Η λογική οδηγούσε εξαρχής στο συμπέρασμα: Η ενδεκάδα του περσινού νταμπλ θα ήταν η βάση της ενδεκάδας των decade all stars, όπως ονόμασε την ψηφοφορία η ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Ενδεχομένως αρκετοί να περίμεναν ότι θα ήταν και 11/11, αφού, κακά τα ψέματα, όσα έχει πετύχει η φουρνιά παικτών που από το καλοκαίρι του 2016 ήρθε στην Τούμπα δεν τα είχε πετύχει ο Δικέφαλος σε ολόκληρη την ιστορία του.
Με μία εξαίρεση: Τις ευρωπαϊκές επιτυχίες, καθώς η ομάδα του Ίβιτς και κυρίως του Λουτσέσκου δεν μπόρεσε να χαρίσει στους οπαδούς της πολύ μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές με εξαίρεση το φοβερό 3-2 μέσα στην Φλωρεντία με το σόου του Γκάρι Ροντρίγκες. Για να προλάβω όσους το μυαλό τους πάει στο καλοκαίρι του 2018, σαφέστατα και οι προκρίσεις επί της Βασιλείας και της Σπαρτάκ Μόσχας δεν ήταν μικρό πράγμα, όμως, από την στιγμή που ο τελικός στόχος της πρόκρισης στους ομίλους του Champions League δεν επιτεύχθηκε, η αξία τους μειώνεται.
Αντίθετα, βραδιές όπως εκείνες στο «Σουκρού Σαράτσογλου» κόντρα στην Φενέρμπαχτσε ή στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» με αντίπαλο την Τότεναμ αποτέλεσαν τον βασικό λόγο που παίκτες όπως ο Μουσλίμοβιτς, ο Μαλεζάς, ο Αθανασιάδης, περισσότερο ο Λίνο, ο Κοντρέρας και κυρίως ο Πάμπλο Γκαρσία επιλέχθηκαν από τον κόσμο. Οι τρεις τελευταίοι ήταν, τελικά, εκείνοι που «έσπασαν» την απόλυτη κυριαρχία της αήττητης περσινής παρέας στην κορυφαία ενδεκάδα της δεκαετίας και μάλιστα ο «Κανάριο», με ποσοστό (94,1%) που μόνο ο Κιμ Γιονγκ Ουν στις… δημοκρατικές εκλογές της Βόρειας Κορέας το ξεπερνά.
Θυμηθείτε τι ακριβώς είχε κάνει τα βράδια στην Κωνσταντινούπολη και το Λονδίνο ο Ουρουγουανός μέσος και θα πάρετε μία πρώτη απάντηση στο γιατί ήταν ο παίκτης που συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό απ’ όλους τους υπόλοιπους. Πάνω από τον Βιεϊρίνια, τον Μάτος, τον Κρέσπο και τον Πασχαλάκη.
Το πιο ποιοτικό εξάρι της δεκαετίας
Ένα δεύτερο «διότι» έρχεται και από τους ανταγωνιστές του στην θέση «6». Κάνιας και Τζιόλης δεν μπορούν να συγκριθούν σε τίποτα, ούτε σε ποιότητα, ούτε σε προσωπικότητα με τον Πάμπλο. Και πάλι, όμως, το 94-4 μεταξύ Γκαρσία και Κάνιας είναι τεράστιο ως διαφορά για να δικαιολογηθεί μόνο από την ποιοτική διαφορά τους ως παίκτες. Ας μην ξεχνάμε την καθοριστική συμβολή του Ισπανού στους τίτλους που κατέκτησε ο ΠΑΟΚ τα προηγούμενα τρία χρόνια.
Υπάρχουν, λοιπόν, κι άλλα στοιχεία που ο κόσμος του Δικεφάλου μέτρησε για να αναδείξει ως βασιλιά στην καρδιά του τον Πάμπλο Γκαρσία. Ο νυν προπονητής της Κ19 δεν ήταν απλά ο μεγάλος παίκτης που ήρθε στην Τούμπα, έστω και στα γεράματά του. Υπήρξαν μεγαλύτεροι αστέρες που πέρασαν το κατώφλι της, όπως ο Μπερμπάτοφ ή ο Κονσεϊσάο. Και εκείνους ο κόσμος τους αγκάλιασε (ακόμη κι αν δε πρόσφεραν ουσιαστικά στην ομάδα όπως συνέβη στην περίπτωση του Βούλγαρου), αλλά η σχέση που ανέπτυξε μαζί τους δεν συγκρίνεται σε τίποτα με το απίστευτο δέσιμο που έχει αναπτυχθεί με τον Παυλάρα.
