Ο περιορισμός στο σπίτι, το SMS, το έγγραφο για τη βεβαίωση κίνησης και άλλες πολλές συνήθειες που είχαμε αναπτύξει τις τελευταίες ημέρες ανήκουν στο παρελθόν.
Για όλους του πολίτες στην Ελλάδα και ανά τον κόσμο αποτέλεσε μία ιδιαίτερη δοκιμασία που έπρεπε να βγουν νικητές.
Η οικογένεια των συντακτών του Metrosport.gr θέλοντας να σας μεταφέρει τον δικό της «παλμό», σας παραθέτει τα πρώτα πράγματα που έκανε αμέσως μετά την άρση του lockdown.
Πάρτε μία γεύση από τη δική μας «ελεύθερη» Δευτέρα:
Γιώργος Καραγιάννης: «Στην αναζήτηση των χαμένων haribo»
«Για τον παντρεμένο η καραντίνα είναι τρόπος ζωής. Η μόνη διαφορά ήταν πως το μήνυμα για ενημέρωση το έστελνα αυτό το διάστημα στο 13033 και όχι στη σύζυγο. Για να μην την αδικώ πάντως, τις έπαιρνα χωρίς γκρίνια τις δίωρές μου και προ κορωνοϊού…
Έτσι και η πρώτη μέρα της άρσης της καραντίνας πρόσφερε συγκινήσεις μόνο στη φαντασία μου. Για κούρεμα δεν πήγα γιατί η μητέρα φύση φρόντισε να με απαλλάξει από τα μαλλιά εδώ και αρκετό καιρό, τους φίλους δεν μπόρεσα να τους δω γιατί είναι και αυτοί παντρεμένοι με ότι αυτό συνεπάγεται…
Μου απέμεινε μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ όπου βασική μου αποστολή ως άλλος Μποντ ήταν να πάρω haribo σε όλες τις εκδοχές τους για τον μικρό. Ζώστηκα με υπομονή, φόρεσα τη μάσκα μου και ενώ περίμενα να δω σκηνικό που θα θύμιζε… χημικό πόλεμο, ήμασταν τρεις οι… προβλεπέ πελάτες, τέσσερις οι προβλεπέ εργαζόμενοι και δεκάδες άλλοι συμπολίτες μας που την είδαν… μελισσούλες και πήγαιναν από τα κεφτεδάκια στα γλυκά και μετά στα πατατάκια για ώρες.
Τι έκανα δηλαδή; Το απόλυτο τίποτα. Και το ακόμα χειρότερο για όσους διάβασαν ως εδώ. Βρήκα μόνο μία γεύση haribo οπότε ούτε την γκρίνια του μικρού γλίτωσα…»
Γιώργος Πετρίδης: «Μία μέρα που (δεν) ήταν σαν όλες τις άλλες»
«Δεν είχα αμφιβολία ότι η πρώτη μέρα μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων δεν θα είχε μεγάλες διαφορές με εκείνες του τελευταίου διαστήματος. Ας μην γελιόμαστε, τις τελευταίες μέρες είχε αρχίσει ήδη να χαλαρώνει η κατάσταση και η λειτουργία κάποιων καταστημάτων παράλληλα με τη μη δέσμευση των sms και των βεβαιώσεων, ήταν η επικύρωση της αλλαγής. Δεν είναι αρκετό όμως.
Ακόμη κι αν κρατήσουμε την αισιόδοξη πλευρά αυτής της μέρας, ότι τουλάχιστον είμαστε σε θέση να βγούμε από το σπίτι μας χωρίς να χρειάζεται να ενημερώσουμε κανέναν, αυτή παραμένει μακριά από την πραγματικότητα πριν χτυπήσει την πόρτα μας ο κορωνοϊός. Προσωπικά με το προνόμιο -δυστυχώς δεν το έχουν όλοι αυτό- της τηλεργασίας συνέχισα να δουλεύω από το σπίτι. Υπό αυτήν την έννοια κι αυτή ήταν μία μέρα σαν όλες τις άλλες.
