Το είχα γράψει με την έναρξη του Μουντιάλ: “Δεν περιμένω σώνει και καλά να το σηκώσει ο Μέσι για να θεωρήσω ότι αυτός είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών. Προ πολλού τον έχω ανακηρύξει στη δική μου συνείδηση και δεν δίνω σημασία ούτε στους τίτλους που κατέκτησε, ούτε στα ρεκόρ που κατέγραψε. Μου αρκεί η ποδοσφαιρική μαγεία που μου πρόσφερε. Το θέλω πολύ, όμως, για να στερέψουν από επιχειρήματα οι κολλημένοι αρνητές του, που πιπιλίζουν τη γνωστή καραμέλα: Ναι, αλλά δεν έχει πάρει Μουντιάλ...”
Τώρα που το σήκωσε, είμαι χαρούμενος. Γιατί μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Γιατί αυτός ο κοντοπίθαρος μάγος της μπάλας το άξιζε και ανταμείφθηκε. Και γιατί οι αρνητές του βούλιαξαν σε βαθιά δυστυχία. Περίλυποι, αναζητούν απεγνωσμένα άλλα διαστροφικά “μα” και “μου”. Μένει μόνο να ακούσουμε... “Ναι, αλλά δεν πήρε Εuro”!
“Η ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη”, έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. “Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος”, είπε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν. Συνεπώς, εναντίον της βλακείας ακόμα και οι Θεοί αγωνίζονται μάταια. Κι αυτό σημαίνει ότι όσα ποδοσφαιρικώς θεϊκά κι αν κάνει ακόμα ο Μέσι, ούτε αυτός πρόκειται να τη νικήσει.
Περιττή και αδιέξοδη η ανταλλαγή επιχειρημάτων. Στο κάτω-κάτω, προσωπικά είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι δεν γίνεται να συγκρίνεις ποδοσφαιριστές διαφορετικών εποχών. Κάθε εποχή, κάθε πενταετία-δεκαετία, έχει τον δικό της βασιλιά. Ηταν ο Πούσκας, μετά ο Πελέ, ο Μπεστ, ο Κρόιφ, ο Πλατινί, ο Ζίκο, ο Ματέους, ο Μαραντόνα, ο Ροναλντίνιο, ο Ζιντάν, ο Μέσι. Ολοι οι all around κορυφαίοι μεσοεπιθετικοί, οι πρώτοι των πρώτων, οι πνεύμονες των ομάδων τους, αλλά ο καθένας στη δική του εποχή. Το ίδιο και οι κορυφαίοι σκόρερ. Από τον Κότσις και τον Φοντέν, από τον Μίλερ και τον Ρομάριο, από τον Φαν Μπάστεν και τον (“Φαινόμενο”) Ρονάλντο, μέχρι τον Ιμπραήμοβιτς, τον Λεβαντόφσκι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Το ίδιο οι τερματοφύλακες. Από τον Γιασίν και τον Μπανκς, από τον Τζοφ και τον Καν, από τον Φαν Ντερ Σαρ και τον Μπουφόν, μέχρι τον Κασίγιας, τον Τσεχ και τον Νοϊερ. Το ίδιο οι αμυντικοί, οι άλλοι μέσοι, όλοι. Ο καθένας στον ρόλο του και την εποχή του.
Λέω, όμως, ότι ο Μέσι είναι ο κορυφαίος όλων ακριβώς επειδή διέπρεψε τα τελευταία χρόνια, στη σύγχρονη εποχή. Αυτήν, που, εξ αντικειμένου, είναι η πιο δύσκολη απ' όλες. Γιατί κάθε χρόνο που περνάει, το ποδόσφαιρο, όπως και όλα τα αθλήματα, ομαδικά και ατομικά, αναβαθμίζεται. Γίνεται πιο απαιτητικό και πιο ανταγωνιστικό, γιατί αυξάνονται συνεχώς οι ανθρώπινες φυσικές δυνάμεις, οι ανθρώπινες δυνατότητες γενικώς. Αλλά και γιατί όλο και πιο πολύ εξελίσσονται οι μέθοδοι με τις οποίες μια ομάδα επιχειρεί να “σκοτώσει” τα ατού του αντιπάλου. Ο Πούσκας, ή αλλιώς “Ο καλπάζων συνταγματάρχης”, έκανε παρέλαση απέναντι σε αμυντικούς, που απλώς τον παρακολουθούσαν. Ο Μέσι, ο Ρονάλντο, ο Λεβαντόφκσι, ο Εμπαπέ, ο Χάλαντ, παλεύουν με όλο τους το είναι απέναντι σε δυο και σε τρεις πανίσχυρους σωματικά αντιπάλους, που συστηματικά πέφτουν πάνω τους για να τους “κατασπαράξουν”.
