον χορό-χορό», αναφέρει ο Παναγιώτης.
Η δασκάλα του Παναγιώτη, Τατιάνα Παπαδοπούλου μίλησε για την πρώτη μέρα που μπήκε ως μαθητής ο Παναγιώτης στη σχολή της. «Η αλήθεια είναι ότι πάγωσα, αλλά δεν το έδειξα, όταν έμαθα ότι ο Παναγιώτης είναι κωφός», τόνισε και πρόσθεσε: «Δεν του συμπεριφερθήκαμε ποτέ σα να είναι διαφορετικός. Δεν ασχοληθήκαμε ποτέ ιδιαίτερα με τον Παναγιώτη. Μόνο από την έκφραση του προσώπου μου και τις κινήσεις και τις παρατηρήσεις, καταλάβαινε και διόρθωνε τα πάντα. Φαινόταν από την πρώτη ώρα ότι έχει ταλέντο». Ο ίδιος σημειώνει: «Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στην αίθουσα, ένιωσα τρομερή αγωνία και ανυπομονησία». Όπως είπε ήταν τόσο απλό, σαν να πίνει νερό.
Ποια ήταν όμως η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε όλα αυτά τα χρόνια; «Η επικοινωνία. Η έλλειψη επικοινωνίας. Όλοι μου οι συμμαθητές και η δασκάλα μου δεν ήξεραν νοηματική. Χρειαζόταν περισσότερη προσπάθεια για επικοινωνία», αναφέρει ο ίδιος ο Παναγιώτης. Εκτός αυτού, δυσκολεύτηκε και για να συγχρονιστεί με τη μουσική, όμως το βελτίωσε βλέποντας και τους συμμαθητές του.
«Υπάρχουν ακόμη μαθητές που δε γνωρίζουν ότι ο Παναγιώτης είναι κωφός. Τα παιδιά τον βοηθούσαν και έγιναν μία οικογένεια», εξομολογείται η Τατιάνα Παπαδοπούλου και τονίζει: «Πήρε πρωταγωνιστικούς ρόλους, γιατί ήταν επί ίσοις όροις ο καλύτερος από τους μαθητές μου».