Δεν θα είναι μία όπως οι άλλες η μέρα στην οποία θα επιστρέψουμε όλοι στους χώρους εργασίας, άθλησης και διασκέδασης. Όταν όλα τα παιδιά θα επιστρέψουν στα σχολεία τους. Όταν θα μπορούμε να δούμε, να αγκαλιάσουμε και να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με τους γονείς μας. Τους ηλικιωμένους που τους αφήσαμε στο περιθώριο για τόσο καιρό. Η μέρα που πέρασε ήταν καλή. Περιμένουμε όμως τις καλύτερες που θα ακολουθήσουν, ελπίζω σύντομα».
Χάρης Δημαράς: «Μια τούρτα και το χαμόγελο των γονέων»
«Η λήξη της καραντίνας συνέπεσε με ένα χαρούμενο γεγονός για την οικογένειά μου, τα γενέθλια του πατέρα μου, οπότε μας έδωσε την κατάλληλη ευκαιρία – έστω και με τις απαραίτητες αποστάσεις και προφυλάξεις – να βρεθούμε όλοι μαζί οικογενειακά, μετά από σχεδόν 2 μήνες, να ευχηθούμε στον πρεσβύτερο της οικογένειας, να πιούμε ένα κρασί και να κόψουμε μια τούρτα. Η επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους, όσο κι αν μερικές φορές την υποτιμάμε δίνοντας προτεραιότητα μόνο στην εργασία ή την επιφανειακή καλοπέραση ή αν θεωρούμε πως υπάρχει... χάσμα γενεών, είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας.
Και είναι αυτή που με το τέλος της, δημιουργεί και την προσμονή για την επόμενη φορά που θα επαναληφθεί. Δεν ξέρω πόσο κοινότυπο ακούγεται, όμως οι αληθινές στιγμές με την οικογένεια, το χαμόγελο της μάνας, το χτύπημα στην πλάτη από τον πατέρα, η ανταλλαγή απόψεων, που μερικές φορές μπορεί να είναι και επεισοδιακή, ακόμη και αν δεν συνοδεύονται από το σύνηθες σφιχταγκάλιασμα λόγω συνθηκών, είναι το καύσιμο ώστε να βγάλουμε το υπόλοιπο της εβδομάδας ή του μήνα με την ψυχούλα μας πιο γεμάτη».
Παναγιώτα Χαλκιά: «Η εικόνα της γεμάτης Θεσσαλονίκης μας είχε λείψει»
«Ομολογουμένως η εικόνα της γεμάτης Θεσσαλονίκης μας είχε λείψει, όπως και οι χαρούμενες φωνές σε κάθε γειτονιά. Η επιστροφή στην κανονικότητα ήρθε με τη φωνή του κ. Δημήτρη που άνοιξε μετά από αρκετό καιρό το μαγαζί του δίπλα από την πολυκατοικία μας. Με μια βαριά φωνή και ένα ζεστό χαμόγελο χαιρετούσε τους ανθρώπους που έβλεπε καθημερινά πριν λίγο καιρό ενώ σηκώθηκε από την καρέκλα του μόλις άνοιξα το παράθυρο για μια «καλημέρα» και μια φιλοφρόνηση. Βγαίνοντας στο δρόμο, τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Άνθρωποι που άνοιγαν με χαρά τα μαγαζιά τους, ηλικιωμένοι και νεότεροι που έβγαιναν μετά από καιρό και χαζολογούσαν στη μέση του δρόμου ή μπροστά από προϊόντα στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ. Παρόμοια η εικόνα και στην παραλία, την οποία πολλοί επέλεξαν για τον περίπατο τους.Ίσως, τελικά το μόνο που άλλαξε να είναι ότι πλέον η καθημερινότητα ντύνεται με μάσκα και γάντια. Η ζωή συνεχίζεται με προσοχή, λοιπόν...»
Χάρης Εμμανουηλίδης: «Χρειάστηκαν 1.008 ώρες για να εκτιμήσουμε τη Δευτέρα»
«1.008 ώρες, 42 ημέρες, μία καραντίνα και ένα Lockdown. Τόσα πράγματα χρειάστηκαν για να εκτιμήσουμε την αξία της Δευτέρας που μας έφερε σε μία «Α΄» κανονικότητα. Για εμένα η πρώτη ημέρα μακριά από το sms, μακριά από βεβαιώσεις κίνησης και με μία «δόση» κανονικότητας ήταν μία καλή «πάσα» για τη «νέα κανονικότητα».
