Ήταν ένας τελικός Eurovision που τα είχε όλα ο χθεσινός: Μουσική ποικιλία, δυνατές αλλά και κιτς εμφανίσεις, στιγμές έντασης αλλά και πλήξης, αναμενόμενες νίκες αλλά και αγωνία, χαμόγελα αλλά και απογοήτευση.
Πάνω από όλα όμως ο φετινός ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού ήταν μια μεγάλη νίκη της διαφορετικότητας και της τεράστιας δύναμης της μουσικής μιας και στις δύο πρώτες θέσεις κατάφεραν να κατακτήσουν δύο μη αγγλόφωνα τραγούδια, ένα ιταλικό και ένα γαλλικό και δύο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις καλλιτεχνών, ένας Ιταλός ροκάς με στόφα σταρ και μια Γαλλίδα ερμηνεύτρια που κουβαλούσε το πάθος αλλά και την ποιότητα παλιών καλών εποχών.
Με την Ολλανδία να έχει κάνει εξαιρετικά δουλειά σε επίπεδο διοργάνωσης, παρά τις δυσκολίες που δημιουργούσαν οι περιορισμοί και οι κίνδυνοι της πανδημίας, το τετράωρο σόου ήταν άνευρο και χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις στο πρώτο μισό κομμάτι του για να απογειωθεί αργότερα χάρη στις καλύτερες συμμετοχές οι οποίες, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, είχαν κληρωθεί να εμφανιστούν προς το τέλος της βραδιάς.
Το 20η θέση πάντως αποδείχτηκε τυχερή για την Ιταλία, το συγκρότημα των Måneskin, μια παρέα φίλων από το Γυμνάσιο που έγιναν γνωστοί στη χώρα τους μέσα από το τηλεοπτικό σόου «X – Factor» και το δυναμικό χαρντ ροκ κομμάτι τους «Zitti e Buoni».
Ένα κομμάτι – μανιφέστο που μέσα από τους στίχους του ενθαρρύνει τη διαφορετικότητα και την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου και φωνάζει στους απανταχού αρνητικούς σχολιαστές, κουτσομπόληδες και υπέρμαχους του μπούλινγκ «Σκάσε και συμμορφώσου»
. Λαμπερός πρωταγωνιστής του γκρουπ ο τραγουδιστής του, με στυλ και εμφάνιση αλά Φρέντι Μέρκιουρι, παθιασμένη ερμηνεία και γοητευτική σκηνική παρουσία και μεγάλες δόσεις από ανεπιτήδευτο σταριλίκι.
Η συμμετοχή της Γαλλίας, που απέσπασε τη δεύτερη θέση, ήταν, από καλλιτεχνικής πλευράς, ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει και δει εδώ και χρόνια στη Eurovision.
Το «Voilà», ένα υπέροχο μελωδικό τραγούδι στο στυλ του γαλλικού σανσόν, που ξυπνούσε γλυκιές μνήμες από την εποχή της Εντίθ Πιάφ και του Υβ Μοντάν, αποδόθηκε λιτά αλλά ιδιαίτερα παθιασμένα και συγκινητικά από την εξαιρετική Barbara Pravi.
Η εμφάνισή της και η υψηλή θέση που κατέκτησε απέδειξαν περίτρανα πως ένα πολύ καλό τραγούδι σε συνδυασμό με μια ταλαντούχα ερμηνεύτρια μπορούν να κατατροπώσουν τα εντυπωσιακά εφέ και να ξεπεράσουν ακόμη και τα πιο ισχυρά εμπόδια όπως οι γνωστές εθνικές συμμαχίες και τα μοδάτα viral της Eurovision.
Αυτά δηλαδή που απογείωσαν την Ελβετία και τον Gjon’s Tears
, ο οποίος έφθασε στην πηγή, αφού αναδείχτηκε πρώτος από την ψηφοφορία των επιτροπών, αλλά νερό δεν ήπιε μιας και το κοινό τον κατέταξε τελικά στην τρίτη θέση. Στην ίδια κατηγορία των ευνοημένων κατατάσσεται και η Ισλανδία που βρέθηκε στην πέμπτη θέση ξεπερνώντας άλλα, σαφώς καλύτερα τραγούδια.
Το αμήχανο χαμόγελο της χυμώδους εκπροσώπου της Μάλτας με την «μαύρη» φωνή, Destiny, κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας έδειχνε ότι οι προσδοκίες της ήταν μεγαλύτερες από την έβδομη θέση στην οποία βρέθηκε. Πήγαινε για τη νίκη, τραγούδησε, χόρεψε αλλά δεν τα κατάφερε.
Η εντυπωσιακή Στεφανία και η αδικημένη Έλενα Τσαγκρινού
Η κατάκτηση της δέκατης θέσης από την Ελλάδα και τη Στεφανία Λυμπερακάκη με το χορευτικό κομμάτι «LastDance» συνιστά ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα για την ελληνική αντιπροσωπεία. Η μόλις 18 ετών τραγουδίστρια έδειξε μεγάλο επαγγελματισμό και συνέπεια πραγματοποιώντας μια αξιόλογη εμφάνιση η οποία χαρακτηρίστηκε από το εντυπωσιακό, πρωτοποριακό για τα δεδομένα της Eurovision, κόνσεπτ του Φωκά Ευαγγελινού, με τις τηλεοπτικές οφθαλμαπάτες να κλέβουν τις εντυπώσεις.
Δυστυχώς, η χθεσινή βραδιά εξελίχθηκε δυσάρεστα για την εκπρόσωπο της Κύπρου, Έλενα Τσαγκρινού. Η πρώτη θέση στην οποία κληρώθηκε να εμφανιστεί είναι βέβαιο πως έπαιξε αρνητικό ρόλο καθώς παρότι η ίδια ήταν δυναμική, θελκτική και ιδιαίτερα δυναμική, τόσο στην ερμηνεία όσο και στην σκηνική της παρουσία, ο πάγος των πρώτων λεπτών που δεν είχε σπάσει φαίνεται πως την παρέσυρε προς τα κάτω με το τραγούδι «El Diablo» να προσγειώνεται τελικά στην 16η θέση ενώ όλη αυτή την περίοδο οι προσδοκίες που το συνόδευαν ήταν σαφώς υψηλότερες.
