H απόφαση εκδόθηκε απο δικαστήριο της Ιταλίας και αφορά νοσηλευτές σε δυο δομές νοσηλείας και περίθαλψης (νοσηλευτικό ίδρυμα) ασθενών ηλικιωμένων και όχι φροντίδας ηλικιωμένων, δηλαδή γηροκομεία στην περιοχή της πόλης του BELLUNO στο Νομό Veneto, που αρνήθηκαν να εμβολιαστούν.
Το δικαστήριο προέταξε την προστασία των ίδιων των εργαζόμενων από τυχόν μόλυνση και την υποχρέωση του εργοδότη να προστατεύει την υγεία των εργαζομένων, βασιζόμενο σε σχετικά άρθρα του Ιταλικού Κώδικα όπου βρίσκουν απόκριση και στην ελληνική νομοθεσία.
Οι εργαζόμενοι εξαναγκάστηκαν με μονομερή απόφαση του εργοδότη τους να βγουν σε αμειβόμενη άδεια και προσέφυγαν με τη διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων, στο αρμόδιο δικαστήριο, ζητώντας να επανέλθουν στη δουλειά τους , γιατί – ισχυρίζονται – πως το επόμενο εργοδοτικό μέτρο, θα ήταν η αναστολή της σύμβασης εργασίας τους χωρίς αποδοχές και τελικά την απόλυσή τους.
Το σκεπτικό
Το δικαστήριο, απέρριψε την αίτηση αλλά διατυπώνει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σκεπτικό.
Σύμφωνα με αυτό:
-Η δικαστής, στάθμισε την ανάγκη να προστατευτούν οι εν λόγω εργαζόμενοι από τον κίνδυνο να νοσήσουν από Covid 19 λόγω της επαφής τους με τους νοσηλευόμενους και τους επισκέπτες – συνοδούς τους στις δομές. Δηλαδή την υγεία των ιδίων και όχι των άλλων ανθρώπων ή των νοσηλευομένων
-Το σκεπτικό δηλαδή για πρώτη φορά μεταθέτει τη συζήτηση από την προστασία των εμβολιαζόμενων ασθενών -που εντοπιζόταν μέχρι τώρα-, στην προστασία των ανεμβολίαστων εργαζομένων.
-Η δικαστής θεωρεί ως πρώτιστη την υποχρέωση του εργοδότη έναντι των εργαζομένων, ώστε να μην επιτρέψει την παραμονή τους στο χώρο εργασίας με βάση το άρθρο 2087 του Ιταλικού Αστικού Κώδικα, το οποίο επιβάλλει στον εργοδότη να υιοθετήσει όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων του(των μη εμβολιασμένων εν προκειμένω). Αυτή η υποχρέωση προβλέπεται και από τον Ελληνικό Αστικό Κώδικα, να τηρεί δηλαδή ο εργοδότης μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας
Τα συμπεράσματα
Ο εργατολόγος, διπλωματούχος της σχολής εργατικού Δικαίου Παν/μιου Τεργέστης, Γιαννης Καρούζος, συνοψίζοντας τα συμπεράσματα της απόφασης αναφέρει :
"1) Ο εργοδότης, εκπληρώνοντας την υποχρέωση πρόνοιας έναντι των εργαζομένων, δεν επέτρεψε την παραμονή στο χώρο εργασίας μη εμβολιασθέντων εργαζομένων. Κατά την κρίση του δικαστηρίου, το δικαίωμα αυτό του εργοδότη εμπίπτει στην υποχρέωση που προβλέπεται και από τον Ελληνικό Αστικό Κώδικα, να τηρεί αυτός μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας.
2) Το δικαστήριο θεώρησε ότι στα μέτρα αυτά, εντάσσεται και το εμβόλιο, που έχει ως αποτέλεσμα εν τέλει όχι τη μη μετάδοση της ασθένειας covid 19 σε τρίτους, αλλά την αποφυγή νόσησης του ίδιου του εμβολιασθέντα.
3) Το δικαστήριο, απορρίπτοντας μεν – προφανώς λόγω έλλειψης προσκομιδής στοιχείων και αποδείξεων εκ μέρους των εργαζομένων- το αίτημα των προσφευγόντων, πιθανολογώντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση αναστολής της σύμβασης εργασίας άνευ αποδοχών ή ενδεχομένως της απόλυσής τους επειδή δεν εμβολιάστηκαν, έκρινε έμμεσα ότι τα μέτρα αυτά δε θα μπορούσαν να υιοθετηθούν από τον εργοδότη, έναντι του μέτρου της υποχρεωτικής χορήγησης ημερών αμειβόμενης άδειας αναψυχής, που ο τελευταίος εν τέλει επέλεξε”.
Διαβάστε μεταφρασμένη την απόφαση του Ιταλικού Δικαστηρίου:
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΠΕΛΛΟΥΝΟ
ΑΠΟΦΑΣΗ
Ν. 12/2021
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ
Χωρίς τη φυσική παρουσία των διαδίκων (λόγω συνθηκών covid 19).
