Η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μάς έχει δείξει ότι οι ιδιοκτήτες των ομάδων δεν μπορούν να συμφωνήσουν επί μακρόν σε θέματα που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη του επαγγελματικού ποδόσφαιρου.
Είναι αρκετό ένα λάθος σφύριγμα τού διαιτητή ή μία απόφαση που κρίνεται άδικη από τα Δικαιοδοτικά όργανα προκειμένου να ξεκινήσει ο «πόλεμος». Τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά στα μέλη της ποδοσφαιρικής κοινωνίας. Ευθύνες έχουν όλοι.
Κυρίως οι ιδιοκτήτες των ομάδων οι οποίοι συντηρούν με τις λογικές τους το περιβάλλον του παρασκηνίου. Λίγοι είναι λοιπόν οι παράγοντες που έχουν το δικαίωμα να κουνούν το δάχτυλο στους υπόλοιπους. Γιατί ακόμη και οι ομάδες-δορυφόροι, εμμέσως είναι ένοχες, καθώς προκειμένου να επιβιώσουν πριμοδοτούν με τη στάση τους την τοξικότητα.
Το έχω γράψει και στο παρελθόν, ότι «οι ομάδες της δεύτερης και της τρίτης ταχύτητας του Πρωταθλήματος αν δράσουν συσπειρωμένα μπορούν να πετύχουν πάρα πολλά». Οσο όμως λειτουργούν ως τρέιλερ των ομάδων του big 4, στην ουσία κυνηγούν την ουρά τους και ποτέ δεν πρόκειται να γευθούν τη χαρά της υπέρβασης.
Με αφορμή την έφεση που κατέθεσε ο κ. Βασίλης Σαράκης κατά της αδειοδότησης της ΠΑΕ Αρης, ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλλης Μαρινάκης προχώρησε σε παραινέσεις προς τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, καταγγέλλοντας τον τρόπο λειτουργίας της ΕΠΟ και βάζοντας το δίλημμα ότι «ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε τι ποδόσφαιρο θέλουμε».
Ο κ. Μαρινάκης είπε πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανάπτυξη του Πρωταθλήματος, αλλά έχει χάσει εδώ και αρκετά χρόνια το ηθικό δικαίωμα να μιλάει για «καλύτερες ημέρες του ποδοσφαίρου». Αυτή η πρωτοβουλία θα είχε μεγαλύτερη αξία αν την έκανε στην εποχή που ο Ολυμπιακός είχε τον πλήρη έλεγχο της ΕΠΟ. Σ’ αυτή τη χρονική περίοδο, παρότι όσα είπε και για τον κ. Σαράκη (νομικός που ομολόγησε δημοσίως ότι γνωμοδότησε κατά παραγγελία για να παραβιαστεί το Καταστατικό της ΕΠΟ και ο Κανονισμός Αδειοδοτήσης), αλλά και για την ανάγκη να γίνει ελκυστικό το Πρωτάθλημα, αγγίζουν την αλήθεια, δύσκολα πείθει για την ειλικρίνεια των προθέσεων του.
Μία πιθανή συμφωνία κυρίων μεταξύ των ιδιοκτητών θα έμοιαζε με ένα σύγχρονο θαύμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν πιστεύω όμως ότι έχουν ωριμάσει τόσο πολύ οι παράγοντες ώστε να στηρίξουν μία τέτοια εξέλιξη.
Αλλωστε ο πρότερος παραγοντικός τους βίος δεν κάνει κανέναν αισιόδοξο. Kαι στην επιλογή του Κλάτενμπεργκ είχαν συμφωνήσει αλλά η «αλληλεγγύη» κράτησε μέχρι το πρώτο φαλτσοσφύριγμα. Πάντως το σίγουρο είναι ότι αν οι παράγοντες αποφασίσουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το παρασκήνιο και τον κάθε είδους νταλαβερτζή, το σύστημα θα «σαπίσει» σε χρόνο ρεκόρ. Οι ιδιοκτήτες έxουν και το μαχαίρι και το καρπούζι. Ας το αποφασίσουν.
