Τις ωραιότερές του μέρες διάγει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και μας ήρθαν πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι τις περιμέναμε.
Για τους λάτρεις της πόλωσης, των μετωπικών συγκρούσεων, των χαρακτηρισμών, των υπονοούμενων, του εκσφενδονισμού λάσπης, κατηγοριών, προσβολών, η εντυπωσιακή είσοδος Μελισσανίδη είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να τους προκύψει.
Εξάλλου, το μελετούσαν, προβληματιζόταν και αναρωτιόταν πώς θα είναι αυτή η τιτανομαχία Μαρινάκη-Μελισσανίδη, αλλά πίστευαν ότι θα τη δούνε σε πλήρη εξέλιξη με την επιστροφή της ΑΕΚ στην Superleague.
Ηρθε, όμως, πολύ πιο γρήγορα και με πολύ θόρυβο. Αυτό, βέβαια, δεν προκαλεί έκπληξη. Η σύγκρουση Μελισσανίδη-Μαρινάκη ήταν βέβαιο πως δεν θα είναι light, αλλά με χτυπήματα και πάνω από το τραπέζι και κάτω από το τραπέζι, ότι δεν θα αφήνει κανέναν αδιάφορο και θα σπάει ταμεία.
Ωστόσο, αν αφήσουμε στην άκρη το επικοινωνιακό κομμάτι, το κομμάτι των εντυπώσεων, και ασχοληθούμε με το τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την στιγμή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, θα μελαγχολήσουμε.
Διότι αυτό το μπάχαλο, με την ΕΠΟ να επιμένει να μην ορίζει διαιτητές, την λίγκα να έχει χωριστεί κι εγώ δεν ξέρω σε πόσα κομμάτια, τον Μαρινάκη με τον Μελισσανίδη να μονομαχούν για το ποιος θα κυριαρχήσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε ό,τι με αφορά δεν βλέπω να υπάρχει καμία πιθανότητα να διορθωθούν πράγματα, παρά μόνο να γίνουν χειρότερα.
Ουδείς ασχολείται, ουδείς ενδιαφέρεται για να αντιμετωπίσει τις παθογένειες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ουδείς θέλει να το κάνει πιο αξιόπιστο, πιο υγιές, πιο ελκυστικό. Όπως κατ’ επανάληψη έχω τονίσει στα άρθρα μου, όλοι αυτοί που εμφανίζονται διατεθειμένοι να κάνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο καλύτερο, το μόνο που θέλουν είναι να γίνουν… χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη.
Ολη αυτή η φασαρία των τελευταίων ημερών αποδεικνύει ότι η μάχη δίνεται από τη μία πλευρά για να διατηρηθούν οι ισορροπίες και από την άλλη για να κάνει επίδειξη δύναμης. Σαφώς και δεν γίνεται όλη αυτή η φασαρία για να δούμε καλύτερη διαιτησία όταν θα ξαναρχίσουν τα παιχνίδια, δεν γίνεται για να δούμε δικαιότερες αποφάσεις των οργάνων, δεν γίνεται για να δούμε μια ΕΠΟ σύγχρονη, αποτελεσματική, με σχέδιο για το ποδόσφαιρο συνολικά αλλά και για την εθνική ομάδα ειδικότερα.
Ολη αυτή η φασαρία είναι απολύτως επικοινωνιακή και είναι ενάντια στο ποδόσφαιρο. Διότι οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι φίλαθλοι, δεν μπορούνε να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Ποιος νοιάζεται, όμως, γι’ αυτούς;
Μήπως θα μιλήσουν, θα αντιδράσουν δυναμικά, θα στραφούν εναντίον των παραγόντων; Δυστυχώς δεν θα το κάνουν, όπως δεν το έκαναν ποτέ μέχρι τώρα, παρότι κανείς δεν διαθέτει μεγαλύτερη δύναμη από την δική τους, των ποδοσφαιριστών, δηλαδή.
Παρόλα αυτά «κάθονται» πάνω στα συμβόλαιά τους, δεν θέλουν να πάνε κόντρα σε αυτούς που τους πληρώνουν και είναι, τελικά, συνυπεύθυνοι και αυτοί στο πρόβλημα.
Είναι τραγικό, αλλά κανείς δεν προτείνει κάτι ουσιαστικό, κανείς δεν νοιάζεται για να συμβάλλει ώστε να εκτονωθεί η κρίση και ταυτόχρονα να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για τα μεγάλα προβλήματα του ποδοσφαίρου.
Ούτε ο ΠΑΟΚ, που είναι προφανές ότι τοποθετείται κι αυτός για επικοινωνιακούς μόνο λόγους. Είναι δυνατόν να προτείνει ο ΠΑΟΚ να φέρουμε ξένους διαιτητές για να γίνουν τα παιχνίδια; Να ξεφτιλιστούμε, δηλαδή, ακόμη περισσότερο απ’ όσο έχουμε ξεφτιλιστεί μέχρι τώρα;
Αλλα πράγματα περιμένει ο κόσμος από τον ΠΑΟΚ, προκειμένου να πειστεί ότι έχει ρόλο σε αυτή την ιστορία, αφού μέχρι τώρα είναι θεατής των εξελίξεων, αν όχι προσδεδεμένος στο άρμα κάποιου άλλου…