Στο αιώνιο ερώτημα που σηκώνει πάντα κουβέντα, αν δηλαδή οι παίκτες φτιάχνουν τον προπονητή ή ο προπονητής τους παίκτες, οι απαντήσεις θα μοιάζουν τόσο φλύαρες, που θα χάνουν το νόημα τους.
Το ποδόσφαιρο άλλωστε δεν στηρίζεται σε στέρεους κανόνες, όταν μιλάμε για μία ομάδα. Στηρίζεται σε έναν συνδυασμό πραγμάτων. Χημεία, προσωπικότητες, διαχείριση, αποτέλεσμα. Το να κάνεις τον προπονητή είναι σαράκι. Ο πάγκος είναι «αρρώστια» και ειδικά στην Ελλάδα, μοιάζει με μαζοχισμό. Έχεις να κάνεις με παράγοντες, παίκτες, οπαδούς, δημοσιογράφους, που σχεδόν όλοι…ξέρουν την δουλειά σου καλύτερα.
Όσο και αν τα έχεις συνηθίσει, ήταν εντελώς παράλογο αυτό που συνέβαινε στον Ηρακλή προ διμήνου περίπου. Ένα κοινό που προφανώς είχε άλλες φιλοδοξίες λόγω ονόματος κι ένας «οργανισμός» που ενώ ήξερε πως θα πορευτεί και με ποιους θα πορευτεί, είχε αρχίσει να αμφισβητεί την δουλειά του προπονητή και το πλάνο που η ίδια επέλεξε μόλις μερικές εβδομάδες πριν. Ο Σπύρος Παπαθανασάκης, ευτυχώς, προτίμησε τον… δύσκολο δρόμο. Της επιλογής παραμονής δηλαδή ενός προπονητή, που ο μεγαλομέτοχος ξέρει καλύτερα από τον καθένα την δουλειά που κάνει. Ο κόσμος βλέπει το 90λεπτο. Την εικόνα. Την βιτρίνα. Ο ιδιοκτήτης βλέπει και τις υπόλοιπες μέρες. Μιλάει, ακούει,αφουγκράζεται, αντιλαμβάνεται. Ο Ηρακλής την δεδομένη χρονική στιγμή μοιάζει να είναι η πιο ομάδα προπονητή από κάθε άλλη της Super League.
Ο Παπαδόπουλος έχει καταφέρει να βάλει την υπογραφή του σε αυτό το σύνολο. Σε μία ομάδα που από πέρυσι ουσιαστικά αποτελεί δικό του δημιούργημα. Ο Ηρακλής έχει έναν λίντερ και πολλούς μικρούς «ήρωες». Ο Απόστολος Βέλλιος μοιάζει με τον καλό καπετάνιο στο τερέν, όμως δίπλα του κατά καιρούς γεννιούνται πολύτιμοι μούτσοι. Ο Χουάντερσον, ο Μπουκουβάλας, ο Καρασαλίδης, ο Ζιαμπάρης, ο Σαραμαντάς, ο Πασσάς… Κάθε ματς έχει την ιστορία του. Καθένας, έχει βάλει το λιθαράκι του. Κυρίως όλοι έβαλαν την ομάδα ψηλότερα. Κι αυτό δεν είναι μόνο θέμα προσωπικότητας κάθε παίκτη. Είναι και θέμα προπονητή. Το κλαμπ είναι αυτό που φτιάχνει τους παίκτες. Το κλαμπ θα μείνει ψηλότερα απ΄ όλους γιατί η ομάδα είναι αυτή που ήταν, είναι και θα είναι και μετά από αυτούς.
Ο προπονητής του Ηρακλή, έχει καταφέρει να παρουσιάσει μία αξιοπρεπέστατη ομάδα, με παίκτες που μέχρι προ διετίες στην πλειοψηφία τους ήταν άγνωστοι στην μεγάλη κατηγορία. Έχει πάρει σχεδόν άριστα στην διαχείριση τους, όχι γιατί τους στήριξε, αλλά κυρίως γιατί κατόρθωσε να τους κάνουν να αισθάνονται όλοι χρήσιμοι. Ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ο Καρασαλίδης των πέντε ματς εκτός αποστολής, είναι πια βασικός, ο καταπληκτικός Βέλλιος ξεκίνησε από τον πάγκο, ο Ρομάνο ομολόγησε πως μιλούσε με τον προπονητή και ήξερε πότε θα έρθει η στιγμή του, ο Περόνε μπαίνει και βγάζει φιλοδοξία 20χρονου… Όλοι θα έχουν την στιγμή τους. Το ξέρουν, το νοιώθουν, το καταλαβαίνουν. Η δικαιοσύνη είναι σημαντικό πράγμα στα αποδυτήρια. Δεν μπορεί να ισχύει για όλους. Είναι πρακτικά αδύνατο. Ισχύει όμως για τους περισσότερους.
Το εκτιμούν και φαίνεται. Παίζουν για την ομάδα, παίζουν για τον προπονητή, παίζουν για το αποτέλεσμα και στο τέλος… παίζουν και για τον εαυτό του. Ορισμένοι παρέκκλιναν της πορείας και οι προσωπικές συζητήσεις τους έδωσαν να καταλάβουν. Άλλοι απλώς το έχουν μέσα τους. Στο φινάλε, ο Παπαδόπουλος ουδέποτε αμφισβήτησε ανοιχτά την ποιότητα της ομάδας, που ήταν η εύκολη λύση. Ουδέποτε είπε ότι θα ήθελε καλύτερες μεταγραφές, που επίσης ήταν η εύκολη λύση. Ακόμη και όταν μίλησε για τη νοοτροπία, μετά τον αγώνα με την ΑΕΚ, ήξερε τι λέει. Ήξερε τι ήθελε. Ξέρει τι μπορούν να κάνουν τα δικά του παιδιά. Μέχρι που φθάνουν. Θέλει όμως να προσπαθήσουν για να το φθάσουν.
Ο Ηρακλής σήμερα εκπέμπει εντός γηπέδου υγεία. Μία ομάδα αξιοπρεπή, με ταβάνι, που μπορεί να το αγγίξει εξαιτίας της όλης αγωνιστικής συμπεριφοράς. Στο φινάλε, είναι θετικό, έστω και για μία φορά, να πιστώνεται στην χώρα (και στην πόλη) κάτι και αυτός που κάθεται στον πάγκο. Που πάντα, οφείλουμε να σκεφτόμαστε πως ίσως ξέρει κάτι παραπάνω απ΄ όλους τους απ΄ έξω, που ασκούν με ευκολία την κριτική τους…
