Ενα «δίστηλο» σε πένθιμο πλαίσιο ξανάφερε στη θύμηση τις μνήμες φρίκης, αποτροπιασμού αλλά και οργής που δεν λένε να σε εγκαταλείψουν, όσα χρόνια και αν πέρασαν και όσα ακόμη πρόκειται να περάσουν. Το διάβασα πολλές φορές προσπαθώντας στη διάρκεια του χρόνου των επαναλήψεων να ξαναθυμηθώ λεπτομέρειες από τις συγκλονιστικές και ανατριχιαστικές και κτηνώδεις συμπεριφορές των γνωστών αγνώστων καθαρμάτων, κακοποιών και εγκαθέτων του αθλητικού μας παρακράτους. Οι οποίοι εκτελώντας επιθυμίες και διαταγές των αφεντικών τους δεν δίσταζαν και δεν διστάζουν ακόμη να προχωρούν ακόμη και σε δολοφονίες.
Εγραφε το μικρό δίστηλο του ΠΑΟΚτσήδικου ρεπορτάζ: «Σαν σήμερα (10/4) πριν από 29 χρόνια (το 1991), δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο δυο οπαδοί του ΠΑΟΚ. Ο Ευθύμιος Λιάκας και ο Κώστας Ντόλιας. Ο πρώτος 21 ετών και ο δεύτερος 25, επιστρέφοντας από την Αθήνα όπου βρέθηκαν για τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο μπάσκετ.
Υπήρξαν θύματα ενέδρας καθώς κάηκαν ζωντανοί μέσα στο αυτοκίνητο τους μετά από επίθεση που δέχθηκαν. Υστερα από χρόνια οι αρχικές καταθέσεις άλλαξαν και το μοιραίο συμβάν από ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο μετατράπηκε σε ένα ατύχημα από φωτοβολίδες ενώ κανένας δεν έχει πληρώσει για το αποτρόπαιο έγκλημα.
Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη τους σε συνεργασία με τους Συνδέσμους, τοποθέτησε μια πλακέτα με τα ονόματα τους στα γραφεία του Συλλόγου στο γήπεδο της Τούμπας». Το διάβασα και το ξαναδιάβασα σε μια προσπάθεια για να ξαναφέρω μπροστά μου τα όσα έζησα αλλά και πώς αντέδρασα πρώτα ως άνθρωπος και ύστερα ως δημοσιογράφος στο άκουσμα της συγκλονιστικής είδησης του διπλού φονικού που είχε θύματα του δυο νεαρούς ΠΑΟΚτσήδες.
Η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκα πολύ για να ξαναθυμηθώ τον τίτλο και το σχόλιο μου μαζί με την καταιγίδα των ανακοινώσεων και των αντιδράσεων των εκατοντάδων χιλιάδων φίλων του ΠΑΟΚ αλλά και όλων των Συνδέσμων εντός και εκτός ελληνικής επικράτειας. Για να είμαι ειλικρινής δεν τα κατάφερα και τόσο καλά αλλά εκείνο όμως που θυμάμαι και δεν πρόκειται να το ξεχάσω είναι αυτό που μου είπε κάποιος ένθερμος φίλος του ΠΑΟΚ όταν συναντηθήκαμε την επομένη: «Κρέμασες την ψυχή σου στο πρωτοσέλιδο!».
Θα μου πείτε τι σε έκανε εσένα αλλά τον ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ και συντάκτη του μικρού δίστηλου να θυμηθείτε εκείνη την ξεχασμένη αλλά και πονεμένη ιστορία; Θα σας απαντήσω απλά. Η κοινή αγάπη μας για τον ΠΑΟΚ. Ομως, στην περίπτωση τη δική μου, η υπενθύμιση αυτής της υπόθεσης έρχεται να επιβεβαιώσει από το παρελθόν για τα όσα παρόμοια συμβαίνουν και σήμερα και αφορούν το χώρο της δικαιοσύνης ιδιαίτερα σε ότι έχει σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Είναι ένα θέμα που σχεδόν βασανιστικά και επί χρόνια προσπαθώ να το αναδείξω και συγχρόνως να πείσω και τους λίγους που απέμειναν να έχουν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι σε αυτόν τον χώρο υπάρχει ένα σύστημα βαθιά ριζωμένο. Ενα κομμάτι της δικαιοσύνης είναι πειραγμένο σε σημείο σήψης. Υπάρχουν «τρύπες» με προσβάσεις από τους πολυπράγμονες - ιδιαίτερα μεγαλοδικηγόρους των προνομιούχων του παρακράτους. Σκεφτείτε λοιπόν πώς ένας διπλός φόνος από πρόθεση κατέληξε σε βάθος χρόνου με διάφορες διαδικασίες εκφυλισμού και παρασκηνιακά τερτίπια να μείνει ατιμώρητος! Μετατράπηκε σε ατύχημα!
Στο ίδιο μήκος κύματος πάλι με τις ίδιες διαδικασίες αξίζει να θυμηθούμε ότι οι φερόμενοι ως ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Φιλόπουλου (μεταξύ των οποίων και διοικητικός παράγοντας μεγάλου συλλόγου) εξαϋλώθηκαν στην κυριολεξία και το έγκλημα φορτώθηκε σε ένα θλιβερό ναυάγιο της ζωής, ένα μισοτελειωμένο πρεζόνι. Που τότε ανάγκασε τον υπουργό Δικαιοσύνης να χαρακτηρίσει την όλη διαδικασία των ανακρίσεων και της δίκης ως ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Προσθέστε τώρα και τις περιπτώσεις Κωνσταντινέα, Μπίκα, Τζήλου και Ευαγγέλου, ακολουθήστε τα χνάρια του διπλού φόνου που εξαφανίστηκε και βγάλτε τα συμπεράσματα σας. Θα δείτε με ποιο μεθοδικό και αποτελεσματικό τρόπο κινείται αυτό το σύστημα, το βαθύριζο όπως το προαναφέραμε και μετατρέπει βαριές κατηγορίες σε πταίσματα, εξαφανίζει γνωστούς και δακτυλοδεικτούμενους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς και ενόχους με συνέπεια πολλές από τις δίκες ή από τις κατηγορίες να καταλήγουν στο μηδέν ή στον κάλαθο των αχρήστων.
Δεν θα πούμε περισσότερα για να μην σας κουράζουμε και προσθέτουμε ένα ακόμη βάσανο δίπλα σε αυτό που έχουμε όλοι μας με την αντιμετώπιση του εφιάλτη που βιώνουμε. Για αυτόν ακριβώς το λόγο καταλήγουμε να κλείσουμε με επίλογο τον τίτλο που έθεσε ο ανώνυμος συντάκτης της δίστηλης αφιέρωσης του ΠΑΟΚτσήδικου ρεπορτάζ για τους τραγικά χαμένους νεαρούς ΠΑΟΚτσήδες, Ευθύμιο Λιάκα και Κώστα Ντόλια: «Κανείς μας δεν τους ξέχασε!».
