Για δεύτερο πατέρα του Κωνσταντέλια “κόβω” πιο πολύ τον Τάισον παρά τον Λουτσέσκου. Οτι σαν χαρακτήρες ταιριάζουν περισσότερο οι δύο παίκτες, ούτε συζήτηση. Υστερα, ο Βραζιλιάνος δεν κρύβει την αγάπη του για τον πιτσιρικά. Την εκφράζει όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και στα social media. Αντίθετα, ο Ρουμάνος κόουτς είναι φειδωλός στις αβροφροσύνες μαζί του και σπάνια εκδηλώνει δημόσια τα συναισθήματά του. Με το τσιγκέλι τού βγάζεις μια καλή κουβέντα για τον “Ντέλια”.
Φανερά ενοχλημένος, φροντίζει πάντα να βάζει φρένο σε όποιον δημοσιογράφο... τολμήσει να του κάνει ερώτηση για τον Κωνσταντέλια. Και η απάντηση είναι πάντα στο “ναι μεν, αλλά”, ή στο “χρειάζεται χρόνο”, ή στο “πρέπει να δουλέψει”. Λες και όλα αυτά δεν ισχύουν ακόμη και για τους πιο έμπειρους. Αλλά, τι λέω για τους δημοσιογράφους; Και στον ίδιο το ίδιο δεν κάνει;. Αυτό που έγινε στα Γιάννινα δεν έμοιαζε με απλό φρενάρισμα. Ηταν τράβηγμα χειρόφρενου: “Κοίταξε, MVP του αγώνα ήταν ο Νάσμπεργκ”, του είπε στο αυτί. Δηλαδή, “μικρέ, κάτσε καλά , θα σου πω εγώ πότε μεγάλωσες. Μέχρι τότε, με μέτρο θα χαίρεσαι, με μέτρο θα χαμογελάς, με μέτρο θα πανηγυρίζεις, με μέτρο θα αξιλογείς μέσα σου τον εαυτό σου”...
Κι όλα αυτά, ενώ ο Τάισον... ξεσάλωνε με τον “Ντέλια”, κατενθουσιασμένος με τα δύο γκολ που πέτυχε. “Μy boy” τον αποκαλεί, όπως βλέπετε σε μία από τις πολλές... αγαπησιάρικες αναρτήσεις του. Είναι ο πρώτος που θα τρέξει να τον πάρει αγκαλιά όταν σκοράρει, είναι ο τελευταίος που θα χορτάσει να τον απωθεώνει στα αποδυτήρια μετά το ματς και όλες τις άλλες μέρες, μέχρι το επόμενο ματς, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αγάπη χωρίς όρια. Και χωρίς μέτρο...
Βρίσκω υπερβολική τη σπουδή του Λουτσέσκου στο να μην πάρουν αέρα τα μυαλά του Κωνσταντέλια, αλλά την καταλαβαίνω. Καλά κάνει και έτσι πρέπει, γιατί ένα παιδί είναι εύκολο να πνιγεί στη μεγαλομανία και τον ναρκισισμό. Αρκεί, όμως, να μη “σκοτώνει” τον ενθουσιασμό του και τον μποέμικο ποδοσφαιρικό χαρακτήρα του, αυτόν για τον οποίο όλη η Ελλάδα τον θαυμάζει. Είναι πολύ λεπτή η ισορροπία. Από τη μια πρέπει να “σεταριστεί” ένα πηγαίο, ασυγκράτητο ταλέντο και από την άλλη πρέπει να εκδηλώνεται αυτό το ταλέντο προς όφελος της ομάδας. Ναι, χρειάζεται μεγάλη μαεστρία και μακάρι να τα καταφέρει σ' αυτό το εγχείρημα ο Ρουμάνος.
Ομως, πολλά έχει να δώσει στον “Ντέλια” και ο Τάισον. Με το δικό του στιλ, με τον δικό του τρόπο, με τη δική του βραζιλιάνικη τρέλα. Αν ο Λουτσέσκου κρατάει σταθερά το μαστίγιο, ο Τάισον φροντίζει να μη λείπει ποτέ το καρότο. Χρήσιμη η κατσάδα, πολύτιμη όμως και η επιβράβευση. Μόνο με κατσάδα κανείς δεν πρόκοψε. Μόνο με επιβράβευση, πολλοί. Εχει να κάνει με το πνευματικό υπόβαθρο του καθενός και με τη νοοτροπία του. Κι αν ο “Ντέλιας” χρειάζεται εκτός από καρότο και μαστίγιο, κανείς άλλος δεν το ξέρει, πέρα από αυτούς που βρίσκονται κάθε μέρα μαζί του. Τους δικούς του ανθρώπους και τους ανθρώπους της ομάδας. Κυρίως, τον προπονητή και τους συμπαίκτες.
Κρατώ, πάντως, αυτό που είπε ο Κωνσταντέλιας, on camera, μετά το ματς με τον ΠΑΣ: “Απολαμβάνω να παίζω με τον Τάισον και μαθαίνω πολλά από αυτόν”. Παρόμοια δήλωση για τον Λουτσέσκου δεν έχει κάνει ακόμη. Είπε μόνο το περίφημο “η σχέση μας περνάει από κρίσεις, αλλά την ξαναφτιάχνουμε”. Ας προσπαθήσει κανείς να “δει” πίσω από τις λέξεις και ας κάνει τη δική του “μετάφραση”...
ΥΓ. Η τακτική του Λουτσέσκου με τον Κωνσταντέλια μού θυμίζει την τακτική του Σάντος με τον Αθανασιάδη. Θύμωνε ο Πορτογάλος όταν αποθεώναμε τον 19χρονο Κλάους που έπαιζε 10-15 λεπτά και ξελάσπωνε τον ΠΑΟΚ με γκολάρες. Ηθελε να κρατάει σφιχτά τα γκέμια και καλά έκανε κι αυτός, μόνο που ο Αθανασιάδης δεν έγινε ένας από τους κορυφαίους σκόρερ του ΠΑΟΚ όλων των εποχών (με 104 γκολ σε 208 ματς) χάρη στην καθοδήγηση του Σάντος. Οταν ο Σάντος έφυγε, το καλοκαίρι του 2010, ήταν μόλις 21,5 ετών. Κι ύστερα, μέσα σε επτά χρόνια, πέρασαν από τον ΠΑΟΚ ένας σωρός προπονητές: Μπερέτα, Δερμιτζάκης, Χάβος, Μπόλονι, Δώνης, Γ.Χ. Γεωργιάδης, Στέφενς, Αναστασιάδης, Τούντορ, Ιβιτς. Με κανέναν δεν πέρασε πολύ καιρό, κανείς δεν πρόλαβε να τον γαλουχήσει...
