Καλός μου φίλος προσπαθούσε να με ηρεμήσει στη συζήτηση που ανοίξαμε για το νέο σκάνδαλο με τη σφαγή του ΠΑΣ στο Φάληρο, λέγοντας μου ότι αδικώ τον εαυτό μου και τις εμπειρίες μου, πιθανότατα και την δημοσιογραφική μου διαίσθηση, αντιδρώντας με αυτόν τον τρόπο σε κάτι που όχι απλά θα έπρεπε να το θεωρώ αναμενόμενο, αλλά φυσιολογικό και αυτονόητο.
Συγκεκριμένα μου καταλόγισε έλλειψη αυτοκυριαρχίας, από τη στιγμή που έχω ζήσει δεκαετίες ολόκληρες πανομοιότυπες αθλιότητες, να μεταλλάσσονται σε βάθος χρόνου σε ένα βαθύριζο και πανίσχυρο αθλητικό παρακράτος στον χώρο του ποδοσφαίρου. Κι αυτό, με τις ευλογίες όλων των κατά καιρούς Κυβερνήσεων.
Προσθέτοντας στα επιχειρήματα του και το εξής αφοπλιστικό: «Εδώ ο Τάκης Τσουκαλάς γα...σε, καθύβρισε, συκοφάντησε, βρώμισε την μισή Ελλάδα, αποκαλώντας Βούλγαρους, προδότες, ρουφιάνους τους βορειοελλαδίτες και δεν κουνήθηκε φύλλο. Δεν ενοχλήθηκε απολύτως κανείς. Και τώρα που ένας βορειοελλαδίτης διαιτητής, από αυτούς που ο Τσουκαλάς αποκαλούσε Βούλγαρους, προδότες και ρουφιάνους, κράτησε έναν αγώνα δύο λεπτά περισσότερο μέχρι να βάλει γκολ ο Ολυμπιακός, ξεσηκώσαμε τον κόσμο; Ανταριαστήκαμε όλοι για κάτι που το έχουμε ζήσει άπειρες φορές στο παρελθόν και που θα το ζήσουμε άλλες τόσες στο μέλλον; Νομίζω Δημήτρη ότι είναι καιρός να το εμπεδώσεις κι εσύ πλέον και να μην αμφισβητείς πως η ομάδα του δημοσίου ή της εύνοιας και των σκανδάλων όπως συνηθίζεις να την αποκαλείς, έχει το πάνω χέρι σε ότι ζει και κινείται σε αυτή την έρημη την χώρα. Είναι παντοδύναμη και την προστασία της απολαμβάνουν θρασίμια και τύποι όπως ο τρισάθλιος Τσουκαλάς, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Έτσι δυστυχώς καταντήσαμε».
Για να είμαι ειλικρινής κάπως μούδιασα και συμμαζεύτηκα και χαμήλωσα την φωνή μου. Σκέφτηκα προς στιγμή μήπως ήταν μάταιο και ανόητο από μέρους μου να συνεχίζω να βγαίνω μπροστά, να ορθώνω φωνή και να μην ανέχομαι κάποια πράγματα τα οποία είτε το θέλω είτε όχι, αποτελούν πλέον φυσιολογικές και αυτονόητες καταστάσεις στην Ελλάδα. Άλλωστε και τι έγινε που βγήκα πρώτος για να αντιμετωπίσω τον Τσουκαλά για τα όσα βρώμικα, διχαστικά και αντεθνικά εξέμεσε για τους βορειοελλαδίτες;
Γύρισα δίπλα μου και δεν είδα κανέναν άλλο να αντιδρά. Μια τόσο φοβερή πρόκληση δεν ενόχλησε παρά ελάχιστους εδώ πάνω που στάθηκαν στην ίδια γραμμή μαζί μου. Λίγοι ναι, ήταν αυτοί που πήραν το μικρόφωνο και την πένα τους κι έβαλαν στην θέση του τον αλητήριο. Οι υπόλοιποι; Δεν καταδέχθηκαν! Άλλοι ακολούθησαν την γνωστή τακτική τους με το να πιστεύουν ότι τους δίνει δημοσιογραφικό ανάστημα η αμφισβήτηση ότι υπάρχει κατεστημένο (!!!) και ότι επιπρόσθετα οι λίγες δυνατές φωνές που ακούγονται για αυτό αφορούν φαντασιώσεις!
