Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο… Θα το θυμάστε το παλιό σλόγκαν της διαφήμισης. Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ και της πρόθεσης του Ιβάν Σαββίδη να κατασκευάσει γήπεδο στο πρώην στρατόπεδο Καρατάσιου, ταιριάζει γάντι. Είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Γιατί πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις… ξεσηκώθηκαν αντιδράσεις. Προχθές το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Παύλου Μελά, άναψε κόκκινο. Μετά από συνεδρίαση, δήλωσε αντίθετο στην κατασκευή του γηπέδου του ΠΑΟΚ. Γιατί;
Το ερώτημα μπορεί και να τίθεται σε λανθασμένη βάση. Ίσως ευθύνη έχει και ο επίσημος ΠΑΟΚ. Γιατί αντί να πάρει μαζί του τον δήμο, τον αγνόησε και σήμερα τον έχει απέναντι του. Μου λένε ότι ο δήμαρχος Δημήτρης Δεμουρτζίδης είναι ΠΑΟΚ- δεν ξέρω πόση σημασία έχει αλλά το καταθέτω- και θα μπορούσε με μια καλή επικοινωνία και ανταποδοτικά οφέλη να συνταχθεί στην προσπάθεια του Ιβάν Σαββίδη. Γιατί όχι;
Όταν ξεκινάς μια τέτοια προσπάθεια θέλεις μαζί σου και την τοπική κοινωνία. Κι ο δήμος είναι ο κύριος εκφραστής της. Έστω κι αν στην περίπτωση μας δεν του πέφτει λόγος γιατί το πρώην στρατόπεδο Καρατάσιου ανήκει στο ταμείου του υπουργείου εθνικής άμυνας. Όμως, έστω και για το θεαθήναι, για λόγους ευγένειας και αβρότητας, ότι σέβεσαι τον ρόλο του και δεν τον αγνοείς, η προσέγγιση έπρεπε να είχε γίνει.
Δεν συντάσσομαι με την άποψη ότι η άρνηση του δήμου, όπως εκφράστηκε στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, το βράδυ της Τετάρτης, μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη. Δεν έχει νομική βάση η θέση του, δεν έχει τυπικό δικαίωμα, δεν έχει την ισχύ να τορπιλίσει μια επένδυση της τάξης περίπου των 200.000.000 ευρώ. Κι ούτε πρέπει να το κάνει.
Πρέπει να αντιληφθούν ότι η επένδυση θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης σε όλη την περιοχή, θα την αναβαθμίσει, θα την βάλει στο δρόμο της προόδου. Είναι γνωστό ότι η δυτική Θεσσαλονίκη είναι υποβαθμισμένη και πρέπει να πέσουν λεφτά για να πάρει τη θέση που της αξίζει. Η επένδυση που υπόσχεται ο Ιβάν Σαββίδης είναι μια χρυσή ευκαιρία. Δεν θα πρέπει να πάει χαμένη. Δεν πέφτουν κάθε μέρα 200.000.000 ευρώ από τον ουρανό. Ιδιαίτερα σήμερα, τις μέρες της κρίσης και της απόλυτης χρεοκοπίας.
