Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει βίβλος της επιτυχίας, ούτε ιδρύθηκε ακόμη φροντιστήριο αθλητικών παραγόντων.
Μ’ αυτά τα δεδομένα η πορεία της Εθνικής ομάδας στο Π.Κ. της Βραζιλίας που αυτή τη φορά είχε θετικό πρόσημο θα μπορούσε μ’ ένα ανάποδο παιχνίδι της πόρνης-μπάλας να ήταν πολύ διαφορετικό. Εκτιμώ ότι ούτε η Ισπανία, ούτε η Πορτογαλία, πολύ δεν περισσότερο η Αγγλία έγιναν χώρες φτωχότερες ποδοσφαιρικά μετά τον αποκλεισμό της αντιπροσωπευτικής τους ομάδας. Σε επίπεδο συλλόγων θα συνεχίσουν να κυριαρχούν σ’ όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Απλώς τσαλακώθηκε το γόητρο τους και θα πρέπει να απολογούνται παράγοντες, προπονητές και ποδοσφαιριστές στο εγχώριο πόπολο το οποίο είχε την απαίτηση, προκειμένου να τονωθεί το εθνικό του γόητρο, την κατάκτηση του τροπαίου.
Η εθνική μας ομάδα σαφώς και πέτυχε κάτι το πολύ σημαντικό τη Βραζιλία. Προκρίθηκε στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου και βρέθηκε μία ανάσα από τις οκτώ κορυφαίες ομάδες του πλανήτη. Από τη στιγμή που το πέτυχε για πρώτη φορά σαφώς και πιστοποιεί ένα βήμα προόδου. Θα το επισημάνω όμως ότι δεν αποτελεί αυτή η επιτυχία το αποτύπωμα της προόδου του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μπορεί η πορεία της εθνικής να μας ανέβασε την αδρεναλίνη και να μας φούσκωσε από υπερηφάνεια, αλλά είναι μονότονο να περιμένουμε τις μεγάλες διοργανώσεις για να ζούμε αυτά τα συναισθήματα. Λογικά το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δύσκολα θα ξαναγυρίσει στις εποχές όπου έπαιζε το ρόλο του σάκου του μποξ.
Με αφετηρία την οργανωτική και προπονητική σοβαρότητα του Ρεχάγκελ και την επιτυχία της Πορτογαλίας, τα πράγματα σε επίπεδο εθνικής έγιναν πολύ καλύτερα. Η Ε.Π.Ο. οργανώθηκε σε θέματα marketing, οι διεθνείς μετεγγράφηκαν σε ομάδες της κεντρικής Ευρώπης, απέκτησαν αυτοπεποίθηση και βελτίωσαν την ποδοσφαιρική τους κουλτούρα. Τα «charter της χαράς» στις μετακινήσεις της εθνικής αποτελούν πλέον παρελθόν και γενικά όλα τα θέματα αντιμετωπίζονται περισσότερο επαγγελματικά. Αυτά τα μικρά ή μεγάλα κομμάτια είναι που συνθέτουν την αξιόπιστη εικόνα της εθνικής τα τελευταία δέκα χρόνια κι αυτά δεν έχουν να κάνουν με τον πληθυσμό της χώρας, αλλά με την αθλητική της κουλτούρα. Σ’ αυτό υστερούσε περισσότερο τις προηγούμενες δεκαετίες η εθνική και σ’ αυτό το κομμάτι έγιναν σημαντικά βήματα προόδου. Δεν είναι όμως αυτό αρκετό. Με δεδομένο ότι το δύσκολο είναι να κρατηθείς ψηλά θα πρέπει το εγχώριο ποδόσφαιρο να επενδύσει στην επιστημονική υποστήριξη της ανάπτυξης του. Γιατί η μεταμόσχευση μυαλού στους παράγοντες φαντάζει μάταιος κόπος.