Εγώ λοιπόν ξύπνησα από νωρίς, ήπια ένα καφέ, έβαλα το τζιν μου (με τόσο «6» είχαμε ξεχάσει να ντυνόμαστε) και κατευθύνθηκα με περίσσια χαρά στο μπαρμπέρικο του Μιχάλη (που εκείνη την ώρα έμοιαζε με όαση), μοναδικός στόχος μου; Να επανέλθει η κόμμωση μου στη δική της κανονικότητα και όχι σε αυτή που την είχα φτάσει με το αυτοσχέδιο κούρεμα που έκανα στο μπάνιο μου.
Νομίζω ότι ποτέ δεν περίμενα με τέτοια ανυπομονησία μία Δευτέρα, από εδώ και πέρα είμαι σίγουρος πως θα εκτιμάμε κάθε «μικρό» πράγμα που μας κάνει να μοιάζουμε μεγάλοι».
«Άρση των περιοριστικών μέτρων στην Ελλάδα μετά από 6-7 εβδομάδες. Ο κόσμος εδώ και μέρες συζητάει για την «ελευθερία» του. Ναι, μας είχαν αναγκάσει να κλειστούμε μέσα γιατί μάλλον αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε αλλά η πραγματική ελευθερία έγκειται στην υγεία μας. Γιατί για να είμαστε ελεύθεροι θα πρέπει πρώτα να είμαστε υγιείς. Τι έκανα την πρώτη μέρα της άρσης της καραντίνας;
Τίποτα ξεχωριστό. Ξύπνησα την συνηθισμένη ώρα, έφαγα το πρωινό μου, πήγα στη συνέχεια στο σούπερ μάρκετ φορώντας την μάσκα μου (κυρίως για τον φόβο των Ιουδαίων) και έκανα τα ψώνια της εβδομάδας, πήγα για το καθιερωμένο πλέον περπάτημα και το απόγευμα είδα μια σειρά στο Netflix. Για μένα δεν υπάρχει λόγος για πανηγύρια καθώς υπάρχει δρόμος ακόμη και πρέπει να προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, χωρίς όμως τις υπερβολές που ακούω καθημερινά. Το έχω συζητήσει με αρκετούς ανθρώπους και ελπίζω πως αυτή η καραντίνα να βοηθήσει να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι».
Δημήτρης Καλαϊτζής: «Να έχουμε την υγειά μας και τη δουλειά μας»
Με την άρση των μέτρων πήγαμε να κουρευτούμε και να ξυριστούμε. Αφού περιποιηθήκαμε το μαλλί μας και τα γένια μας μετά από ενάμιση μήνα «τρέξαμε» να δούμε την παρέα μας που είχαμε καιρό και με έναν καφέ στο χέρι αρχικά κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και μετά πήγαμε για γυμναστική.
Η συνέχεια και το πρόγραμμα περιλάμβανε ποδήλατο στα Κάστρα στην Άνω Πόλη. Με ωραία παρέα, κέφι και μουσική απολαύσαμε τη θέα της πόλης μας που από χθες αρχίζει να επιστρέφει όσο το δυνατόν γίνεται στην κανονικότητα.
Ευχή μας να τελειώσει όλο αυτό που περνάμε και όλοι να έχουμε την υγεία μας και τη δουλειά μας».
Γιάννης Τσερβίνης: «Σαν το απομεσήμερο του ΄94»
«Ο Χρήστος Κωστής για τον Πετσάνοβιτς, αυτός με τη σειρά του στον Σακελλαρίδη, ξανά στον Πετσάνοβιτς που περνάει και τον Ράντο και πετυχαίνει το 1-0. Εκρηξη, αγαλλίαση, ανακούφιση… Εκείνο το πρωινό της 2ας Φεβρουαρίου του 1994 δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Ακόμη και τώρα, 26 χρόνια μετά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ναι, εντάξει, επρόκειτο για έναν πολύ σημαντικό αγώνα για τον Ηρακλή με αντίπαλο τον Ολυμπιακό για τον κύπελλο Ελλάδας. Νοκ άουτ αγώνας, κόντρα σε μία ομάδα που παραδοσιακά είναι αντιπαθής στους φίλους του Ηρακλή εξαιτίας της εύνοιας που είχε κατά καιρούς.
