Eννιά ματς χωρίς νίκη είναι πάρα πολλά για τον ΠΑΟΚ. Αλλά... χρήσιμα. Γιατί είναι και πολύ διδακτικά. Μας διδάσκουν δύο πολύ σημαντικά πράγματα.
1. Κανείς προπονητής δεν είναι μάγος για να διαχειρίζεται πάντοτε με επιτυχία τον ψυχικό κόσμο των παικτών του και τις δύσκολες, οριακές καταστάσεις, με προβλήματα απουσιών και συνεχόμενους αγώνες.
2. Κανείς ποδοσφαιριστής δεν έχει ανεξάντλητο και απεριόριστο “θέλω”. Ο,τι και να του λέει ο προπονητής, υποσυνείδητα κάνει τις δικές του επιλογές για να πατήσει πότε γκάζι και πότε φρένο.
Ο Λουτσέσκου, λοιπόν, ο μεγάλος μάστορας της ψυχολογίας και του ροτέισον, έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη και, μάλιστα, μετά από ένα εντυπωσιακό αήττητο σερί, ένας προπονητής που δεν μπορεί να οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη, όποιους παίκτες κι αν χρησιμοποιήσει. Ενας προπονητής που δεν μπορεί να παρέμβει για να δώσει στην ομάδα την περιβόητη αυτοπεποίθηση, την οποία και ο ίδιος και οι παίκτες την επικαλούνται συνεχώς, λες και είναι κανένα μικρό μπαλάκι που το χάνουν και το βρίσκουν για να το ξαναχάσουν και να το ξαναβρούν. Ενας προπονητής που νιώθει μεγάλη πίεση και δεν μπορεί να τη νικήσει, όπως δεν μπορεί να νικήσει και την αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί στον τελικό του Κυπέλλου όσο βλέπει την ομάδα να σέρνεται στην κυριολεξία.
Προφανώς, δεν έπαψε ο Ρουμάνος να είναι καλός προπονητής, ούτε ξέχασε τα χαρίσματά του. Η εξήγηση είναι ότι οι παίκτες του άδειασαν πνευματικά και ψυχολογικά. Αδειασαν μετά τον αποκλεισμό από τη Μαρσέιγ, καθώς τελείωσαν το ευρωπαικό ταξίδι με ψηλά το κεφάλι και μετά την πρόκριση επί του Ολυμπιακού, καθώς έστειλαν τους εαυτούς τους στον τελικό της 21ης Μαίου. Αλλά η 21η Μαίου απείχε και απέχει αρκετά. Μέχρι τότε, είναι ευκαιρία για λίγη χαλάρωση και αυτοσυγκράτηση... Ετσι κι αλλιώς η υπόθεση “Τίτλος στο Πρωτάθλημα” ποτέ δεν τους είχε απασχολήσει σοβαρά, από τη στιγμή που στις 5 Δεκεμβρίου του 2021 είχαν απεμπολήσει οριστικά το δικαίωμά τους να τον διεκδικήσουν.
Βέβαια, κανείς δεν περίμενε ότι η ομάδα θα ήταν η χειρότερη των πλέι οφ. Ισως και να πίστευαν ότι κάποιοι βαθμοί θα έρχονταν απλά και μόνο με το βάρος της φανέλας. Πάλι καλά που οι “από κάτω” σφάζονται μεταξύ τους και χάνουν συνεχώς βαθμούς, οπότε χρειάζεται... σκληρή προσπάθεια για να χαθεί η δεύτερη θέση. Πράγμα, πάντως, που προσωπικά (και ντρέπομαι που το λέω) δεν το αποκλείω...
Δεν πείθομαι ότι οι απουσίες και η κούραση αποτελούν την αιτία της αγωνιστικής κρίσης. Η μέτρια εικόνα της ομάδας που δεν μπορεί να φτάσει σε μια νίκη και η θλιβερή εικόνα της ανύπαρκτης επιθετικά ομάδας που δέχεται εύκολα τρία γκολ από τα Γιάννινα (να είναι καλά τα χιλιοστά που συνέλαβε δύο φορές το var), οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην πνευματική προσέγγιση που κάνουν οι παίκτες στους αγώνες των πλέι οφ, εν αναμονή του τελικού του Κυπέλλου. Κανείς δεν θέλει να τα δώσει όλα μέχρι τότε για να μη ξεζουμιστεί, κανείς δεν θέλει να ρισκάρει κάποιον τραυματισμό.
ΥΓ. Ετσι κι αλλιώς, ο φετινός ΠΑΟΚ δεν είναι ένας μεγάλος αγωνιστικά ΠΑΟΚ. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που φτάνει στο σημείο να γίνει μικρός από τη στιγμή που τα πλέι οφ αντιμετωπίζονται σαν περιττή αγγαρεία. Από τους παίκτες σίγουρα. 100%. Ισως όμως και από τον προπονητή. Ισως...
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