Έχοντας υπόψη:
Ότι συντρέχει έλλειψη πιθανότητας ευδοκίμησης της υπό κρίση αίτησης (ενν. ασφαλιστικών μέτρων), εφαρμόζοντας τη διάταξη 2087 Αστικού Κώδικα, που ορίζει ότι " Ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να υιοθετήσει στην άσκηση της επιχειρηματικής του δραστηριότητας όλα τα μέτρα που, σύμφωνα με τις συνθήκες εργασίας, την εμπειρία και την τεχνική, είναι αναγκαία να προστατεύουν τη σωματική ακεραιότητα και την ηθική προσωπικότητα των εργαζομένων”.
Ότι είναι πρόσφορο το εμβόλιο για την καταστολή των παθολογικών φαινομένων που προκαλούνται από το SARS COV 2, έχοντας καταγραφεί σημαντική μείωση των θανάτων που προκαλούνται από τον προαναφερόμενο ιό σε κατηγορίες εργαζομένων που εμβολιάστηκαν, όπως οι εργαζόμενοι σε δομές περίθαλψης ηλικιωμένων ασθενών, σε χώρες όπως το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, όπου ο εμβολιασμός – μεταξύ άλλων- συντελέστηκε σε εκατομμύρια ατόμων.
Ότι είναι πρόδηλο ότι οι προσφεύγοντες απασχολούνται σε επαγγελματικές δραστηριότητες επαφής με κοινό.
Θεωρώντας ωστόσο, ότι είναι φανερός ο κίνδυνος για τους προσφεύγοντες να μολυνθούν (ενν. από το προσερχόμενο κοινό, επισκέπτες, συνοδούς κτλ),καθώς είναι ευρέως γνωστό και επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι το εμβόλιο δεν αποτελεί αιτία πρόληψης- εκτός της ασθένειας- και της μόλυνσης (ενν. της μετάδοσης).
Ότι η παραμονή των προσφεύγοντων στον χώρο εργασίας τους θα είχε ως συνέπεια για τον εργοδότη την παραβίαση της υποχρέωσης του άρθρου 2087 του Ιταλικού Αστικού Κώδικα, το οποίο επιβάλλει στον εργοδότη να υιοθετήσει όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων του.
Ότι είναι πλέον ευρέως γνωστό, ότι το εμβόλιο, το οποίο διατίθεται από το κράτος συγκυριακά κυρίως στο υγειονομικό προσωπικό και όχι σε λοιπούς εργαζόμενους, που στερούνται αυτού-, αποτελεί ένα ικανό μέσο για την προστασία της σωματικής τους ακεραιότητας συμβάλλοντας στην εξέλιξη της ασθένειας.
Ότι αναφορικά με τα αιτούμενα ασφαλιστικά μέτρα, το άρθρο 2109 του Ιταλικού Αστικού Κώδικα, ορίζει ότι ο εργαζόμενος δικαιούται κατ’ έτος αμειβόμενης άδειας αναψυχής, κατά το δυνατόν συνεχόμενης, στο χρόνο που ο εργοδότης καθορίζει, λαμβάνοντας υπόψη τις απαιτήσεις της επιχείρησης και των συμφερόντων των εργαζομένων…, και ότι στη συγκεκριμένη υπό κρίση περίπτωση, έναντι του ενδεχόμενου συμφέροντος του εργαζόμενου, αυτός να επιλέξει το χρονικό διάστημα απόλαυσης της άδειας αναψυχής του, προέχει η αναγκαιότητα τήρησης εκ μέρους του εργοδότη της διάταξης του άρθρου 2087 του Ιταλικού Αστικού Κώδικα (βλ. ανωτέρω).
Ότι συντρέχει έλλειψη πιθανολογούμενου κινδύνου για τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων αναφορικά με τον ισχυρισμό της αναστολής της εργασιακής σύμβασης χωρίς την καταβολή του μισθού στους προσφεύγοντες, όπως και δεν πιθανολογείται η απόλυσή τους, όπως υποστηρίζουν οι προσφεύγοντες, αφού από τα προσκομιζόμενα έγγραφα δεν προκύπτει σχετική πρόθεση του εργοδότη να προβεί στην αναστολή της σύμβασης εργασίας τους, χωρίς αμοιβή και στην απόλυση.
Ότι επειδή, δεν υπάρχουν προηγούμενα ειδικά νομολογιακά δεδομένα, συντρέχει η διάταξη του άρθρου 32 Ιταλικού Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας για τον συμψηφισμό των δικαστικών εξόδων.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Και κατ’ εφαρμογή του άρθρου 700 Ιταλικού Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας:
1) Απορρίπτει την υπό κρίση αίτηση
2) Συμψηφίζει τα δικαστικά έξοδα
Μπελλούνο, 19/03/2021
Η δικαστής
Άννα Τράβια
πηγή: capital.gr
