Θα μπορούσε ο Ταγίπ Ερντογάν να φτάσει στα άκρα με την Ελλάδα αν πίστευε πως αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να κερδίσει τις εκλογές; Η ερώτηση είναι ρητορική. Κεμάλ Κιλιτσάρογλου και οι δήμαρχοι Εκρέμ Ιμάμογλου, και Μανσούρ Γιαβάς έχουν κάνει δύσκολη τη ζωή του Τούρκου προέδρου. Παρά το γεγονός πως δεν συμφωνούν πολιτικά έχουν κοινή συνισταμένη τη νίκη απέναντι στο κόμμα «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης». Κανείς δεν φαίνεται να έχει την απαιτούμενη δυναμική, ωστόσο ο ένας από τους τρεις ενδεχομένως να ηγηθεί της αντιπολίτευσης με την Μεράλ Ακσενέρ να αναλαμβάνει την πρωθυπουργία αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα σκέφτεται ο Ερντογάν. Όλοι γνωρίζουν πως ο σημερινός πρόεδρος δεν έχει μάθει να χάνει. Από δήμαρχος Κωνσταντινούπολης (1994-1998), πρωθυπουργός (2003-2014) και μετά απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού ως πρόεδρος, με τη Συνταγματική αναθεώρηση στην οποία προχώρησε το 2017 ενισχύοντας πολύ τις εξουσίες του.
Οι επιθέσεις του στην Ελλάδα είναι καθημερινές και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άκρως προκλητικές. Δεν είναι τυχαίο πως από τη Νέα Υόρκη όπου πραγματοποιείται η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει επιδοθεί σε ένα επικοινωνιακό σόου απειλών κατά της Ελλάδας ακόμα και από το βήμα του Οργανισμού. Αξιοποιεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία από τη Νέα Υόρκη να ενισχύσει το προφίλ του που έχει πληγεί σημαντικά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Προφανώς έχει εκτιμήσει πως το αντίδοτο στην οικονομική δυσπραγία είναι η αφύπνιση των εθνικιστικών συναισθημάτων ειδικότερα των συμπατριωτών που βρίσκονται στα βάθη της χώρας. Ενδεχομένως πλέον, όμως να μην είναι ούτε αυτό αρκετό. Αρκετοί υποστηρίζουν πως ο Ερντογάν δεν προχωράει σε πρόωρες εκλογές γιατί τον Ιούνιο του 2023 θα κλείσουν 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης.
Αυτά που τώρα λέγονται καθημερινά από τους Τούρκους αξιωματούχους και τους αναλυτές στην τουρκική τηλεόραση θα αποκτήσουν ένα πιο «επετειακό περιτύλιγμα» από τον νέο χρόνο. Σχολιαστές από την Άγκυρα θα κάνουν λόγο για έναν κύκλο που κλείνει και για αυτόν το λόγο ήδη προετοιμάζουν το έδαφος. Οι τόνοι σηκώνονται συνεχώς για τους μουσουλμάνους στη Δυτική Θράκη, ενώ τα περί αποστρατιωτικοποιήσεων των ελληνικών νησιών είναι μια καθημερινή ρητορική.
Το πρόβλημα είναι πως αντιδρά η Ε.Ε. σε όλα αυτά. Η Τουρκία βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, οι απειλές πολέμου είναι μια καθημερινότητα και οι Βρυξέλλες για άλλη μια φορά τηρούν στάση αναμονής. Η πρόληψη των συγκρούσεων πρέπει να είναι το μείζον και όχι οι ειρηνευτικές διαδικασίες που έρχονται κατόπιν εορτής. Το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι χαρακτηριστικό όπου ο πόλεμος εμφανιζόταν ως ένα πολύ μακρινό σενάριο. Ο Ζοζέ Μπορέλ χτύπησε για άλλη μια φορά καμπανάκι για την παραβατική συμπεριφορά της Άγκυρας, με την απαντητική επιστολή του προς τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, όμως ούτε και αυτό είναι αρκετό. Τα μηνύματα που έρχονται από τη Δύση ο Ταγίπ Ερντογάν δείχνει να μην τα λογαριάζει. Οι κάλπες και μόνο αυτές είναι στο μυαλό του, καθώς αν τελικά χάσει δεν αποκλείεται να βρεθεί και σε δικαστικές περιπέτειες. Αυτός είναι ο λόγος που εκτιμάται πως τελικά δεν θα αφήσει τίποτα στην τύχη.
Το skai.gr είχε δημοσιεύσει από την προηγούμενη εβδομάδα τη σημασία της Πράγας όπου η Ευρωπαϊκή Πολιτική Κοινότητα, που οραματίστηκε ο Εμανουέλ Μακρόν, θα γίνει πράξη. Στις 6 Οκτωβρίου στην τσέχικη πρωτεύουσα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία οι δυο ηγέτες να σπάσουν τον πάγο και ακολούθως να εκκινήσουν οι γνωστές διαδικασίες των διερευνητικών και των ΜΟΕ. Μπορεί κανείς να μην περιμένει απτά αποτελέσματα, ωστόσο οι ανοιχτοί δίαυλοι είναι ο μοναδικός τρόπος για να λυθεί η οποιαδήποτε παρεξήγηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα θερμό επεισόδιο. Ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει δηλώσει πως παραμένει θετικός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η τελική απόφαση είναι του Ερντογάν εκτός και αν για τη δημιουργία εντυπώσεων περιμένει πρώτα την επανεκλογή του τον ερχόμενο Ιούνιο.
