Ο Κένεθ Φαρίντ προχώρησε σε πολλές αποκαλύψεις στο podcast της GBL σχετικά με τις δυσκολίες που πέρασε στο σχολείο, τη μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό αλλά και για τον πρώην συμπαίκτη του, Νίκολα Γιόκιτς.
Αναλυτικά μερικά από τα λόγια του:
Για την ευκαιρία και την εμπιστοσύνη του Παναθηναϊκού AKTOR:
«Αγωνιζόμουν στην Ταϊβάν… Δεν έχω τίποτα εναντίον της Ταϊβάν, όμως ήθελα να παίξω σε υψηλότερο επίπεδο και ήξερα ότι μπορούσα να παίξω στο τοπ επίπεδο. Είμαι χαρούμενος που ο Παναθηναϊκός πίστευε ότι θα μπορούσα ακόμα να “γράψω” στατιστικά σε αυτό το επίπεδο, αλλά δεν νομίζω ότι κανείς ήξερε πόσο πραγματικά μπορώ να το πετύχω. Αλλά εγώ το ήξερα, η οικογένειά μου το ήξερε, και οι άνθρωποι γύρω μου το ήξεραν γιατί έβλεπαν πόσο χρόνο και προσπάθεια και δουλειά έβαζα, όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και εκτός γηπέδου, με το μυαλό μου, το σώμα μου, το πώς τρώω, το πώς διαβάζω, και τα πράγματα που κάνω».
Για τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, κόντρα στους άλλοτε συμπαίκτες του, Φουρνιέ, Παπανικολάου, Μιλουτίνοφ:
«Θα είναι ενδιαφέρον. Είμαι εδώ για να απολαύσω τη στιγμή, να παίξω μπάσκετ και να κάνω τη δουλειά μου. Οπότε, εννοώ ότι εξακολουθώ να έχω αγάπη για τους ανθρώπους μου, για τους δικούς μου εδώ πέρα, και εξακολουθούμε, φυσικά, να επικοινωνούμε συχνά. Όμως θα είναι “πόλεμος”, ό,τι κι αν γίνει στο γήπεδο, με σεβασμό, γιατί έτσι παίζω. Δεν παίζω για να χάσω».
Για τον περιορισμένο ρόλο του το 2021-22 στην ΤΣΣΚΑ του κόουτς Ιτούδη και την περσινή συνεργασία με τον Δημήτρη Πρίφτη στη Ρέτζιο:
«Στη Μόσχα, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ήταν τραυματισμένος εκείνη την εποχή, όπως και ο “Τόκο” (σ.σ.: Σενγκέλια). Πήγα για να βοηθήσω και να παίξω λίγα λεπτά ή να κάνω ό,τι άλλο θεωρούσε ο κόουτς σωστό. Αν τους άρεσα, θα έμενα. Όμως αν ένιωθαν ότι χρειάζονταν κάτι άλλο, έπρεπε να φύγω. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Υποθέτω ότι δεν ήμουν το τέλειο ταίριασμα ή ο παίκτης που χρειάζονταν τότε… Δουλεύοντας με τον Δημήτρη Πρίφτη, είχαμε μια πολύ καλή σύνδεση. Με καταλάβαινε ως παίκτη, αλλά επίσης καταλάβαινε ότι ήμουν ακόμα ικανός να παίξω σε υψηλό επίπεδο και να αγωνιστώ ακόμα και στην Ευρωλίγκα ή ακόμα και στο ΝΒΑ, αν είχα την ευκαιρία».
Για το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και τη συνεργασία με τον κόουτς Μάικ Σιζέφσκι:
«Είναι καταπληκτικός! Ειδικά ο τρόπος που σε κάνει να αφήνεις τον εγωισμό σου έξω από την πόρτα… Έλεγε ότι «είστε εδώ για έναν στόχο και ένα όνειρο και αυτό είναι να μπορέσετε να κατακτήσετε ένα χρυσό μετάλλιο και να τραγουδήσουν τον αμερικανικό εθνικό ύμνο στο τέλος… Η συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Κύπελλο μού έδωσε μια ιδέα για το πώς να παίζω στην Ευρώπη».
