Η μεγάλη ώρα της Εθνικής Ελλάδας και η μεγάλη... ανοησία του Εκόνγκ

Προφανώς, το μόνο που μπορεί να ενδιαφέρει σήμερα τους Ελληνες ποδοσφαιρόφιλους (και όχι μόνο) είναι ο αγώνας της Εθνικής με τη Γεωργία. Αλλά τι μπορούμε να πούμε εμείς όλοι οι άλλοι και τι νόημα έχει να θεωρητικολογούμε τώρα που έφτασε η στιγμή να «μιλήσουν» μέσα στο γήπεδο οι καθ΄ύλην αρμόδιοι, δηλαδή οι παίκτες; Ηταν πολύ καλή η προσπάθεια που έκαναν, πρέπει να τους δώσουμε συγχαρητήρια και δεν μένει τίποτε άλλο από το να ευχηθούμε να τα καταφέρουν και στον σημερινό «τελικό» για να εξασφαλίσουν το εισιτήριο της συμμετοχής στα τελικά του Euro και να μην πάνε στράφι τελικά οι κόποι τους.

Εκείνο που με τρέλανε, στην κυριολεξία, χθες ήταν η συνέντευξη που έδωσε ο Γουίλιαμ Τρόοστ Εκόνγκ στο CNN World Sports. Ο στόπερ που λιμπίστηκε ο ΠΑΟΚ και απέκτησε πέρσι το καλοκαίρι για να αντικαταστήσει τον Ινγκασον, αναφέρθηκε με μεγάλη υπερηφάνεια στο πώς κατάφερε να παίξει σε όλους τους τελικούς του Κόπα Αφρικα με την Εθνική Νιγηρίας, αν και τραυματίστηκε νωρίς, στο δεύτερο μόλις ματς στη φάση των ομίλων με αντίπαλο την Ακτή Ελεφαντοστού. Πώς, δηλαδή, απουσίασε μόνο από τον αγώνα με τη Γουινέα Μπισάου και αγωνίστηκε σε τέσσερα συνεχόμενα ματς μέχρι τον μεγάλο τελικό.

«Υπέφερα, είπε, από ένα σκίσιμο στον δικέφαλο μηριαίο, στον έξω τένοντα του μηραίου, συνέχισα όμως να παίζω μειώνοντας το πρήξιμο που είχα με πάγο! Πονούσα πολύ, αλλά έκανα ό,τι μπορούσα. Ανάμεσα στους αγώνες δεν μπορούσα να προπονηθώ κανονικά, έκανα προπόνηση μόνο για 30 λεπτά πριν από κάθε αγώνα, αλλά... επιβίωνα στη διάρκεια των αγώνων χάρη σε ένα μείγμα αδρεναλίνης και παυσίπονων. Την επόμενη μέρα, έβλεπα καθαρά ότι ήταν σοβαρός ο τραυματισμός, αφού είχα πρόβλημα στο περπάτημα και, πράγματι, όταν μετά το τουρνουά έκανα μαγνητική τομογραφία... ανακαλύψαμε ότι είχε σπάσει ο τένοντας του μηραίου».

Αγαπητοί, μιλάμε για την αποθέωση του παραλογισμού, της ανευθυνότητας και της αντιεπαγγελματικής νοοτροπίας, τόσο από τους γιατρούς της Εθνικής Νιγηρίας, όσο και από τον ίδιο. Οι μεν γιατροί δεν έδωσαν δεκάρα για τα χειρότερα που μπορούσε να πάθει ένας διεθνής παίκτης τους και, αντί να τον προστατεύσουν, καταπολεμούσαν πρόσκαιρα τους πόνους του ίσα-ίσα για να «βγάζει» τα παιχνίδια. Ο δε ίδιος αδιαφόρησε όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στην ομάδα που του εμπιστεύτηκε μια θέση στο ρόστερ της και τον χρυσοπληρώνει για να εισπράττει τις υπηρεσίες του. Τη ζημιά δεν την έπαθε μόνο ο Εκόνγκ, την έπαθε και ο ΠΑΟΚ που χάνει έναν παίκτη του στην πιο κρίσιμη φάση της σεζόν.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι ο Εκόνγκ βγαίνει και διατυμπανίζει δημοσίως την ανόητη ενέργειά του, περιχαρής για τον ηρωισμό που επέδειξε ώστε να βοηθήσει την Εθνική Νιγηρίας. Κι αυτό, φυσικά, σημαίνει ότι ακόμη δεν «νιώθει» με πόση ερασιτεχνική ανευθυνότητα φέρθηκε στον ΠΑΟΚ. Αν ήμουν στη θέση του Ιβάν θα του έριχνα ένα μεγαλοπρεπές πρόστιμο, τουλάχιστον ισότιμο της αναλογίας της αμοιβής του για το χρονικό διάστημα της απουσίας του. Θα του έλεγα «τόσο έπαιξες, τόσα θα πάρεις και όχι όλα όσα προβλέπονται από το συμβόλαιο. Τα υπόλοιπα ζήτα τα από την Εθνική της πατρίδας σου και από τους γιατρούς της».

ΥΓ. Αλλά, αν ήμουν Ιβάν, θα έκανα και κάτι άλλο: Θα έδινα εντολή στους συνεργάτες μου που ασχολούνται με τους μεταγραφικούς στόχους να είναι πολύ πιο προσεκτικοί στο «ξεψάχνισμα» του χαρακτήρα και της προσωπικότητας των παικτών για τους οποίους εισηγούνται. Σε μια ομάδα που παρέχει στους ποδοσφαιριστές της ιδανικές, από κάθε άποψη, εργασιακές συνθήκες, δεν έχουν θέση όσοι μπορούν αβασάνιστα να τη γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια.