Ολη την αλήθεια για τα κριτήρια με τα οποία η ΕΠΟ κατέληξε στην πρόσληψη του Γκουστάβο Πογέτ για τον πάγκο της Εθνικής ομάδας, δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Ή αν μάθουμε κάτι θα είναι ένα αφήγημα για το «πόσο καλός γνώστης την ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας είναι ο Ουρουγουανός». Είναι κάτι κι αυτό. Το σίγουρο είναι ότι στην ΕΠΟ επέλεξαν τον Πογέτ με κριτήριο και τις οικονομικές του απαιτήσεις. Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο Ομοσπονδιακός προπονητής, όσο βαρύ βιογραφικό κι αν έχει σε επίπεδο συλλόγων, εύκολα μπορεί να αποτύχει σε επίπεδο Εθνικής ομάδας. Σε οποιαδήποτε Εθνική και τα παραδείγματα είναι πολλά.
Το αν ήταν μία καλή ή κακή επιλογή ο Πογέτ θα φανεί στο φινάλε της προσπάθειας που θα κάνει η Εθνική ομάδα. Ο Φαν’τ Σχιπ δεν ήταν κακός προπονητής και έδωσε αγωνιστικό βηματισμό στην Εθνική. Από τη στιγμή όμως που απέτυχε να είναι παρούσα στην τελική φάση μίας μεγάλης διοργάνωσης κρίθηκε ανεπαρκής. Αυτό είναι το κριτήριο για τους Ομοσπονδιακούς προπονητές. Ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας σημάδεψε την προπονητική του καριέρα με την παρουσία της Εθνικής στην τελική φάση δύο μεγάλων διοργανώσεων. Το πέτυχε και εκεί τελειώνει κάθε κουβέντα για την αξιολόγηση της δουλειάς που έκανε. Ο Ρεχάγκελ ανέλαβε την Εθνική μέσα σε κλίμα αμφισβήτησης λόγω της ηλικίας του. Τον θεωρούσαν παροπλισμένο, αλλά έκανε θαύματα. Λίγο αργότερα ο Σάντος έβαλε την σφραγίδα του και όλοι μιλούν για την Εθνική με τον Πορτογάλο στον πάγκο. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο. Ολα κρίνονται από το αποτέλεσμα.
Ο Πογετ λοιπόν έχει μπροστά του δύο στοιχήματα: Να κάνει εξαιρετική πορεία η Εθνική στο Nations League και να είναι παρούσα στην τελική φάση του Euro 2024. Ωστε η Εθνική να ανέβει στο ranking και πλέον, σε μελλοντικές κληρώσεις, να είναι το φαβορί στον όμιλο της και όχι να μπαίνει στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας.
Ο Ουρουγουανός θα διαχειριστεί ποδοσφαιριστές, πλην του μπαρουτοκαπνισμένου Τζαβέλα που έζησε μεγάλες στιγμές, που διψούν για διακρίσεις. Οπως τον Πέλκα, τον Μασούρα, τον Βλαχοδήμο, τον Μπουχαλάκη, τον Μπακασέτα, που έχουν ταλέντο, αλλά ζηλεύουν τα όσα έζησε η φουρνιά των διεθνών του 2004.
Αρα έχει καλή πρώτη ύλη. Απαιτείται λοιπόν, να δημιουργήσει συνθήκες ηρεμίας στα αποδυτήρια, να είναι δίκαιος στις επιλογές του και να πείσει τους διεθνείς να κάνουν το καλύτερο δυνατό για την Εθνική. Αυτό που κατάφερε σε μεγάλο βαθμό ο Φαν’τ Σιχπ, αλλά η Εθνική δεν έφτασε στον στόχο της γιατί ήταν σε διαδικασία… ωρίμανσης. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι διεθνείς έχουν περισσότερες εικόνες από τις μάχες μεταξύ Εθνικών ομάδων και περισσότερες εργατοώρες δουλειάς σε επίπεδο σημαντικών ποδοσφαιρικών κλαμπ.
Είναι έτοιμοι για να κάνουν την υπέρβαση. Αν Πογέτ καταφέρει να προσθέσει και την μαχητικότητα μέχρι το τελευταίο λεπτό ή τη διαχείριση του σκορ, στοιχεία που έλειπαν από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στις προηγούμενες προσπάθειες, εκτιμώ ότι η Εθνική θα φθάσει στον στόχο της. Τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα προκύπτει και από τον αγώνα με τη Ρουμανία. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που χρειάζεται βελτίωση: Η αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια. Στοιχείο το οποίο φάνηκε και στον πρώτο αγώνα με τον Ουρουγουανό στον πάγκο. Γιατί το 2/14 δεν είναι στατιστικό που ενθουσιάζει.
