Σήκωσαν την χαμοπατημένη και καταφρονεμένη πόλη πολύ ψηλά. Της έδωσαν «ανάστημα» και λόγους να διεκδικεί ό,τι της στερούν αναιτιολόγητα. Τον «έναν» τον έζησα από κοντά και για πολλά χρόνια. Τον «άλλο» δεν τον γνώρισα από κοντά. Μου έδωσε όμως την ευκαιρία να τον γνωρίσω το ίδιο καλά και από μακριά, μέσα από τον θαυμάσιο χαρακτήρα του και τον πολιτισμό που εξέπεμπαν ο λόγος του και οι πράξεις του. Σταύρος Σαράφης και Αλέξανδρος Νικολαϊδης.
Πέρα από τις κορυφαίες διακρίσεις τους, υπήρξαν πραγματικά και αδαμάντινοι χαρακτήρες. Διπλό το σοκ, επώδυνη απώλεια για την πόλη. Στην οποία οι εκλιπόντες με την τεράστια προσωπικότητα τους και την επική πορεία τους στον χώρο του αθλητισμού, προσέδωσαν διαστάσεις που ίσως δεν εκτιμήθηκαν όσο και όπως έπρεπε. Κι αυτό, γιατί ίσως κάποιοι δεν είχαν - προφανώς και δεν θα έχουν και για το μέλλον - την ικανότητα να δουν ένα μέτρο μπροστά τους. Σε αυτούς απευθυνόμενος θα τους ρωτήσω να μου πουν πως μέτρησαν - αν φυσικά μέτρησαν – τον χαμό που έγινε για την απώλεια και των δύο από το σύνολο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας.
Τα οποία χωρίς καμία εξαίρεση ανέδειξαν το τεράστιο ανάστημα τους, προσφέροντας όχι μόνο στην πόλη τους, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα δόξες και τιμές, οι οποίες όμως αναμένεται πολύ γρήγορα να παρκάρουν στον όρχο της λήθης. Η ερώτηση έχει σαν στόχο να ενοχλήσει κάποιους φορείς της πόλης που ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν φρόντισαν να δώσουν σε μια αξία, κάτι περισσότερο από αυτό που δείχνει η απλή αναφορά της. Οι πρωταγωνιστές μεγάλων επιτυχιών συνήθως στην πόλη μας απολαμβάνουν εφήμερες υμνολογίες και από εκεί και πέρα απλές περιστασιακές αναφορές.
Δεν μιλώ για εκμετάλλευση, αλλά για δημιουργία, για αφορμή και αιτία έμπνευσης και αφύπνισης αυτής της πόλης, που την έχουν πεταμένη στην άκρη. Ο Αλέξανδρος και ο Σταύρος πήραν αυτή την πόλη και την σήκωσαν πολύ ψηλά. Της έδωσαν ανάστημα και διαστάσεις αλλά και τα κίνητρα και τον λόγο να αγωνιστεί όπως οι ίδιοι το έκαναν, με τόσο πάθος στη διάρκεια της ζωής τους. Με το Σαλονικιό Ολυμπιονίκη να φεύγει πρόωρα και τον «Καίσαρα» άδικα. Θαρρώ πως είναι λιγάκι δύσκολο για να επιχειρήσει κανείς να συνδέσει τον διπλό χαμό ή τον διπλό άθλο, με τις υποχρεώσεις που έχουν κάποιοι στην πόλη.
Ομως αν καθίσεις και βάλεις τα πράγματα στην σωστή τους βάση, θα αντιληφθείς πως υπάρχει μια σύνδεση, αλλά και ένα κενό. Η σύνδεση αφορά την πρώτη εικόνα που δείχνει τον διπλό άθλο με την εγκατάλειψη και το κενό την μακαριότητα και τον μοιραίο εφησυχασμό εκείνων που έχουν ιερή υποχρέωση να αντιδράσουν, για αυτήν την μιζέρια και την κακομοιριά της πόλης. Τέλος και συνοψίζοντας, καταλήγουμε στον τίτλο του σημερινού μας σχολίου: «Η Θεσσαλονίκη ευγνωμονούσα κλείνει ευλαβικά το γόνυ στην μνήμη τους». Καλό παράδεισο στον «Καίσαρα» και στον λεβεντόκορμο Ολυμπιονίκη μας. Τους χρωστάμε πολλά. Πάρα πολλά.
ΥΓ1: Συνταρακτική ανάρτηση του αδικοχαμένου Ολυμπιονίκη μας και σπαρακτική η αντίστοιχη της συζύγου του, με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη.
ΥΓ2: Πλήθος κόσμου και μεγάλη συγκίνηση στον αποχαιρετισμό του «Καίσαρα». Μικροί, μεγάλοι, παλιοί και νέοι έσπευσαν να πουν το ύστατο χαίρε στον μεγάλο Σταύρο Σαράφη.