Σκεφθείτε το αλλιώς: Ποιος είναι ο καλύτερος άλτης του επί κοντώ όλων των εποχών; Ο θρυλικός Ουκρανός Σεργκέι Μπούμπκα, που έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ... 35 φορές και το έφτασε στο 6.14, ή ο Αμερικανοσουηδός Αρμαντ Ντουπλάντις, που άρπαξε το ρεκόρ από τον Μπούμπκα με 6.15, το έκανε 6.20 και το κατέρριψε πάλι φέτος τον Ιούλιο με 6.21 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα; Ο Ντουπλάντις φυσικά. Εξ ορισμού.
Ποιος είναι ο κορυφαίος τενίστας; Ο άλλος θρύλος, ο Μπγιον Μποργκ ή ο Τζόκοβιτς; Ο Λεντλ ή ο Φέντερερ; Ο Μακενρό ή ο Ναδάλ; Προφανώς κάποιος από τους τρεις σύγχρονους υπεραθλητές, που έχουν και τρομερό συναγωνισμό μεταξύ τους, σε μια εποχή που καθόλου δεν μοιάζει με την εποχή της κυριαρχίας του Μποργκ.
Μέσι, λοιπόν, νομοτελειακά. Το λέει η απλή λογική. Για τον βαθμό δυσκολίας της εποχής στην οποία μεσουρανεί. Για τους τίτλους που κατέκτησε. Για τα αμέτρητα ρεκόρ που κατέχει σε γκολ, σε ασίστ, σε συμμετοχές, σε, σε, σε. Αλλά και, το κυριότερο για εμένα, για τις αξεπέραστες στιγμές ποδοσφαιρικής πανδαισίας που μας χάρισε με τη δεξιοτεχνία του και τη μοναδική σχέση που έχει από πιτσιρίκος με το τόπι.
Ο Μέσι είναι η χαρά του ποδοσφαίρου και του ποδοσφαιρόφιλου. Είναι το χάρμα ιδέσθαι. Γι' αυτό λυπάμαι τους δυστυχείς αρνητές του. Γιατί δεν ξέρουν να χαρούν το ποδόσφαιρο. Γιατί δεν μπορούν να ρουφήξουν τη μαγεία του και την ουσία του...
ΥΓ 1. Μετά από τον Νumber One, εκείνος που όποτε τον έβλεπα χαμογελούσα και διασκέδαζα, ήταν ο Ροναλντίνιο. Τι άλλο θέλεις όταν βλέπεις ποδόσφαιρο; Να κατακτήσει καμιά κατοσταριά τίτλους ένας παίκτης για να τον γουστάρεις και να ευχαριστιέσαι το θέαμα που σου παρουσιάζει;
ΥΓ 2. Στη μετά Μέσι, μετά Κριστιάνο, μετά Μόντριτς, μετά Λεβαντόφσκι, μετά Μπενζεμά, κλπ κλπ εποχή, οι παίκτες που μας έχουν πάρει ήδη τα μυαλά και, λογικά, θα μας τρελάνουν στο μέλλον, είναι ο Εμπαπέ και ο Χάλαντ. Να κάθομαι να μετράω τους τίτλους τους; Οχι δα. Προτιμώ να απολαμβάνω αυτά τα δύο θαύματα της φύσης και η ιστορία θα γράψει στο τέλος της δικής τους καριέρας ποιος ήταν ο καλύτερος. Αν, βέβαια, στο μεταξύ δεν βρεθούν κάποιος ή κάποιοι που θα μας αποτρελάνουν. Γιατί, είπαμε: Και ο άνθρωπος εξελίσσεται και το ποδόσφαιρο αλλάζει...
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
