Τακτικοί δικαστές και... άτακτοι, εθελοντές και εφεδρικοί, κληρωτοί και διορισμένοι, χαμηλόβαθμοι και υψηλόβαθμοι οι έχοντες την ευθύνη και την εξουσία απονομής δικαιοσύνης στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όλοι τους δεν κατάφεραν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ανάμεσα τους υπάρχουν κάποιοι που έχουν το τσαγανό να σταθούν όρθιοι και να αντισταθούν στην τρομακτική παρασκηνιακή δύναμη ενός συλλόγου που έχει πετύχει να επιβάλλει με «νόμο» την εκ προοιμίου αθώωση του. Κι αν υπάρχουν ελάχιστοι είναι μια φωτεινή εξαίρεση που μοιάζει σαν πυγολαμπίδια που τρεμοσβήνει στο βαθύ σκοτάδι του χώρου.
Το δημοφιλέστερο άθλημα στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια τσαλαβουτάει στα λασπόνερα ενός άθλιου και ειδικά ελεγχόμενου και διαμορφωμένου συστήματος απονομής δικαιοσύνης. Τα αποτελέσματα γνωστά. Χαρακτηριστικότερο όλων η θρυλική παράγκα.
Από την εποχή των δικηγόρων που τους διόριζαν στις επιτροπές αλλά και τους πλήρωναν τον μισθό τους οι ίδιοι παράγοντες, μέχρι και σήμερα που φτάσαμε στους εν ενεργεία δικαστές αφού προηγήθηκαν βέβαια οι συνταξιούχοι, οι διαφορές είναι ελάχιστες.
Κι αυτές σε επίπεδο τύπων και όχι ουσίας. Η οποία ουσία παραμένει πάντοτε η ίδια. Δεν είναι άλλη από εκείνη που αφορά την άποψη της κοινής γνώμης για το που ήμασταν, που βρισκόμαστε και το που βαδίζουμε. Ο κόσμος βλέπει το ίδιο έργο θεωρώντας σίγουρο το αποτέλεσμα και που θα καταλήξει μια δίκη, όταν κατηγορούμενος είναι ο συγκεκριμένος σύλλογος ή οι παράγοντες του.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ολυμπιακός και ο πρόεδρος του, Βαγγέλης Μαρινάκης. Αφού περάσαμε από την Κουρίδειο εποχή με τη διπλή εκτέλεση του Ηρακλή και γνωρίσαμε την κυρία Σκολαρίκη να συμβουλεύει τον Αρετόπουλο να κάνει συμπληρωματική έκθεση για να χάσει την υπόθεση ο ΠΑΟΚ και τον κύριο Σκουτέρη να αγνοεί σκανδαλωδώς ότι προκαλεί το πανελλήνιο μην τολμώντας να καλέσει τον Κομίνη να καταθέσει σε μια δίκη που έκρινε έναν τίτλο ολόκληρο, υποχρεωθήκαμε να λουστούμε όλα τα αμαρτωλά και τρισάθλια μιας επιτροπής που στελέχωσε ο ίδιος ο Υφυπουργός Αθλητισμού. Η απόφαση της οποίας, τσαλακώθηκε άγρια από το ανώτατο ευρωπαϊκό αθλητικό δικαστήριο, το οποίο γελοιοποίησε στην κυριολεξία και τις δύο ενδιάμεσες βαθμίδες πειθαρχικού δικαίου της ΕΠΟ, την πρώτη και την εφέσεων.
Τώρα στεκόμαστε μπροστά σε μία απροκάλυπτη κατεδάφιση τύπων και ουσίας με την απαξίωση της εισήγησης μιας θαρραλέας κι έμπειρης εισαγγελέως της κ. Σπανού από τους συναδέλφους της. Η οποία εισηγήτρια αγνοώντας προφανώς την παρασκηνιακή παντοδυναμία του συλλόγου τον οποίο έκρινε ένοχο και εισηγήθηκε τον υποβιβασμό του, τόλμησε αλλά έπεσε πάνω σε ένα τοίχο που δεν τον υπολόγιζε. Και τον οποίο όμως όφειλε να τον γνωρίζει γιατί σίγουρα από τις πιέσεις που δέχθηκε και η ίδια, θα έπρεπε να ήταν προϊδεασμένη για κάτι τέτοιο.
Το ιστορικό του συλλόγου τον οποίο έκρινε ένοχο, βρίθει διώξεων και κατηγοριών που όμως σε βάθος χρόνου και κατά την εκδίκαση τους, οδηγήθηκαν μεθοδικά σε απαλλακτικά βουλεύματα και αλλεπάλληλες αθωώσεις. Έπρεπε να γνωρίζει η θαρραλέα εισαγγελέας ότι αυτός ο σύλλογος είναι κράτος εν κράτει. Κι αυτό θα μπορούσε να το υποπτευτεί ή να το διαπιστώσει, παρακολουθώντας στο δικό της χώρο τους συναδέλφους της αθλητικούς εισαγγελείς με ποιο τρόπο κινούνται. Και όταν λέμε κινούνται εννοούμε τις φοβισμένες κι επιλεκτικές διώξεις που ασκούν τη στιγμή που έχουν απέναντι τους είτε τον ίδιο το σύλλογο, είτε παράγοντες του, είτε ακόμη και οπαδούς του.
Εξουδετερώθηκε λοιπόν η εισήγηση της κ. Σπανού. Αθώος ο Ολυμπιακός, το ίδιο και ο Μαρινάκης, χωρίς παράπλευρες απώλειες ο Ατρόμητος. Στο βάθος κραυγάζει όμως η νέα απροκάλυπτη εθελοτυφλία (;) των τακτικών δικαστών να γυρίσουν την πλάτη στο καραμπινάτο στημένο Ολυμπιακού – Βέροιας.
Πιστεύω ότι κανείς δεν αιφνιδιάστηκε από αυτή την απόφαση και το υποστηρίζω όχι γιατί κουράστηκα να επαναλαμβάνω από αυτήν εδώ τη στήλη ότι ο Ολυμπιακός είναι κράτος εν κράτει, αλλά γιατί δεν βλέπω καμία προοπτική να αλλάξει αυτή η θλιβερή κατάσταση.
Ως εκ τούτου περιμένετε και άλλες δικαστικές φαρσοκωμωδίες, με τους ελάχιστους θαρραλέους αθλητικούς δικαστές να υφίστανται αυτού του είδους τις ταπεινώσεις, όπως συνέβη και με την κ. Σπανού.
