Εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές, πολίτες κάθε ηλικίας βρέθηκαν στους δρόμους της χώρας χθες, πραγματοποιώντας μαζικές διαδηλώσεις, θέλοντας να εκφράσουν την οργή τους για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, όπου έχασαν τη ζωή τους 57 συνάνθρωποί μας.
Τα συνθήματα ήταν ενδεικτικά της ψυχολογίας των διαδηλωτών και των συναισθημάτων τους μετά το τραγικό δυστύχημα.
«Δεν ήταν ατύχημα, μόνο οργή», «Όλων των νεκρών γινόμαστε φωνή», «Στείλε όταν φτάσεις», «Δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί» ήταν κάποια μόνο από τα συνθήματα που αναγράφονταν στα πανό και τα πλακάτ.
Φίλοι που έχουν εμπειρία και άποψη για την οργάνωση διαδηλώσεων στην Ελλάδα, καθώς και τη δυνατότητα να τις αποτιμήσουν αριθμητικά, μου έλεγαν χθες ότι τόσος κόσμος σπάνια συγκεντρώνεται στη χώρα μας για να εκδηλώσει την αντίδρασή του.
Στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, πλήθος κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους, για να βροντοφωνάξει "ποτέ ξανά", για να υπενθυμίσει ότι "δεν θα ξεχάσουμε", για να στείλει πολλαπλά μηνύματα στην κυβέρνηση, αλλά και στο σύνολο του πολιτικού κόσμου για τις διαχρονικές ευθύνες.
Οι πολίτες είναι πολύ θυμωμένοι. Φάνηκε και στις χθεσινές διαδηλώσεις. Κανένας δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί δικαιολογίες. Κανένας δεν σκοπεύει να δεχθεί συμψηφισμούς.
"Γιατί μου πήρανε το παιδί μου? Τι κακό έκανε? Γιατί μας το φέρανε μέσα στο άσπρο φέρετρο? Ήταν ένα παιδί γεμάτο ζωή, είχε όνειρα. Με ποιο δικαίωμα του τα αφαίρεσαν?"
Τα ίδια ερωτήματα. Από όλους τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη.
Δεν γίνεται αυτά τα ερωτήματα να μείνουν αναπάντητα.
Ήταν... κινούμενα φέρετρα τα τρένα? Θα πρέπει να το μάθουμε. Πρώτα οι οικογένειες που έχασαν τα αγαπημένα πρόσωπά τους και μετά όλοι οι άλλοι Έλληνες.
Απαντήσεις ζητάνε οι οικογένειες που έχουν βυθιστεί στο πένθος, απαντήσεις ζητάνε όλοι οι Έλληνες.
Δεν μπορεί να περάσει έτσι αυτό που έγινε. Δεν μπορεί να συνεχίσει η χώρα να προχωράει με την ανασφάλεια που κυριαρχεί αυτή την στιγμή...