Φαντασίωση λοιπόν ήταν η εξόντωση του ιστορικού Ηρακλή και φαντασίωση ότι τον έστειλε στα τάρταρα το γνωστό σύστημα που κυριαρχούσε και ακόμη κυριαρχεί. Φαντασίωση ήταν οι κλοπές των τίτλων της μεγάλης ομάδας του ΠΑΟΚ το 70΄, αλλά και οι πρόσφατες με τη ληστεία του νταμπλ και την άρνηση του Σαββίδη να κατεβάσει την ομάδα του σε έναν ημιτελικό, καταγγέλλοντας το στήσιμο που του είχαν κάνει.
Φαντασιώσεις επίσης ήταν οι κατά συρροή αδικίες σε βάρος της σπουδαίας ομάδας του Άρη στο παρελθόν, αλλά και οι σύγχρονες με τους Μανούχους και τους ομοίους τους. Σαν δεν ντρεπόμαστε. Δεκάδες χρόνια η ίδια ιστορία κι εδώ επάνω να εξακολουθούν να διακινούνται σενάρια απενοχοποίησης εγκληματιών σε βάρος της βόρειας Ελλάδας από το Αθηνοκεντρικό κατεστημένο.
Ο Βεροιώτης (!) Καραντώνης προχθές δεν έκανε τίποτε άλλο από αυτό που έκαναν στο παρελθόν δεκάδες άλλοι συνάδελφοι του. Προφύλαξε και διασφάλισε τον Ολυμπιακό από τυχόν περιπέτειες. Οι οποίες θα ακολουθούσαν, από τη στιγμή που το παιχνίδι θα είχε φυσιολογικό αποτέλεσμα και απώλεια βαθμών. Αυτή η απώλεια με τη σειρά της θα «υποχρέωνε» τον Λουτσέσκου να αλλάξει τακτική για το παιχνίδι με την ΑΕΚ, αποφεύγοντας το εκτεταμένο rotation. Και φυσιολογικά θα προχωρούσε σε συγκομιδή βαθμών που θα μείωνε την απόσταση με τον Ολυμπιακό. Μια απόσταση που επίσης λογικά θα μπορούσε να έχει σαν συνέπεια να μικρύνει ακόμη περισσότερο, από τη στιγμή που οι πρωτοπόροι ανέβαιναν στην Τούμπα για μια νέα δοκιμασία. Κάτι τέτοιο αποφεύχθηκε και ο Καραντώνης με παρτενέρ τον Κουτσιαύτη (4ος) «θυσιάστηκαν» και το απέτρεψαν.
Δεν ξέρουμε βέβαια εάν πριν εμφανιστεί στο Φάληρο ο βορειοελλαδίτης διαιτητής είχε φροντίσει να ξεπλυθεί από τα ξεράσματα που εξέμεσε και στο δικό του πρόσωπο ο θλιβερός ερυθρόλευκος ινστρούκτορας Τσουκαλάς.
Αυτά για σήμερα με την συμβουλή στους τελετάρχες του λιμανιού στις γιορτές τους να μην ξεχάσουν να αναφερθούν στις υπηρεσίες που τους έχουν προσφέρει οι καμικάζι της παράγκας και να τους θυμίσουν αν γίνεται χαράζοντας στο νέο τρόπαιο τους το όνομα τους.
Κάτι που οφείλουν ιστορικά να το κάνουν και σε πολλά άλλα τρόπαια που φιλοξενούν στις τροπαιοθήκες του λιμανιού. Θα ήταν δίκαιο σε πολλά από αυτά να υπάρχουν τα όνοματα Σπάθας, Κασναφέρης, Παπουτσέλης, Παπαπέτρου, Παπάς, Καλαθενός, Τριτσώνης, Γιάχος. Και σε περίοπτη θέση εκείνο που θυμίζει - επί εποχής «θείου» - τον Βάλνερ. Κλείνουμε το σημείωμα υπενθυμίζοντας και το αγαπημένο μότο των...ισόβιων πρωταθλητών: «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γα...θουν».
