Κάθε φορά με τον ΠΑΟΚ λες «τα έχω δει όλα», αλλά πάντα έχεις να δεις κι άλλα

Αγαπητή Μetrosport

Φτάνει πια. Το κατάντησαν αηδία. Εχουν γίνει εξπέρ στην παραδοξότητα. Εξειδικεύονται στο να κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Να είναι κυρίαρχοι στο παιχνίδι αλλά από ένα σημείο και μετά να κυνηγάνε την ουρά τους. Και μόλις πλησιάσουν να τη φτάσουν να μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο την απόσταση. Λες και το κάνουν επίτηδες, για να κάνουν τη ζωή τους δύσκολη, για να πετύχουν τελικά τον διωγμό τους από τον ΠΑΟΚ και για να σπάσουν τα νεύρα των οπαδών τους, που δεν μπορούν να πιστέψουν αυτές τις ίδιες και τις ίδιες αγωνιστικές ανοησίες που βλέπουν όλη τη σεζόν.

Ο ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο έπαιξε επί 45 λεπτά μονότερμα τον Παναθηναϊκό. Με κυριαρχία στον χώρο του κέντρου, πολλές κερδισμένες μπάλες από τα πολλά τρεξίματα και το ασφυκτικό πρέσινγκ, επιθέσεις από αριστερά, επιθέσεις από δεξιά, επιθέσεις από τον άξονα, επτά τελικές εκ των οποίων οι δύο καλές ευκαιρίες, αλλά κανένα γκολ.

Ο Παναθηναϊκός ήταν το ποντίκι απέναντι στη γάτα. Το μόνο που κατάφερνε να κάνει ήταν να αμύνεται. Και κάποια στιγμή η μπάλα πήγε μπροστά δεξιά, ο Μπάμπα δεν μάρκαρε, η σέντρα πήγε πάνω στον Ινγκασον, ο Ινγκασον όμως απαξίωσε να σηκωθεί έστω και δύο εκατοστά από το έδαφος, ο Μακέντα έκανε την κεφαλιά, τερματοφύλακας έτσι κι αλλιώς στν εστία του ΠΑΟΚ δεν υπάρχει κι έτσι σκόραρε ο ποντικός και η γάτα, με μία φάση όλη κι όλη από τον ποντικό, πήγε ηττημένη στα αποδυτήρια.

Κάθε φορά λέμε ότι τα είδαμε όλα από τον ΠΑΟΚ, αλλά πέφτουμε έξω. Διότι οι εκπλήξεις τελειωμό δεν έχουν και πάντα έχεις να δεις κι άλλα περίεργα και απίθανα.

Στο δεύτερο ημίχρονο αντί να δούμε έναν καλύτερο και πιο αποτελεσματικό ΠΑΟΚ, είδαμε έναν “ξεφουσκωμένο” ΠΑΟΚ. Εναν ΠΑΟΚ που δεν ήταν απειλητικός και σιγά-σιγά έχανε τον έλεγχο του αγώνα. Κι όταν λίγο πριν έρθει το τελευταίο 20λεπτο ο Γκαρσία έβγαλε τον Ουάρντα για να βάλει τον Κρμέντσικ, έχασε και τη μάχη του κέντρου, αφού έμεινε με έναν χαφ λιγότερο. Μάλιστα, πριν αποφασίσει ο ΠΑΟΚ να ξαναμπεί στο παιχνίδι με το γκολ του Κρμέντσικ, που πιστώνεται βέβαια στη σπιρτάδα του Σφιντέρσκι, φρόντισε να δεχτεί δεύτερο κοροϊδίστικο γκολ σε μια φάση που Ινγκασον και Κρέσπο μάζευαν μαργαρίτες, ενώ ο Ζίβκοβιτς έκανε επιτέλους μια απόκρουση αλλά κι εκείνη έμεινε μισή.

Ενα ματς που κάλλιστα θα μπορούσε να λήξει 0-1 αν όχι 0-3, ο ΠΑΟΚ “κατάφερε” με τις γνωστές αδυναμίες του αμυντικά και επιθετικά, να το λήξει με 2-1 και να “αναστήσει” τον Παναθηναϊκό, που ήταν έτοιμος να διαλυθεί στην κυριολεξία.

Συμπέρασμα: Οταν δέχεσαι μόνο μία σέντρα και δέχεσαι γκολ είσαι “λίγος”. Αλλά “λίγος” είσαι και όταν δεν σκοράρεις ενώ παίζεις μονότερμα τον αντίπαλο.

ΥΓ. Τώρα το ερώτημα είναι ένα: Ο ΠΑΟΚ στα πλέι οφ προλαβαίνει να βγει δεύτερος, ή... πέμπτος, ίσως και έκτος;