Γιουβέντους-Νάπολι: Μια κόντρα πολύπλευρη

Ο (ιταλικός) τελικός είναι εδώ. Γιουβέντους-Νάπολι. Ή Νάπολι-Γιουβέντους. Στο Ολίμπικο της Ρώμης. Χωρίς κόσμο. Μια κόντρα πολύπλευρη...

Απέκλεισαν τους Μιλανέζους. Η Γιουβέντους τη Μίλαν. Η Νάπολι την Ίντερ. Αν μπορούσαμε να επιλέξουμε άλλο «ζευγάρι» τελικού, σαφώς το Μίλαν-Ίντερ θα ήταν η δεύτερη (όχι απαραίτητα ιεραρχικά) επιλογή. Άλλη κόντρα αυτή. Πολύπλευρη. Ναι. Είναι ο βιομηχανικός, πλούσιος και… κυριλέ Βορράς, εναντίον του φτωχού, αδικημένου και… allegro (ή και χύμα) Νότου.

Οι μεν λένε: «Η Νάπολι δεν είναι Ιταλία. Βεζούβιε λούσε τους με φωτιά». Οι δε απαντάνε: «Εμείς είμαστε Παρτενοπέι» και έχουν αποδοκιμάσει τον ιταλικό Εθνικό ύμνο. Δηλαδή σαν να συμφωνούν διαφωνώντας.

Δύο κόσμοι διαφορετικοί που θα συναντηθούν περίπου στη μέση χιλιομετρικά. Στη Ρώμη το βράδυ της Τετάρτης (22:00 ώρα Ελλάδας, Mega).

Για όλα «φταίει» ο Μαραντόνα

Δεν πρόκειται για μια παραδοσιακή ιταλική κόντρα. Δεν είναι ούτε το Ίντερ-Μίλαν, ούτε το Ρόμα-Λάτσιο. Η Γιουβέντους έχει τους περισσότερους τίτλους σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο. Η Νάπολι δεν είναι δεύτερη για να την απειλεί. Είναι κάτι διαφορετικό. Δεν ξεκίνησε καν από το μηδέν. Μάλλον περισσότερο «φταίει» ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Όταν ο Φερλαΐνο με… έρανο στη Νάπολι κατάφερνε να ντύσει τον D10S στα γαλάζια ζαλίζοντας όλη την Ευρώπη (ενώ οι Ανιέλι έχουν επενδύσει εκατοντάδες εκατομμυρίων με την οικονομική δύναμή τους), οι «Παρτενοπέι» έμπαιναν με άλλα δεδομένα σφήνα ανάμεσα στη Γιουβέντους (που είχε τη μισή Εθνική Ιταλίας όταν το σήκωσε στην Ισπανία το 1982), τη Μίλαν (που σταδιακά αποκτούσε το μαγικό ολλανδικό στοιχείο της) και την Ίντερ (που αντίστοιχα άρχισε να φέρνει τη γερμανική της ταυτότητα). Ο Μαραντόνα σήκωσε τη Νάπολι αλλάζοντας την ιστορία της και χωρίς οικονομική ευρωστία… μπήκε στα ρουθούνια των τριών. Ανέκαθεν ο Νότος είχε την τάση της αδικίας απέναντι στον Βορρά. Η Νάπολι και η πορεία της στην εποχή Μαρανόντα ήταν η «απάντηση» του Νότου στον Βορρά. Στην Ιταλία θα ακούσεις συχνά: Από τη Γιουβέντους έχει περάσει πλειάδα παικταράδων όπως ο Πλατινί, ο Ζιντάν, ο Ντελ Πιέρο, ο Μπουφόν, ο Πίρλο ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά η Νάπολι είχε τον Θεό. Και αυτή την κόντρα την… φούντωσε ακόμη περισσότερο ίσως όταν το 1990 στον ημιτελικό Αργεντινής-Ιταλίας (στο Σαν Πάολο της Νάπολι κατά διαβολική σύμπτωση), ο Μαραντόνα είχε πει: «Η Νάπολι δεν είναι η Ιταλία». 

Οι «προδότες»

Η εποχή Μαραντόνα πέρασε, διατηρείται ως ανάμνηση αιώνια στη Νάπολι που δεν είχε ξαναζήσει ποτέ τίποτα ανάλογο. Στα νεκροταφεία της πόλης είχαν κρεμάσει πανό αναφερόμενο στους νεκρούς «Δεν φαντάζεστε τι χάνετε» και η χρήση του ονόματος Ντιέγκο στις βαφτίσεις ήταν πιο συχνή από το… καλημέρα. Όλα εκείνα έσβησαν. Η Γιουβέντους επανήλθε στην πρωτοκαθεδρία της, πέρασε τη δική της περιπέτεια αλλά ποτέ δεν επηρεάστηκε από τον υποβιβασμό της διατηρώντας σταθερά την ταυτότητα υπεροχής της στην Ιταλία. Όταν η Νάπολι άρχισε ξανά να ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια, η κόντρα φούντωσε ξανά. Κυρίως από πλευράς των Νότιων. Ο Φάμπιο Κουαλιαρέλα, γνήσιο τέκνο της Νάπολι χαρακτηρίστηκε (αδίκως τελικά) προδότης. Ο δεύτερος που του απονεμήθηκε ο τίτλος αυτός, ήταν ο Γκονσάλο Ιγκουαΐν όταν για 95 εκ. ευρώ πωλήθηκε στη Γιουβέντους. Για να φανταστεί κανείς το μέγεθος της προδοσίας, σε κάτι σαν... κοινωνικό πείραμα ένας μάλλον πολύ τολμηρός άνθρωπος κυκλοφόρησε με φανέλα του Αργεντινού στο κέντρο της Νάπολι . Ιδού οι αντιδράσεις

