Ξεχωριστή συγκίνηση προκαλεί το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης προς τον λαό της Ουκρανίας, από τους φιλάθλους όλης της Ευρώπης.
Είναι απίστευτα τα αντανακλαστικά τους και η απόδειξη ότι η κουλτούρα του υγειούς αθλητικού κινήματος δεν περιορίζεται σε όσα γίνονται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
Οι φίλαθλοι στις κερκίδες όλων των ευρωπαϊκών γηπέδων έμοιαζαν με μία τεράστια αγκαλιά για τους δοκιμαζόμενους Ουκρανούς και για τους συμπατριώτες τους αθλητές που αγωνίζονται σε ομάδες της Ευρώπης.
Ενα πανό μ’ ένα σύνθημα συμπαράστασης ή ένα χειροκρότημα ήταν η καλύτερη παρηγοριά για όλους εκείνους που ο ομφάλιος λώρος τούς συνδέει με την Ουκρανία.
Η ευγνωμοσύνη του Τσιγκρίνσκι, παίκτη του Ιωνικού, προς τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ που τον χειροκρότησαν όταν σήκωσε τη σημαία της Ουκρανίας μετά το γκολ του Ιωνικού, ήταν ένα ισχυρό μήνυμα προς όλους εκείνους που έχουν παρεξηγήσει την παρουσία τους στις κερκίδες. Τον οπαδό που πιστεύει ότι η ιδιότητα του τον νομιμοποιεί ώστε να προχωρεί σε ακρότητες, ακόμη και σε φόνο.
Οσοι με οποιονδήποτε τρόπο έδειξαν από τις εξέδρες των γηπέδων την αλληλεγγύη τους στην δοκιμαζόμενη Ουκρανία είναι φίλαθλοι. Αυτοί που αρέσκονται να πηγαίνουν στο γήπεδο για να στηρίξουν την ομάδα τους, να κάνουν καζούρα με φιλάθλους αντίπαλων ομάδων μετά από ένα ντέρμπι και να είναι δίπλα στην ομάδα τους στα καλά και στα άσχημα. Αλλά μέχρι εκεί. Είναι όλοι εκείνοι που γνωρίζουν πολύ καλά πως το πραγματικό παιχνίδι γίνεται από τους αθλητές μέσα στα γήπεδα, και εκεί δεν έχει καμία απολύτως δικαιοδοσία. Ξέρει να σέβεται τον αντίπαλο.
Αντιθέτως ο οπαδός, νιώθει προσβεβλημένος ακόμη και με τον χαρακτηρισμό «φίλαθλος», καθώς θεωρεί πως του μειώνει το μέγεθος της αγάπης του για την ομάδα. Ο οπαδός υποτιμά την ποιότητα και την πορεία των υπόλοιπων ομάδων και αντιμετωπίζει με αλαζονεία ό,τι δε φέρει τα διακριτικά της δικής του ομάδας. Αυτός που θα πάει στο γήπεδο, για να βγάλει ό,τι απωθημένο κρύβει μέσα του. Θα είναι πάντοτε έτοιμος για ξύλο, εντός ή εκτός γηπέδου και φυσικά, δε θα διστάσει να φερθεί βίαια σε οποιονδήποτε τον αμφισβητήσει.
Οι εξέδρες των γηπέδων για πολλούς αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας. Πάθος, ένταση, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, αλλά και βία και μίση εναλλάσονται με φόντο ένα παιχνίδι που αναγνωρίζεται πλέον ως ένα κοινωνικό φαινόμενο. Συχνά η πληγή του χουλιγκανισμού, επιμολύνεται και με το μικρόβιο του φασισμού και του ρατσισμού. Ο ναζισμός τρυπώνει στις κοινωνίες και συνεπαγωγικά και στις εξέδρες. Οι εξέδρες αποτελούν την αντανάκλαση της κοινωνίας. «Ο εθνικισμός γεννιέται στην κοινωνία και όχι στις εξέδρες, αλλά ο χώρος του ποδοσφαίρου δίνει δυνητικά τη δυνατότητα σε κάποιον να εκφράσει ευκολότερα τη ρατσιστική του ιδεολογία», έχει δηλώσει o καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιάννης Ζαϊμάκης, που πραγματοποίησε μια έρευνα για την πολιτικοποίηση της εξέδρας.
Κανείς δεν μπορεί να κάνει έλεγχο πολιτικών πεποιθήσεων των οπαδών που πηγαίνουν στα γήπεδα. Οι συνοπαδοί είναι αυτοί οι οποίοι θα πρέπει να αντιδράσουν σε ακραία φαινόμενα.
Το χειρότερο είναι ότι η πολιτεία δεν έχει πάρει χαμπάρι το τι γίνεται στα γήπεδα και στις εξέδρες. Φτιάχνουν νόμους χωρίς να ξέρουν καν τι είναι το γήπεδο. Δεν έχουν σχέση με το γήπεδο. Επιμένουν να τα φορτώνουν όλα στους χούλιγκανς αντί να εξετάσουν τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Δεν βλέπουν το δάσος και ψάχνουν το δένδρο.
Σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Ζαϊμάκη, όπως συμβαίνει στο σύνολο της κοινωνίας, έτσι και στον οπαδικό χώρο υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης στους βασικούς θεσμούς, ωστόσο σε αυτό το χώρο τα ποσοστά είναι πάρα πολύ υψηλά. Το 80% με 85% δηλώνει πως δεν έχει καμία εμπιστοσύνη ή έχει ελάχιστη εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως οι οργανωμένοι οπαδοί αξιολογούν με πολύ χαμηλό βαθμό την εργασία και την καριέρα (κάτω από το πέντε σε δεκαβάθμια κλίμακα).
Το ζήτημα είναι σε ποιους επενδύουν οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ κι αν είναι έτοιμοι για ρήξεις. Οταν το αποφασίσουν πάντως θα αλλάξει και η ανθρωπογεωγραφία στις κερκίδες.
