Ο Γιάννης Μπέζος με αφορμή τη νέα σειρά «Σε ξένα χέρια» που πρωταγωνιστεί έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη μιλώντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο για τον ρόλο του στη σειρά, για το αν έχει δει τι παίζεται στην τηλεόραση αλλά και για τη μυθοπλασία γενικότερα.
Για το «ναι» στη σειρά έπαιξε ρόλο το ότι θα προβάλλεται από την ΕΡΤ;
«Για να είμαι ειλικρινής, δεν κρίνω έτσι τα πράγματα. Δεν με ενδιαφέρει το μέσο όπου θα προβληθεί μια δουλειά. Με ενδιαφέρουν όμως το κείμενο, να έχει έντιμη ματιά, να μην "υποδύεται" κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, αλλά και οι συνθήκες. Να γίνονται οι δουλειές με αρχοντιά και όχι με μιζέρια»
Στα «Ξένα χέρια» πώς γίνονται;
«Εδώ υπάρχουν πολλοί ρόλοι και κάθε ρόλος έχει ένα κύρος. Δεν είναι έτσι "πεταμένος" για να λειτουργεί συμπληρωματικά. Πρόκειται για μια κωμωδία που δεν είναι μόνο οικογενειακή και δεν είναι μόνο κωμωδία. Έχει και κάποια…μινόρε. Δεν θα τα πω ακριβώς δραματικά, αλλά όπως είναι η ζωή μας: έχει απ’ όλα! Επίσης δεν έχει αστεία στοιχεία παραταγμένα απλώς για να προξενούν γέλιο. Όλα γίνονται με μια γλυκύτητα, που δημιουργεί ευφροσύνη»
Η δύσκολη εποχή μας χρειάζεται παραπάνω ευφροσύνη;
«Κάνω 42 χρόνια αυτή τη δουλειά και όλο αυτό ακούω: ότι χρειάζεται περισσότερο γέλιο. Φαίνεται, κάποιοι στη ζωή τους δεν έχουν γελάσει καλά. Μα πρόκειται για μια φυσική ανάγκη. Υπάρχει άνθρωπος που δεν θέλει να νιώθει ευφορία;»
Μήπως στην εποχή της καραντίνας χρειαζόμαστε περισσότερο γέλιο;
«Δεν βαριέστε, όχι... Για μένα άλλα είναι τα προβλήματα του "κλεισίματος". Είναι πιο ουσιαστικά από το "θέλουμε να ξεσκάσουμε". Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δοκιμάστηκαν επαγγελματικά, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις».
Φέτος δεν προλαβαίνουμε τις πρεμιέρες σειρών. Πώς σας φαίνονται;
«Επειδή είχα παραστάσεις με τον Οθέλλο", δεν έχω προλάβει να δω τι γίνεται, παρά μόνο αποσπασματικά, οπότε δεν θα ήθελα να κάνω κρίση επιπόλαια».
Όπως και να έχει, πάντως, μιλάμε για πολλή μυθοπλασία.,.
«Βεβαίως! Το θέμα όμως δεν είναι να κάνουμε πολλή μυθοπλασία, γιατί και παλιότερα αυτό γινόταν, αλλά σπουδαίες επιδόσεις δεν είχαμε. Όλα αυτά γίνονταν γιατί έπρεπε τα κανάλια να έχουν πρόγραμμα. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, που τα κανάλια πια δεν είναι μόνο δύο, οπότε μοιράζονται η τηλεθέαση και το ενδιαφέρον του κοινού. Φοβάμαι μάλιστα ότι πολλές φορές κυνηγάμε να ‘’αιχμαλωτίσουμε’’ το κοινό, καταφεύγοντας σε εύκολες λύσεις. Προκειμένου δηλαδή να αποσπάσεις την τηλεθέαση κατεβάζεις τον πήχη αντί να παραμένεις ψηλά. Νομίζω όμως πως είναι άδικο. Εφόσον ανεβαίνει η μυθοπλασία, τώρα είναι μια καλή ευκαιρία για προγράμματα με καλύτερη θεματολογία».
Έχετε κάτι στον νου σας;
«Η τηλεόραση παραμένει συντηρητική. Δεν τολμά να κάνει "ανοίγματα", ενώ γύρω μας υπάρχουν μεγάλα ζητήματα. Γυρνάμε γύρω από τα ίδια και βράζουμε στο ζουμί μας. Δεν υπάρχει μια κοινωνική ματιά, που να βλέπει προς το μέλλον. Μόνο κάτι ερωτικές ιστορίες. Ενώ συζητάμε κάθε μέρα σοβαρά θέματα, όπως ο ρατσισμός τα ζητήματα των γυναικών, των μειονοτήτων, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της Εκκλησίας, στην τηλεόραση δεν καταπιανόμαστε ποτέ. Βαδίζουμε στην πεπατημένη και αυτή μας κρατά πίσω. Είμαστε συντηρητικοί. Φοβόμαστε».
Πηγή: Τηλέραμα
