O ΠΑΟΚ ξοδεύει κάθε χρόνο πολλά για μεταγραφές. Ισως όχι τόσα όσα θα ήθελε ο κόσμος του, αλλά, επί Ιβάν Σαββίδη, είναι πάντοτε η ομάδα με το πρώτο ή δεύτερο πιο ακριβό ρόστερ στο Πρωτάθλημα. Ας δούμε, λοιπόν, αν είναι ανάλογη η ανταποδοτικότητα σε τίτλους.
Από το 2012, όταν ανέλαβε την ΠΑΕ ο Ιβάν, έως το 2016 δεν πήρε κανέναν. Από το 2017 έως το 2021 κατέκτησε δύο (και όχι ένα) Πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα. Και, μετά την περσινή αποτυχημένη, στην Ελλάδα, σεζόν, προχώρησε, με μια διαφορετική λογική, στο γνωστό φετινό πρότζεκτ του “χτισίματος” μιας νέας ομάδας με πολλούς νεαρούς παίκτες. Θα δούμε τι θα προκύψει στο μέλλον.
Σ΄αυτή τη δεκαετία της παρουσίας του Ιβάν, η συγκομιδή τροπαίων είναι, εκ πρώτης όψεως, εντυπωσιακή. Είναι η ίδια που είχε ο ΠΑΟΚ από το 1959 έως και το 2016! Με μια δεύτερη σκέψη, ωστόσο, μπαίνει μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρος. Ο ΠΑΟΚ, από το 1959 έως το 2012, δεν είχε ποτέ ισχυρό οικονομικά πρόεδρο και μεγαλομέτοχο. Ποτέ. Δεν διέθετε ούτε Γουλανδρή, ούτε Βαρδινογιάννη, ούτε Μπάρλο. Κι αυτό σήμαινε, αναπόφευκτα, ότι είχε να ανταγωνιστεί τρεις πολύ ισχυρότερους οικονομικά (και παρασκηνιακά) αντιπάλους. Τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναικό και την ΑΕΚ. Τα δύο Πρωταθλήματα και τα τέσσερα Κύπελλα που κατέκτησε, τα κατέκτησε υπερνικώντας και τους τρεις “μεγάλους” της Αθήνας. Ενώ τα ισάριθμα Πρωταθλήματα και Κύπελλα που κατέκτησε επί Σαββίδη, τα κατέκτησε έχοντας ανταγωνισμό μόνο από τον Ολυμπιακό και... ελαφρώς από την ΑΕΚ, την οποία... βαρέθηκε να κερδίζει σε τελικούς Κυπέλλου. (Ο ισχυρισμός ότι η ΑΕΚ είναι πρωταθλήτρια το 2018 αποτελεί, φυσικά, ανέκδοτο).
Αν, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ συγκριθεί με τον εαυτό του, προφανώς ο ΠΑΟΚ του Ιβάν είναι ο καλύτερος από την ίδρυσή του. Καμία συζήτηση γι' αυτό. Αν, όμως, συγκριθεί με τον Ολυμπιακό, τον οποίο ανέλαβε ο Μαρινάκης το 2010, δύο χρόνια πριν αναλάβει τον ΠΑΟΚ ο Σαββίδης, εύλογα προκύπτει το συμπέρασμα ότι, σε μία κούρσα στην οποία τρέχουν δύο, ο ΠΑΟΚ έρχεται περισσότερες φορές δεύτερος και λιγότερες πρώτος. Από τη σεζόν 2012-13 έως και τη σεζόν 2021-22, ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη έχει κατακτήσει οκτώ Πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα, έναντι των δύο Πρωταθλημάτων (μαζί με το κλεμένο) και των τεσσάρων Κυπέλλων του ΠΑΟΚ του Σαββίδη. 8-2 στα Πρωταθλήματα, 3-4 στα Κύπελλα, σύνολο τίτλων 11-6 υπέρ του Ολυμπιακού. Και εννοείται, βέβαια, ότι εκείνο που “μετράει” περισσότερο είναι το 8-2 υπέρ του Ολυμπιακού στα Πρωταθλήματα. Το οποίο, καθαρά τυπικά, είναι 8-1...
Αν ξέραμε ότι ο Ιβάν Σαββίδης δεν μπορεί να ακολουθήσει τον Βαγγέλη Μαρινάκη σε δαπάνες για το μπάτζετ της ομάδας κι αν επίσης ξέραμε ότι δεν είναι ικανός να θωρακίσει τον ΠΑΟΚ στις μάχες που δίνονται εκτός γηπέδων, θα λέγαμε ότι οι κατακτήσεις του ΠΑΟΚ αυτή τη δεκαετία αποτελούν τον μεγαλύτερο άθλο ομάδας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξέρουμε, όμως, ότι σε τίποτε δεν υπολείπεται του Μαρινάκη. Ούτε σε οικονομική ισχύ, ούτε σε παραγοντική ισχύ, ούτε στην ισχύ της αγάπης, του πάθους, της “τρέλας” για την ομάδα της οποίας ηγείται. Δεν υπολείπεται και σε κάτι ακόμη φοβερά σημαντικό. Στη στήριξη από τον κόσμο. Δεν υπολείπεται, δηλαδή, ούτε στην αγάπη, το πάθος, την “τρέλα” των οπαδών του ΠΑΟΚ, σε σύγκριση με τη συμπαράσταση που έχει ο Ολυμπιακός από τους δικούς του οπαδούς.