Ναι, επικρατούσε παροξυσμός για την αναμέτρηση, τα εισιτήρια «έφευγαν» πολύ γρήγορα παρότι η ημέρα και η ώρα ήταν αντιεμπορικές. Ισως αυτή η ανάμνηση να «σφράγισε» μυαλό και ψυχή επειδή από τις προηγούμενες ημέρες με αποκορύφωμα εκείνο το πρωινό της 2ας Φλεβάρη όταν και εκπονήθηκε ολόκληρο σχέδιο για να βρεθώ στο Καυτανζόγλειο. Στα 15 και μαθητής Β’ Γυμνασίου την… κοπάνησα-βοήθησε και το γεγονός της απογευματινής βάρδιας εκείνης της εβδομάδας- και με ιώβεια υπομονή και μεγάλη αγωνία ταυτόχρονα έδωσα το «παρών».
Διαβάζοντας κανείς το κείμενο θα πει, δικαίως, «πού κολλάει ρε μεγάλε ένας αγώνας 26 χρόνια πριν με το πώς βίωσες την επιστροφή στην κανονικότητα 42 ημέρες μετά την καραντίνα και τον εγκλεισμό στο σπίτι;. Ποια και που είναι τα συναισθήματά σου;» Εκρηξη, αγαλλίαση, ανακούφιση… Τόσο απλά. Σαν εκείνο το απομεσήμερο του Φλεβάρη του 1994. ΥΓ. Σαν την ελευθερία δεν έχει».
Παύλος Κερασιώτης: «Σαν να μην άλλαξε τίποτα..»
«Ξύπνησα το πρωί, όπως και τις προηγούμενες μέρες ελέω καραντίνας, τρώγοντας πρωινό και αμέσως μετά έβγαλα βόλτα το σκυλί μου. Το απόγευμα βγήκα για περπάτημα στο χωριό, όπως συνηθίζω τις τελευταίες.
Η πρώτη μέρα άρσης της καραντίνας ήταν σχεδόν όπως όλες οι προηγούμενες για μένα».
Γιώργος Ηλιάδης: «Σήμερα ένιωσα κατά κάποιο τρόπο ελεύθερος»
«Η αλήθεια είναι πως την σημερινή ημέρα, ένιωσα κατά κάποιο τρόπο, ελεύθερος. Το να ζητάω άδεια από το κράτος για να πάω μία βόλτα, ήταν κάτι που με ξεπερνούσε σαν χαρακτήρα, όμως ήξερα ότι αυτό ήταν το σωστό για να προφυλαχθώ, από την πανδημία του κορωνοϊού.
Σήμερα λοιπόν, ως λάτρης της φύσης τίμησα τα βουνά του χωριού μου, Καταχά Πιερίας, αυτή την φορά με διαφορετική διάθεση. Στην συνέχεια γύρισα σπίτι και έκανα το καθιερωμένο «baby sitting» με την μικρή μου ξαδέρφη για περίπου 3 ώρες. Το απόγευμα ξεκίνησα με τον παππού μου να παίζω τάβλι, όπου νίκησα για άλλη μία φορά, με τις αντιδράσεις να δίνουν και να παίρνουν... Με την δύση του ηλίου, άρχισα να «πλακώνομαι» στο φαγητό, όπως έκανα εδώ και 2 περίπου μήνες που είμαστε στην καραντίνα, και φυσικά συνέχισα να βλέπω την αγαπημένη μου σειρά, Peaky Blinders.
Πλέον είμαι στο ακουστικό περιμένοντας την οριστική άρση των μέτρων για να επανέλθω στην δουλειά και να ολοκληρώσω την πρακτική μου ως συντάκτης του Metrosport.gr».
