Η δυσλειτουργική ομάδα της περασμένης εβδομάδας, δεν μετατράπηκε σε μια άρτια οργανωμένη (ποδοσφαιρική) μηχανή μέσα σε λίγες ημέρες. Ούτε οι «άχρηστοι» της περασμένης Κυριακής ξαφνικά ένιωσαν το άγγιγμα κάποιας νεράιδας και απέκτησαν πολλά κιλά ποδοσφαίρου.
Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή για το «διπλό» του Άρη στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού έπειτα από 13 χρόνια. Για το επίπεδο του Πρωταθλήματος, η σοβαρότητα και η τακτική πειθαρχία είναι στοιχεία τα οποία μπορούν να σε οδηγήσουν σε νίκες σαν κι αυτή. Αυτά είχε η ομάδα του Άκη Μάντζιου στο Ολυμπιακό Στάδιο. Γιατί είχε «κλειδωμένο» τον Παναθηναϊκό στη συντριπτική διάρκεια του αγώνα και η μοναδική πηγή κινδύνου ήταν το ξεκάθαρο πρόβλημα αντιμετώπισης των στημένων φάσεων. Ο Παναθηναϊκός απείλησε μόνο από εκτελέσεις κόρνερ.
Η αλήθεια είναι ότι ο Άρης θα μπορούσε και στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είχε τελειώσει το παιχνίδι πολύ νωρίτερα ούτως ώστε να μην παίζει με την πίεσή του στα τελευταία λεπτά. Στο πρώτο ημίχρονο έπρεπε να σημειώσει δεύτερο γκολ, ενώ στο δεύτερο ο Κριστιάν Γκάνεα επιβεβαίωσε ότι παίζει χωρίς αυτοπεποίθηση και αντί να «εκτελέσει» τον Διούδη, προσπάθησε να δώσει ένα αχρείαστο ρεσιτάλ ομαδικότητας.
Ο Άρης κέρδισε ένα παιχνίδι στην κακή μέρα του Μπρούνο Γκάμα, στην αντίστοιχη μέτρια του Φακούντο Μπερτόγλιο, αλλά με τον Χαβιέρ Ματίγια να υψώνει ανάστημα και να θυμίζει τον περσινό παίκτη. Με σωστή μεσοαμυντική λειτουργία και τον Ντάνιελ Μαντσίνι να σημειώνει το πρώτο γκολ του στο Πρωτάθλημα από ασίστ του κυρίου (… που σύμφωνα με τους «σοφούς») δεν ξέρει να πασάρει, τον Τζέγκο.
Είναι εξίσου προφανές ότι του ταιριάζουν περισσότερο παιχνίδια σαν το χθεσινό. Δηλαδή, με λιγότερη κατοχή μπάλας και τη δυνατότητα εύρεσης φάσεων στην κόντρα επίθεση. Για το ποδόσφαιρο που έχει αποδώσει μέχρι στιγμής, ο βαθμολογικός απολογισμός του Αρη είναι απλά υπέροχος. Αυτό που απαιτείται είναι διαχείριση συναισθημάτων. Οι αφορισμοί δεν έχουν θέση, ούτε οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού.
Υγ: Ο Τσαγκαράκης έκλεισε τα μάτια σε ξεκάθαρη αποβολή του Βέλεθ στο 50ο λεπτό και γενικώς είχε διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα στο δεύτερο ημίχρονο σε σχέση με το πρώτο.