Για την αποχώρησή του από το ΝΒΑ:
«Με ενόχλησε το γεγονός ότι δεν μου δόθηκε ένας λόγος, ένας πραγματικός λόγος για το γιατί. Όπως, τι συνέβη; Τι έκανα λάθος… Γιατί ένιωθα ότι ήμουν πάντα ο χαρούμενος άνθρωπος που είμαι τώρα, πάντα περήφανος… Δεν κατάλαβα τι συνέβη και όλα χάθηκαν τόσο ξαφνικά. Αλλά την ίδια στιγμή, για μένα, το ΝΒΑ είναι επίσης μια επιχείρηση, όπως και κάθε άλλο μέρος στο μπάσκετ είναι μια επιχείρηση αν παίζεις επαγγελματικά. Ειδικά όταν αρχίζεις να βγάζεις χρήματα… Για μένα, δεν είχε σημασία τι πίστευαν. Ήθελα να αποδείξω ότι όχι μόνο εκείνοι κάνουν λάθος, αλλά ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός μου, γιατί θα αρχίσεις να έχεις αμφιβολίες για το αν είσαι ικανός να κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις πραγματικά…».
Για τον συμπαίκτη του Νίκολα Γιόκιτς και μία ατάκα του Κόμπι Μπράιαντ:
«Πήρε το όνομα “Τζόκερ” όχι λόγω του παιχνιδιού του, αλλά λόγω του τρόπου με τον οποίο έκανε πάντα πλάκα, στην κυριολεξία. Ο Γιόκιτς είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, πάντα… Ήταν υπέροχο για μένα, επειδή η ενέργειά μου είναι η ίδια. Ήμασταν χαρούμενοι μαζί και αυτό μας έκανε να συνδεθούμε και ήμουν η τελευταία ασίστ του στο πρώτο του τριπλ νταμπλ στο ΝΒΑ! Στα πρώτα Playoffs μου, το 2012, θυμάμαι τον Κόμπι να με χτυπάει, να με βοηθά να σηκωθώ και λέει “είσαι καλά; Είσαι καλά. Έλα, σήκω”… Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι ο Κόμπι “τρελάθηκε”, μας κέρδισαν στο 7ο ματς και μας έστειλαν σπίτι. Ο Κόμπι μού είπε στο τέλος κάτι σαν “λατρεύω το παιχνίδι σου! Συνέχισε να παίζεις σκληρά, όπως κάνεις. Το σέβομαι. Συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις”».
Για τη ζωή με την ομοφυλόφιλη μητέρα του και τις διακρίσεις που βίωσε:
«Ήταν πολύ δύσκολη περίοδος. Ο κόσμος δεν ήταν δεκτικός. Δεν τους ένοιαζε πραγματικά, υποθέτω, να ξέρουν ότι είχες γκέι γονείς ή ακόμα και να ξέρουν αν ο ένας γονιός ήταν γκέι, ή κάτι τέτοιο. Και οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να το βλέπουν ως έγκλημα ή ως ασθένεια ή κάτι τέτοιο… Αλλά με έκανε πιο δυνατό και δεν με νοιάζει πια η γνώμη του κόσμου… Έπρεπε να παλέψω μερικές φορές στο σχολείο επειδή οι άνθρωποι δεν σεβάστηκαν τη μητέρα μου σε σημείο που έλεγαν: “Α, η μαμά σου λεσβία, άρα είσαι κι εσύ ομοφυλόφιλος. Αισθανόμουν προσβεβλημένος».
Για το μότο της ζωής του:
«Λατρεύω το ακρωνύμιο “HAT” (“Humble”-ταπεινός, “Appreciative”-να εκτιμάς και “Thankful”-ευγνώμων.) Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι κάποιος μού ζητάει μια φωτογραφία, ειδικά όταν είναι παιδί, είμαι ταπεινός και ευγνώμων. Δεν έχει σημασία, βγάλε τη φωτογραφία. Χαμογέλασε και βγες φωτογραφία. Δείξε την αγάπη σου και βγάλε τη φωτογραφία, γιατί κάποτε ήμουν κι εγώ αυτό το παιδί που ήθελε μια φωτογραφία...».
