Η εναπόθεση των ελπίδων της ΚΑΕ Αρης στην... πολυμετοχικότητα, δείχνει πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στην ομάδα μπάσκετ των “κίτρινων” Οταν, στην Ελλάδα, μία ομάδα απευθύνεται στον κόσμο της και τον καλεί να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια ανάπτυξης μέσω της αγοράς μετοχών, σημαίνει ότι δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι.
Κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν έχει μαντίλι να κλάψει. Κι αυτό δεν το λέω για τον Αρη, αλλά με αφορμή τον Αρη για κάθε σύλλογο στην Ελλάδα ο οποίος καταφεύγει σε τέτοιου είδους λύσεις.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχω καταθέσει την άποψη ότι η πολυμετοχικότητα δεν μπορεί να ευδοκιμήσει στη χώρα μας. Δεν μπορεί στην Ελλάδα να λειτουργήσει το μοντέλο των αθλητικών εταιρειών λαϊκής βάσης.
Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι στην κουλτούρα μας η συνεργασία, η συνεννόηση, οι συνθετικές διαδικασίες. Γι' αυτό και καμία από τις προσπάθειες που έγιναν τα τελευταία 15-20 χρόνια δεν πέτυχε. Ολες έπεσαν στο κενό.
Στη χώρα μας, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, λειτουργούν μόνο τα... αρχηγικά μοντέλα. Αυτά, δηλαδή, που εκκινούν από την ισχύ του ηγέτη. Είτε αυτός είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, είτε ο περιφερειάρχης, ο δήμαρχος, ή ο ιδιοκτήτης μιας ΠΑΕ, ΚΑΕ, ο πρόεδρος ενός ερασιτεχνικού σωματείου.
Επίσης, είναι διαχρονικά διαπιστωμένο ότι οι οπαδοί, που με μεγάλη ευκολία μπορεί να λένε ότι θα είναι αρωγοί -οικονομικά- στα δύσκολα για την ομάδα τους, όταν έρχεται η ώρα για να βάλουν το χέρι στην τσέπη την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια.
Στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις ύπαρξης ούτε για το μοντέλο της ένωσης των δυνάμεων δύο, τριών ή τεσσάρων επιχειρηματιών ώστε από κοινού να εξαγοράσουν μια ΠΑΕ ή μια ΚΑΕ και με πολύ μεγαλύτερη οικονομική ισχύ να αυξήσουν τις πιθανότητες να πετύχει τους στόχους της και θα δούμε να μαζεύονται 10 ή 15 ή 20.000 οπαδοί, που θα βάλουν από κάποιο ποσό ο καθένας στο πλαίσιο μιας πολυμετοχικότητας;
Το θεωρώ ανέφικτο. Και για τον Αρη αλλά και για οποιονδήποτε άλλον ελληνικό σύλλογο. Μακάρι να με διαψεύσει κάποια ελληνική ομάδα, η οποία θα μπορέσει να βάλει σε λειτουργία αυτό το μοντέλο, αλλά δεν το πιστεύω...
Επιμένω ότι οι ανώνυμες εταιρείες αθλητικού θεάματος στην Ελλάδα έχουν δύο δρόμους μόνο: ή του επενδυτή ή του διαχειριστή. Με τον επενδυτή μπορείς να έχεις όραμα και να κάνεις όνειρα, με τον διαχειριστή, αν έχει πλάνο και οι οπαδοί υπομονή, ίσως, κάποια στιγμή δοθεί η δυνατότητα να ξεφύγεις από ένα συγκεκριμένο ταβάνι...
