Το ενδεχόμενο απουσίας από ευρωπαϊκή διοργάνωση είναι το μικρότερο δυνατό πλήγμα που μπορεί να δεχθεί το προφίλ του μπασκετικού Άρη. Αυτό τσαλακώνεται από την οικονομική αφερεγγυότητα της ομάδας σε συνδυασμό με το κακό όνομα που διατηρεί στην αγορά σε σημείο να δυσκολεύεται να πείσει για τις προθέσεις της.
Το κεφάλαιο «Ευρώπη» δεν έχει κλείσει ολοκληρωτικά για τον Άρη, είναι πασιφανές όμως ότι οι πιθανότητες συμμετοχής μειώθηκαν στο ελάχιστο, καθώς ως προοπτική υπάρχει μόνο το FIBA Europe Cup. Είναι αλήθεια ότι στις τελευταίες ημέρες ο Άρης υπέβαλε τον εαυτό του σε μια μορφή ακτινογραφίας, μέσα από επισημοποίηση πρόθεσης συμμετοχής που έστειλε σε Eurocup και BCL. Οι αρνητικές απαντήσεις (του) έδειξαν ξεκάθαρα το επίπεδό του καθώς επίσης και ότι, καλά τα αφηγήματα περί ιστορικότητας και εμπορικότητας (… τα οποία δεν αμφισβητεί κανείς), αλλά οι επικεφαλής των διοργανώσεων αποφασίζουν βάσει της τωρινής κατάστασης των ομάδων.
Αυτή τη στιγμή ο Άρης είναι μια ομάδα η οποία α) στην τελευταία τριετία παλεύει με αποκλειστικό στόχο την εξασφάλιση της αγωνιστικής επιβίωσής της, β) την βαραίνουν χρέη 4εκ. ευρώ και δεν έχει διασφαλίσει σταθερή χρηματοδότηση, γ) δεν μπορεί να επιστρέψει στη συνηθισμένη καθημερινότητά της γιατί δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις απλούστερες υποχρεώσεις αυτής, δ) παραμένει στον αέρα σε ιδιοκτησιακό επίπεδο καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία μεταβίβασης των μετοχών για λόγους που γνωρίζουν μόνο οι άμεσα εμπλεκόμενοι.
Το συμπέρασμα ότι (το ενδεχόμενο) απουσίας από ευρωπαϊκή διοργάνωση στοιχειοθετεί το μικρότερο δυνατό κακό, μάλλον είναι ευνόητο. Ο Σάββας Καμπερίδης ήθελε όσο τίποτε άλλο την παρουσία είτε στο Eurocup είτε στο BCL με το επιχείρημα της δημιουργία συνθηκών για συμφωνίες με ποιοτικούς παίκτες, ωστόσο, τόσο για οικονομικούς όσο και για αγωνιστικούς λόγους το ρίσκο ήταν μεγάλο. Ειδικά στο σενάριο συμμετοχής στο Eurocup όπου οι απαιτήσεις των διοργανωτών είναι υψηλές και το κόστος συμμετοχής ξεπερνά τα 120.000 ευρώ. Για την ακρίβεια, αυτό διαμορφώνεται αναλόγως των αντιπάλων στη φάση των ομίλων. Υπάρχει επίσης και το κακό παράδειγμα της περιόδου 2018-19 όπου ο Άρης μπήκε στην προκριματική φάση του BCL, απέτυχε και κουβάλησε αυτό τον… σταυρό μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος και μέσα από την αγωνιώδη προσπάθεια εξασφάλισης της παραμονής.
Καταλήγοντας, το ζητούμενο για το Άρη είναι να πατήσει στα πόδια του και ταυτοχρόνως να δημιουργήσει συνθήκες οικονομικής και αγωνιστικής αξιοπιστίας. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν παίξει για δεύτερη διαδοχική χρονιά σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Σαφέστατα αποτελεί πλήγμα, αλλά μπροστά στα όσα βιώνει εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια γρατζουνιά. Βασική αποστολή των ανθρώπων που θα αναλάβουν να τρέξουν την ομάδα θα πρέπει να είναι η μετάλλαξη μιας προβληματικής εταιρίας σε ελκυστική. Αυτή τη στιγμή δεν είναι. Αποδείχθηκε στην επαφή με την οικογένεια Μπούμπουρα. Στη μία πλευρά της ζυγαριάς τοποθετήθηκαν τα χρέη των 4εκ. ευρώ εκ των οποίων μάλιστα το 35-40 τοις εκατό είναι άμεσα απαιτητό και από την άλλη δεν υπήρξε αντίβαρο. Γιατί πλην της αφοσίωσης του κόσμου και του σταθερού εσόδου από τα εισιτήρια διαρκείας και τα μεμονωμένα εισιτήρια, δεν υπάρχει άλλο στοιχείο για να πειστεί ένας αξιόπιστος επιχειρηματίας να ασχοληθεί με τον μπασκετικό Άρη.
