Aγαπητή Metrosport
Ναι, η Εθνική Ελλάδας είναι αήττητη σε 14 σερί επίσημους αγώνες. Είναι μια ομάδα που δεν χάνει εύκολα. Αλλά είναι και μια ομάδα που δεν κερδίζει εύκολα. Και δεν μπορεί να κερδίσει εύκολα γιατί δεν δημιουργεί ευκαιρίες για να σκοράρει. Αμυντικά βρίσκει πάντα τον τρόπο να σταθεί, ακόμη και απέναντι σε σαφώς ανώτερους αντιπάλους. Αλλά, επιθετικά, υστερεί. Πολύ συχνά δεν βρίσκει τρόπο να πετύχει το γκολ, ακόμη και απέναντι σε σαφώς κατώτερους αντιπάλους.
Οπως με τη Γεωργία. Την οποία έπρεπε να νικήσει προχθές πάση θυσία στο Μπατούμι, μετά το 1-1 στην Τούμπα, αλλά λίγο έλειψε να μας πάρει ο ύπνος στο ματς. Υποτονική, προβλέψιμη και περίπου ακίνδυνη επί 89 λεπτά, πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια σε μια ακόμη καταστροφική ισοπαλία, μέχρι που στο 90' έπεσε ένα πέναλτι από τον ουρανό. Αν ο Γεωργιανός αμυντικός δεν σήκωνε το χέρι του στη διεκδίκηση της μπάλας στο φάουλ του Μπακασέτα, αν η μπάλα δεν έκανε καραμπόλα στο χέρι του χωρίς να το καταλάβει και χωρίς να το θέλει, αν δεν υπήρχε VAR και αν ο VARίστας δεν έστελνε τον διαιτητή να δει τη φάση στην οθόνη, το 0-0 δεν θα άλλαζε και η Εθνική θα έπαιρνε από το ματς αυτό που της άξιζε: Ενα τεράστιο μηδενικό και μια γενική αποδοκιμασία για την αδυναμία της να νικήσει έναν “μικρό” αντίπαλο. Τώρα, όμως, χάρη στη βοήθεια της τύχης, είναι η “Ελλαδάρα”, η “πολύ σκληρή για να πεθάνει” ομάδα και μπλα-μπλα-μπλα, μπλα-μπλα-μπλα.
Σύμφωνοι, ο νικητής πάντα αξίζει το χειροκρότημα, ανεξάρτητα από το πώς νίκησε. Αλλά, ποιος αλήθεια, πιστεύει ότι αυτή η ομάδα, η μοναδική αήττητη σε έναν όμιλο στον οποίο μετέχουν Ισπανία και Σουηδία, μπορεί την Τρίτη να νικήσει και στη Στοκχόλμη; Ποιος πιστεύει ότι θα έρθει μια ακόμη νίκη χάρη στις συγκυρίες; Ποιος πιστεύει ότι θα βρέξει πάλι γκολ ο ουρανός για την Εθνική μας, ώστε να αγκαλιάσει την επίτευξη του στόχου της; Κανείς. Κι αν υπάρχουν κάποιοι, υπάρχουν γιατί πιστεύουν στα επαναλαμβανόμενα θαύματα. Οπως εκείνα που μας χάρισαν την κούπα στο Euro του 2004.
Μακάρι να δικαιωθούν. Μακάρι την Τρίτη το βράδυ να πανηγυρίζουμε το τρίποντο στον “μεγάλο τελικό”. Αλλά, όπως και νάχει, πρέπει επιτέλους να λύσουμε το πρόβλημα που λέγεται Εθνική ομάδα. Με προστασία και ανάδειξη των Ελλήνων παικτών στους συλλόγους και με επιλογή μιας συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής ταυτότητας, που θα μας ταιριάζει και θα την ακολουθήσουμε πιστά, όπως έγινε επί Οτο Ρεχάγκελ και μετά με τον Φερνάντο Σάντος.
Μέχρι τότε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Φαν'τ Σιπ έχει κάνει καλή δουλειά. Η Ελλάδα έχει μια λογική μέσα στο γήπεδο. Μια στρατηγική, με αρχή και τέλος. Είναι ομάδα με ειρμό, παρά την έλλειψη της ποιότητας που θα τη μετέτρεπε σε μεγάλη δύναμη του ευρωπαικού ποδοσφαίρου. Σε 23 ματς με προπονητή τον Ολλανδό, έχει ηττηθεί μόλις τέσσερις φορές και μόνο δύο σε επίσημα παιχνίδια. Αλλά το κυριότερο είναι ότι έγινε πάλι μια αγαπημένη οικογένεια. Δείτε πώς πανηγύρισαν παίκτες και πάγκος τα γκολ στη Γεωργία. Τους χάρηκα. Και αυτή την εικόνα κρατώ για να δω με αισιοδοξία το μέλλον.
ΥΓ. Το πρόβλημα είναι ότι θα χάσει την πρόκριση στους τελικούς του Μουντιάλ, αν τη χάσει τελικά, επειδή δεν νίκησε τους δύο “μικρούς”, το Κόσοβο και τη Γεωργία (στην Ελλάδα). Αλλά είπαμε: Για να έρθουν ακόμη και οι αυτονόητες νίκες, χρειάζεται να γίνουν και άλλα, για να αποκτήσει αυτή η ομάδα επιπλέον εφόδια, πέρα από τη συσπείρωση, τα καλά αποδυτήρια, το πάθος, τον ηρωϊσμό και την εύνοια της τύχης...