Από τις 30 Ιουλίου του 2008 που πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στην Θεσσαλονίκη, ο Γκαρσία έγινε ένα με τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Συμπύκνωσε σε μία φράση την λογική με την οποία πορευόταν και ο σύλλογος από την μέρα της ίδρυσής του («επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς»), φώναξε με όσο πιο γλαφυρό και καυστικό τρόπο την αδικία που βίωνε η ομάδα από το ελληνικό ποδοσφαιρικό κατεστημένο και ειδικά τον Ολυμπιακό, μίλησε απλά, λαϊκά, όπως ακριβώς ταιριάζει στο γίγνεσθαι του ΠΑΟΚ και του κόσμου του.
Οι σφιγμένες γροθιές με τις οποίες αποχώρησε από το Καραϊσκάκη μετά το διπλό που έφερνε τον ΠΑΟΚ στα προκριματικά του Champions League το 2010 εξέφραζε ακριβώς τα συναισθήματα που ανέβλυζαν οι καρδιές των χιλιάδων ΠΑΟΚτσήδων που έβλεπαν εκείνο το παιχνίδι.
Πένθησε ακόμη και για τον θάνατό της μητέρας του μαζί με τον κόσμο
Και δεν ήταν μόνο τα παραπάνω. Ο Γκαρσία έκανε τον ΠΑΟΚ μέρος της ζωής του, της καθημερινότητάς του. Όταν έχασε την μητέρα του, τον Φεβρουάριο του 2010, αφού πήγε στην κηδεία της στην Ουρουγουάη, γύρισε για να την πενθήσει στην γεμάτη Τούμπα. Και την τίμησε μαζί με τους χιλιάδες των οπαδών αφιερώνοντάς της ένα φάουλ-γκολ ποίημα κόντρα στον Παναθηναϊκό. Ίσως η συγκλονιστικότερη στιγμή που έχει ζήσει αυτό το γήπεδο την τελευταία δεκαετία. Πώς είναι δυνατό όσοι έχουν νιώσει την οργή, τον θυμό, τον πόνο, την θλίψη και παράλληλα γοητεύονταν από το απίστευτα μαχητικό πνεύμα του Πάμπλο την ώρα των αγώνων, να ψήφιζαν κάποιον άλλο;
Η εκτίμηση της απλότητας
Υπάρχει και κάτι ακόμη που (δεν) έκανε ο Γκαρσία και το οποίο φανερώνει ένα άλλο χαρακτηριστικό του ΠΑΟΚτήδικου κόσμου. Απέφυγε το λαμπερό life style που συνοδεύει συνήθως την ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή και δη του ΠΑΟΚ, που του δίνει αυτόματα τον τίτλο του δημοφιλέστερου στην δημόσια ζωή της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας. Όταν άλλοι επέλεγαν το Ντουμπάι, τη Μύκονο και τα ακριβά resort σε Ελλάδα και εξωτερικό, ο Πάμπλο προτιμούσε να περνά τις διακοπές του μένοντας για μέρες σε σκηνή για να ασκήσει το αγαπημένο του χόμπι, το κυνήγι. Στα σχεδόν 12 χρόνια που ζει στην Ελλάδα δεν τον έχουμε δει στα hot καφέ και ξενυχτάδικα της πόλης, δεν μας απασχόλησε ποτέ με την εξωγηπεδική του ζωή. Του αρκούσε ένα θερμός γεμάτο μάτε, το αγαπημένο του ρόφημα, και η φροντίδα της πιστής συντρόφου του της Λάουρα.
Στο πρόσωπο του Έλληνα, πλέον, Γκαρσία, μπορεί κανείς να δει τον καθημερινό εργαζόμενο, οπαδό του ΠΑΟΚ που επί δεκαετίες κάνει αγώνα να καθιερώσει έναν σύλλογο που ξεκίνησε ως προσφυγικός και μη καλοδεχούμενος, ως πρώτη δύναμη στην Ελλάδα. Κι αυτό τον κάνει ξεχωριστό στα μάτια των φίλων της ομάδας.
