Τι ψάχνεις;

Η βραδιά των βετεράνων έγραψε ιστορία

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή και ευλογημένο που έζησα την ανεπανάληπτη εκδήλωση, η οποία οργανώθηκε για τους βετεράνους ποδοσφαιριστές της πόλης. Οικοδεσπότης ο Υπουργός Μακεδονίας και Θράκης Κωνσταντίνος Γκιουλέκας, ο οποίος με τους συνεργάτες του κατάφεραν να πετύχουν μια άψογη από κάθε άποψη ποδοσφαιρική ιεροτελεστία θα την χαρακτήριζα, η οποία εισέπραξε το θερμό χειροκρότημα μιας εντυπωσιακής επιβράβευσης. Τόσο για το «σκεπτικό» της, όσο και για την άψογη – το επαναλαμβάνουμε – «διαχείριση» των πολλών δυσχερειών, λόγω της πολυπλοκότητας του εγχειρήματος. Το πως κατάφεραν να συμπεριλάβουν στο λίγο χρόνο που είχαν στην διάθεση τους, όλα όσα και τόσα υπέροχα και συγκινητικά είχαν λησμονηθεί και σχεδόν ενταφιαστεί στη λήθη, δίχως να «πειράξουν» την έστω και θαμπή αίγλη τους, απαλλαγμένη από φτηνές σκοπιμότητες, ανόητες διακρίσεις και διχασμούς, είναι κάτι το αξιοθαύμαστο και το οποίο έδωσε ιδιαίτερη και «οικουμενική» διάσταση, στην προσπάθεια τους.

Η προχθεσινή σύναξη των βετεράνων όπως φάνηκε και όπως τελικά αποδείχθηκε, ήταν ένα σοβαρό και ανεκπλήρωτο χρέος (θα το χαρακτήριζα και ιερό) της Θεσσαλονίκης, απέναντι στους εκπροσώπους εκείνων των ηρωικών χρόνων του ποδοσφαίρου της. Ναι, το χρωστούσε συμπρωτεύουσα, στη γενιά εκείνων που την κράτησαν όρθια και περήφανη, απέναντι στην πρόκληση του Αθηνοκεντρικού ποδοσφαιρικού κατεστημένου. Ο οικοδεσπότης και οι συνεργάτες του κατάφεραν με μια αξιοθαύμαστη δεξιότητα, μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα να φτιάξουν ένα φιλμ, μέσα από το οποίο έκαναν παρέλαση ευδιάκριτα και ισότιμα, μαζί με τα μεγάλα αστέρια και όλους τους συμπαίκτες τους. Στο ίδιο «ύψος», Άρης, ΠΑΟΚ, Ηρακλής, Μακεδονικός και Καλαμαριά. Η ίδια αγάπη, η ίδια εκτίμηση και ο ίδιος θαυμασμός. Η ίδια επιβράβευση, το ίδιο χειροκρότημα. Η ατμόσφαιρα κάπως παράξενη. Αυτή η επί ίσοις όροις αψεγάδιαστη παρουσίαση, σου έδινε την εικόνα αλλά και την αίσθηση, ότι μπροστά σου δεν είχες δεκάδες ξεχωριστές περιπτώσεις, αλλά μια αγαπημένη οικογένεια. Δεν εξέπεμπαν εκτυφλωτικό φως μόνο τα αστέρια, αλλά στο σύνολο της όλη η σύναξη. Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα. Κι αυτό, γιατί θέλω να παραμείνω στην μέθεξη εκείνων των στιγμών που με καθήλωσαν, με τα απίστευτα μηνύματα που έστειλε στο σύνολο της, η προχθεσινή βραδιά των βετεράνων.

Η ευαισθησία, η ευθυκρισία και η «οικουμενικότητα» του οικοδεσπότη Υπουργού (γνήσιο τέκνο της πόλης) και των συνεργατών του, πορεύτηκαν χέρι – χέρι με τον ενθουσιασμό εκείνων οι οποίοι πρόσφεραν τόσα σημαντικά στην πόλη, αλλά έμεναν αδικαιολόγητα ξεχασμένοι. Στη διάρκεια της εκδήλωσης είχα την ευκαιρία να ξαναδώ ύστερα από πολλά χρόνια πολλούς φίλους από τα παλιά. Γιατί εμείς οι…παλιοί, είχαμε την ευκαιρία να είμαστε από την ίδια φάρα και να μιλάμε την ίδια γλώσσα, με εκείνους που τους κρίναμε με τις γραφίδες μας ή με τα μικρόφωνα μας μέσα στα γήπεδα. Σήμερα αυτό το προνόμιο δεν υπάρχει. Προχθές λοιπόν στη βραδιά των βετεράνων κάποια στιγμή, και παρά το γεγονός ότι πέρασα πολύ όμορφα και ένιωθα υπέροχα, κάποια στιγμή εμφανίστηκε απρόσκλητος και ένας καημός. Αυτός της εξαφάνισης των Ελλήνων παικτών από τους αγωνιστικούς χώρους. Ας μην κλείσουμε όμως το σημερινό μας σχόλιο αρνητικά, γιατί θα αδικήσουμε την εκπληκτική επιτυχία της προσπάθειας του Κωνσταντίνου Γκιουλέκα και των συνεργατών του. Με δυο λόγια, η προχθεσινή βραδιά των βετεράνων έγραψε την δική της ιστορία...