Το κεφάλαιο Σάρι 

Ο τρίτος και μάλλον πιο ασυγχώρητος «προδότης» για τους Ναπολιτάνους ήταν ο Μαουρίτσιο Σάρι (έχοντας βάσει πράξεων αναιρέσει πάρα πολλές δηλώσεις του). Από «Uno di noi» (ένας από εμάς) έγινε προδότης πηγαίνοντας (μετά την Τσέλσι) στη Γιουβέντους. Στη γειτονιά Μπανιόλι ξηλώθηκε από ακτιβιστές μια πλακέτα προς τιμήν του, οι οποίοι έγραψαν: «Ποτέ δεν θέλαμε να αναμίξουμε την πολιτική με τον οπαδισμό, όμως ραγίζει η καρδιά μας να βλέπουμε την πικρία τόσων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων κι εμείς, που πίστεψαν και εμπιστεύτηκαν κάποιον για να συνεχίσουν να πιστεύουν στο ποδόσφαιρο. Μία πίστη που συχνά καταστρέφεται από τους νόμους της αγοράς. Έτσι θα είναι το ποδόσφαιρο πια; Όπως και η πολιτική; Δεν υπάρχουν πλέον παιχνίδια μονιμότητας ή ιδεολογίας; Μόνο κανόνες αγοράς; Πότε θα αποφασίσουμε να μην είμαστε πελάτες/εξαρτώμενοι και θα αρχίσουμε να είμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες και φίλαθλοι; Με πόσους ακόμα θα δεθούμε και μετά θα μας απογοητεύσουν με τις επιλογές τους;». Μάλιστα ο Σάρι είχε προβεί και σε χειρονομίες κατά των Γιουβεντίνων.

Ήρθαν κοντά

Υπάρχουν όμως και στιγμές που ήρθαν κοντά. Παρά την αντιπαλότητα. Όταν ο Ρονάλντο έκλεινε στη Γιουβέντους, ο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις δήλωνε: «Ο ερχομός του Ρονάλντο στη Γιουβέντους είναι μια εξαιρετική κίνηση μάρκετινγκ. Η Γιουβέντους είχε μια καταπληκτική ιδέα για να αναβιώσει την εικόνα της. Ο Μέντες μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν ήθελα να παίξω αυτό το παιχνίδι. Τότε ήρθε η Γιουβέντους και ανέβασε το στοίχημα. Ενισχύθηκε όλο το ιταλικό πρωτάθλημα, όχι μόνο η Γιουβέντους». Η Νάπολη είχε συγχαρεί στα Social Media της τη Γιουβέντους για την τεράστια από κάθε άποψη ανατροπή-πρόκρισή της κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης λίγο μετά το 3-0: «Συγχαρητήρια στη Γιουβέντους! Μια σπουδαία εμφάνιση».

Οπαδικά μια μέρα μετά το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού (και ενώ είχαν ακούσει πολλές ευχές για… χολέρα κτλ) οι οπαδοί της Νάπολη είχαν αναρτήσει πανό: «Nelle tragedie non c'è rivalità, uniti contro il Covid-19» («Στις τραγωδίες δεν υπάρχει αντιπαλότητα, ενωμένη ενάντια στον Covid-19»).

Σαρωτική «Κυρία»

Τι λένε οι αριθμοί; Γιουβέντους. Πέραν του ότι έχει σηκώσει τα περισσότερα Πρωταθλήματα, είναι πολυνίκης και στον θεσμό του Κυπέλλου. Και μάλιστα με εξαιρετικά ποσοστά συμμετοχής/κατακτήσεων. Συμμετέχοντας σε 19 τελικούς η «Γηραιά Κυρία» έχει σηκώσει το τρόπαιο 13 φορές (1938, 1942, 1959, 1960, 1965, 1979, 1983, 1990, 1995, 2015, 2016, 2017, 2018). Από την άλλη η Νάπολη έχει παίξει σε 10 τελικούς κερδίζοντας τους μισούς (5): 1962, 1976, 1987, 2012, 2014. Επίσης η σημερινή κατάσταση των δύο ομάδων δείχνει διαφορά: Η Γιουβέντους στην κορυφή για ακόμη μια σεζόν με 63 βαθμούς (20-3-3), έχοντας βαθμολογική απόσταση… 24 βαθμών (!) από τη Νάπολη που μετρά 39 (11-6-9).

Δεύτερη φορά το διεκδικούν

Η Γιούβε έπαιξε σε 19 τελικούς. Η Νάπολη σε 10. Μόλις μια φορά συναντήθηκαν για να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Στις 20 Μαΐου 2012, στο γήπεδο που θα συναντηθούν την Τετάρτη, στο Ολίμπικο. Η Νάπολη πανηγύρισε την προτελευταία κατάκτηση Κυπέλλου της επικρατώντας 2-0 (63’ Καβάνι πεν., 83’ Χάμσικ).

Γιουβέντους: Στοράρι, Μπαρτζάλι, Μπονούτσι, Κάσερες, Βιδάλ, Πίρλο, Μαρκίζιο, Λίχτσταϊνερ (68' Πέπε), Εστιγκαρίμπια, Ντελ Πιέρο (68' Βούτσινιτς), Μποριέλο (73' Κουαλιαρέλα).

Νάπολι: Ντε Σάνκτις, Καμπανιάρο, Πάολο Καναβάρο, Αρόνικα, Τζεμαϊλί, Ιλνέρ, Μάτζο, Τσούνιγκα, Χάμσικ (86' Ντοσένα), Λαβέτσι (73' Πάντεφ), Καβάνι (90+3' Μπρίτος).