Αν, λοιπόν, δεχτούμε ότι ο Ιβάν Σαββίδης είναι, αν μη τι άλλο, ισάξιος του Βαγγέλη Μαρινάκη, μένει να αναρωτηθούμε γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είναι ισάξιος του Ολυμπιακού. Γιατί ενώ ο Ολυμπιακός πήρε οκτώ Πρωταθλήματα, στα τελευταία 10 χρόνια της συνύπαρξης Σαββίδη και Μαρινάκη στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο ΠΑΟΚ πήρε ένα, ή δύο, μαζί μ' αυτό που του έκλεψαν για να το χαρίσουν στην ΑΕΚ. Να αναρωτηθούμε τι κάνουν καλύτερα ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης και σε τι υστερούν ο ΠΑΟΚ και ο Σαββίδης.
Συμφωνώ ότι αν ανοίξει μια τέτοια συζήτηση πρέπει να συνυπολογιστούν και πολλοί εξωαγωνιστικοί παράγοντες. Η τοξικότητα με την οποία δηλητηριάζει το ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός, η προκλητική υποστήριξη που έχει από τους Αυγενάκηδες, οι αστείες επιτροπές με τις Μαρούπες, οι κωμικοτραγικές αποφάσεις υποτιθέμενων αδέκαστων αθλητικών δικαστών και, βέβαια, η ελληνική διαιτησία που παραμένει ελεεινή και τρισάθλια, ακόμη και με τη βοήθεια του VAR.
Αλλά και όλα αυτά, πεδία μάχης είναι. Στα οποία ο ΠΑΟΚ του Ιβάν οφείλει να κερδίζει. Κανείς δεν θα είχε τέτοια απαίτηση από τον Μπατατούδη, τον Γούμενο, ή τις υπηρεσιακές διοικήσεις, τις διορισμένες από το Πρωτοδικείο. Από τον Ιβάν την έχουν όλοι. Και με το δίκιο τους την έχουν. Γιατί ο Ιβάν δήλωσε τόσο ισχυρός, όσο χρειάζεται για να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στο κλαμπ με τις 20 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτή την υπόσχεση;
Αν δεχτούμε ότι ο ΠΑΟΚ χάνει τις εξωαγωνιστικές μάχες, γι' αυτό και δεν κατακτά όσα δικαιούται αγωνιστικά, πρέπει να βρεθεί τι δεν κάνει καλά στα εξωαγωνιστικά. Και να βρεθούν και οι άνθρωποι που θα το κάνουν καλύτερα. Αλλά, μεταξύ μας τώρα: Μόνο αυτό είναι το πρόβλημα; Αγωνιστικά “τρέχουν” όλα στην εντέλεια; Μήπως το πιο κομβικό απ' όλα είναι να βρεθεί τι δεν κάνουν καλά στον ΠΑΟΚ, μετά το νταμπλ του 2019, για να γίνεται η ομάδα ακόμη πιο ισχυρή, ακόμη πιο ποιοτική και όχι να αποδυναμώνεται κάθε χρόνο;
Εδώ, επειδή ο γέγονε, γέγονε και επειδή τίποτε που συνέβη στο παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, έρχεται να απαντήσει το... “ίδωμεν”, που ισχύει για τη φετινή σεζόν. Αυτό που υποχρεωτικά λέμε όλοι μας, αφού δεν μπορούμε να μαντέψουμε αν και κατά πόσο επιτυχημένα θα εξελιχθεί η υλοποίηση του νέου πρότζεκτ. Προφανώς, τα πρώτα δείγματα γραφής δεν πείθουν ότι το “χτίσιμο”, το οποίο απαιτεί χρόνο και υπομονή, θα συνδυαστεί από την πρώτη κιόλας χρονιά με κατάκτηση τίτλων ή τίτλου. Aλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι νωρίς ακόμη για να κριθούν τόσο εκείνοι που επέλεξαν αυτό το πρότζεκτ, όσο και οι παίκτες που αποκτήθηκαν για να το υπηρετήσουν.
Αλλωστε, κάτι έχουν να κερδίσουν στον ΠΑΟΚ, ακόμη και στο χειρότερο σενάριο, στην περίπτωση δηλαδή της αποτυχίας. Θα είναι το μάθημα που θα πάρουν για να κάνουν τα επόμενα βήματα πιο έξυπνα. Με πιο εύστοχες επιλογές στις μεταγραφές, ίσως με περισσότερα χρήματα, ίσως χωρίς βιαστικές πωλήσεις βασικών παικτών και, πάνω απ' όλα, με την επίγνωση ότι ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη είναι “καταδικασμένος” όχι απλά να διεκδικεί, αλλά να κατακτά τίτλους στην Ελλάδα, να διακρίνεται στην Ευρώπή και, επιτέλους, να βρεθεί και στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεδομένου, πάντα, ότι στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένας ισχυρός ανταγωνιστής...
ΥΓ. Η επικαιρότητα φέρνει την Κυριακή απέναντι στον ΠΑΟΚ τον μέχρι στιγμής πρωτοπόρο του φετινού Πρωταθλήματος. Το ματς με τον Παναθηναϊκό πρέπει να κερδηθεί πάση θυσία. Βαθμοί που χάνονται δεν επιστρέφουν.
